Deze dag.. de dag die dit jaar ook Moederdag heet. De dag die waarop jij bent geboren. 

In oktober had ons meisje pas geboren mogen worden. Dan pas had ze het licht mogen zien en er mogen zijn. Helaas kwam ze veel te vroeg en was ze al in mijn buik overleden.
In plaats van onze dochter in onze armen te mogen sluiten, hielden wij een nieuwe positieve zwangerschapstest vast.

en daar zag ik jou spulletjes liggen. De rompertjes van Jip en Janneke die je nooit zal dragen. De 4 pakken luiers die oma en ik alvast voor je hadden gekocht. Het mini flesje waar je nooit je melk uit zal drinken...

Daar zijn we eindelijk weer eens. En wat is er weer veel gebeurt in de tussentijd.

Eindelijk is het dan donderdag, een drukke dag. We beginnen met een lijstje te maken met wat we allemaal moeten doen:

En het wordt er allemaal niets beter van. 

Eenmaal in het ziekenhuis kregen wij nog een echo, om te kijken of onze uk ons inderdaad had verlaten. En helaas, het hartje klopte echt niet meer. 

Maandag: Manlief aan het werk. Mijn zoontje is ziek en samen met mij thuis(ik op dit moment 16W en 1D zwanger). Wij zijn net verhuisd en onze badkamer is nog niet klaar. Gelukkig wonen mijn ouders vlakbij en na een belletje mochten Twan en ik daar gaan douchen. 
Daar aangekomen vonden mijn moeder en ik dat mijn zoontje anders dan anders was. Meestal knapt hij op van een douche, dus zijn wij (Twan en ik) onder de douche gesprongen. Mijn moeder bleef erbij, omdat ik dat had gevraagd, Twan was bij het uitkleden namelijk erg aan het trillen, alsof hij het koud had.
Twan reageerde niet positief op de douche en begon zelfs tegen mij aan te kruipen. (Dit doet hij normaal nooit, hij speelt altijd met de shampoo flessen.) Mijn moeder droogde hem af en deed hem alleen een luier om. (Hij was gloeiend heet en de thermometer gaf 39.2 aan).
Mijn moeder liep met Twan naar beneden, ik bleef nog douchen. Na een paar minuten hoorde ik een paniekerige stem van beneden. "Kom naar beneden, het gaat niet goed met Twan!"
Ik rende naar beneden, pakte de telefoon en belde 112. De ambulance kwam eraan en het voelde een eeuwigheid tot die kwam. Twan had namelijk last met ademen en was totaal zichzelf niet. Hij lag slap op de bank en liet alles toe.
Eindelijk was de ambulance er, maar gelukkig was Twan er ook weer. Het ambulancepersoneel constateerden dat Twan een koortsstuip had gehad. Geen hersenschade of iets, gewoon lekker laten slapen, maar als het weer gebeurde wel gelijk weer 112 bellen. Na alle ophef manlief gebeld en vertelt wat er was gebeurt. Hij kwam gelijk naar mijn ouders huis zei hij.