Gevoel: vechten voor de ene en de andere verliezen

Onze zoon heeft twee koortsstuipen gehad en terwijl we voor Twan aan het vechten waren, glipte onze kleine uk ons door de vingers...

Maandag: Manlief aan het werk. Mijn zoontje is ziek en samen met mij thuis(ik op dit moment 16W en 1D zwanger). Wij zijn net verhuisd en onze badkamer is nog niet klaar. Gelukkig wonen mijn ouders vlakbij en na een belletje mochten Twan en ik daar gaan douchen.
Daar aangekomen vonden mijn moeder en ik dat mijn zoontje anders dan anders was. Meestal knapt hij op van een douche, dus zijn wij (Twan en ik) onder de douche gesprongen. Mijn moeder bleef erbij, omdat ik dat had gevraagd, Twan was bij het uitkleden namelijk erg aan het trillen, alsof hij het koud had.
Twan reageerde niet positief op de douche en begon zelfs tegen mij aan te kruipen. (Dit doet hij normaal nooit, hij speelt altijd met de shampoo flessen.) Mijn moeder droogde hem af en deed hem alleen een luier om. (Hij was gloeiend heet en de thermometer gaf 39.2 aan).
Mijn moeder liep met Twan naar beneden, ik bleef nog douchen. Na een paar minuten hoorde ik een paniekerige stem van beneden. "Kom naar beneden, het gaat niet goed met Twan!"
Ik rende naar beneden, pakte de telefoon en belde 112. De ambulance kwam eraan en het voelde een eeuwigheid tot die kwam. Twan had namelijk last met ademen en was totaal zichzelf niet. Hij lag slap op de bank en liet alles toe.
Eindelijk was de ambulance er, maar gelukkig was Twan er ook weer. Het ambulancepersoneel constateerden dat Twan een koortsstuip had gehad. Geen hersenschade of iets, gewoon lekker laten slapen, maar als het weer gebeurde wel gelijk weer 112 bellen. Na alle ophef manlief gebeld en vertelt wat er was gebeurt. Hij kwam gelijk naar mijn ouders huis zei hij.

Een half uur later lag Twan heerlijk te slapen op de buik van mijn man. Na een minuut of 10 gooide Twan opeens zijn hoofd achterover en rolde zijn ogen naar achter. Ditmaal begon hij hevig te schokken en ademde niet meer. Iedereen weer in paniek. Manlief belt 112 en ik de huisarts. Twan heeft ditmaal een minuut niet geademd.
Weer duurde het een eeuw voordat er hulp was gearriveerd.
Nadat Twan weer helemaal onderzocht was, moest hij mee in de ambulance. Dus daar ging ik ook mee.

Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze nog kleine testjes gedaan. Hier kwam niets uit en Twan had 2 koortsstuipen achter de rug. We werden toch een nachtje opgenomen om te kijken of Twan nog rare dingen liet zien. Nadat Twan een dikke 2 uur had geslapen en een koekje had gegeten was hij weer helemaal de oude. Hij heeft de hele afdeling afgebroken en de boel op stelten gezet. Een pak van mijn hart, wat was het fijn om mijn ventje weer zo te zien.
Dinsdag mochten we naar huis (na een super gezellige nacht te hebben gehad. Twan vond het geweldig dat zijn mama ook bleef slapen. Een groot feest dus!)

Dinsdag is verder normaal verlopen en we hadden het vertrouwen weer terug.

Woensdag: Manlief was vrij. Twan was nog wel wat ziek, maar met de paracetamol ging alles helemaal goed.
's Middags had ik de verloskundige gebeld. Ik wist dat het nu goed ging met Twan, dus wilde ik ook weten of alles goed was met onze kleine uk die veilig in mama's buik zat.
De verloskundige zou rond half 3 bij ons huis komen om naar het hartje te komen luisteren.
Eindelijk, het was half 3. Ik ga vol trots op de bank liggen want ik mocht het hartje weer horen, heerlijk vind ik dat.
De verloskundige bleef zoeken naar het hartje... en zoeken.. en zoeken... Toen zei ze:" Ik kan het hartje niet vinden. Ik wil graag een echo maken. Jullie kunnen om 4 uur bij de praktijk komen. Ik wil graag weten dat alles goed is met de kleine."

Om 10 voor 4 waren wij bij de praktijk. Op de echo zagen wij dat inderdaad het hartje niet klopte... Onze uk, 16 weken in mijn buik, 160 jaar in ons hart!!