7 jaar geleden
En na het stomme nieuws...
Na al het nieuws te hebben gehoord dat het hartje niet meer klopt, konden wij diezelfde avond nog terecht in het ziekenhuis.
Eenmaal in het ziekenhuis kregen wij nog een echo, om te kijken of onze uk ons inderdaad had verlaten. En helaas, het hartje klopte echt niet meer.
Het gevoel wat je dan krijgt... Niet te begrijpen, dit is dus intens verdrietig zijn. Stiekem had ik op de heenreis nog gehoopt op een wonder, maar daarmee maak je jezelf helemaal gek.
Na de echo kregen wij allemaal informatie in een bepaalde ruimte. In die ruimte stonden allemaal folders over gelukkig zwanger worden, anticonceptie en dat soort dingen.
Ook kregen wij de vraag wanneer we het kindje geboren wilde laten worden. Was dit donderdag of liever vrijdag. (Morgen of overmorgen). Ik moest dus zelf kiezen. Ik wilde graag dat het de volgende dag gelijk ging gebeuren.
Donderdag: om half 10 meldden wij ons op de verlosafdeling. We kregen een kamer toegewezen. Daar zou onze uk geboren worden.
Om alles te stimuleren werden er tabletjes ingebracht (vaginaal). Deze zorgen ervoor dat de baarmoeder gaat samen trekken.
Uiteindelijk zijn om 10 over 6 de vliezen gebroken en om 19:41 is onze uk geboren.
Wat was uk mooi, perfect. Er was niks raars te zien, alles zat erop en eraan.
Om half 10 mochten wij naar huis.
En dan begint het verdriet te komen. Maar ook het lege gevoel. We hebben uk mee naar huis genomen. We hadden uk in een mooi mandje met een groen troostdekentje, een konijnenknuffel en een knuffeltje die Twan had uitgekozen liggen.
Dinsdag konden wij uk pas cremeren, dus eerst maar proberen wat te leven. Twan deed ontzettend zijn best en probeerde ons op te vrolijken. Deze momenten zijn nog mooier, omdat je al een zoontje hebt. <3
Zondag hadden we eerst nog verjaardag van mijn moeder en maandag zijn wij nog naar de boerderij dagen geweest.
Dinsdag: 's Ochtends hebben we een kleine 'ceremonie' gehouden. Wij wilden graag dat er mensen samen met ons afscheid kwamen nemen van onze lieve uk. Om 2 uur werden wij verwacht bij het crematorium. Daar hebben wij uk achter gelaten. Toen was uk een herinnering.
Donderdag konden wij het as ophalen. Gelijk nadat we uk weer bij ons hadden, zijn we naar de juwelier gegaan. Ik heb een mooie ashanger uitgekozen en daar zit nu een stukje in van onze uk.
Nu maar kijken wat de toekomst gaat doen en hoe wij ons hier doorheen gaan slaan...
Anoniem
Wauw.. las net je blog over het nieuws en nu deze erachteraan. Wat snel allemaal.. mooi dat je jullie uk zo toch een beetje bij je kunt houden. En natuurlijk fijn dat het met jullie zoontje goed gaat! Ik wens jullie veel sterkte met dit grote verlies en alle kracht om je hier doorheen te slaan. Ik weet zeker dat het jullie met zijn drietjes gaat lukken en wens jullie een mooie toekomst, wat die dan ook gaat brengen.