Ik open mijn telefoon & mijn maag draait totaal om... Ik voel mijn ogen vochtig worden, ik word misselijk en weet niet of ik wil schreeuwen, slaan of moet overgeven.En dan.. Huil ik al.. Ik zit naast mijn dochter terwijl ze niks doorheeft. Ik probeer me nog in te houden. Juist omdat ik naar haar kijk word ik zo intens verdrietig.. Ze ziet het.. Totaal niet wat ik wil maar tranen horen bij het leven.. En dan vraagt ze waarom.. Waarom huilen mama... Om oma chocomelk?.... Gelukkig heeft ze totaal geen besef waar ik echt om huil..Ik lach om haar en dan lacht zij. Het komt wel goed zegt ze.. Het gaat vanzelf over mama... Mijn meisje toch. Bijna 3 jaar. Er komt een moment in je leven dat ik je pijn moet doen door te zeggen waarom ik echt huil. Dat ik je uit moet gaan leggen dat je papa niet je biologische papa is.. Terwijl jij dat misschien dan al 12 jaar lang denkt.. Niet beter weet. Gelukkig maar.. En hoe moet je die tijd dan inhalen, wat wil je dan en wie zal je als jouw papa zien.Mijn maag draait weer om.. Ik kan niet stoppen met huilen. Uit angst dat ik dit nooit helemaal een plekje kan geven. Zal dit dan nog elke dag minimaal 1 x in mijn hoofd rond spoken. Ik voel zoveel onrust in mijn lijf. Dus hij kan wel een liefdevolle oom zijn of ooit zelf vader maar niet voor mijn kindje?!... Wat zal hem ooit wakker schudden? Niet dat kindje in zijn armen... En.. Waarom.. Wat is daar toch gebeurd die ene dag eind Januari 2018.. Hoezo koos hij ervoor om weg te gaan en weg te blijven. Na ruim 4,5 jaar mijn valse hoop te geven.. Iedereen vertelde hij over onze kinderwens.. Wat is dit voor nachtmerrie.. Waarom is mij dit overkomen... En hoe ga ik dit eindelijk een plekje geven.. Ik voel juist daarom die paniek.. Wat als dat helemaal niet kan. Wat als dat nooit gebeurt.. Voel ik me dan altijd zo.. Ik heb mijn gezinnetje. Wij met zn 3tjes zijn een mega goed team. Liefdevol en Madée komt niks te kort. Zij zal niks hebben gemerkt en merken, zij is mijn leven maar toch.. Voel ik die pijn nog altijd.. 

Het is precies zoals het moet zijn.

Storytime Bewust Jong Moeder

AL 17 maanden borstvoeding.

Daar ben ik weer "dat kind". Ik ben 21 jaar, bewust jong moeder & ik ben een goeie moeder. Leeftijd is maar een getal. Wij als moeders maar ook mensen zouden eens veel liever voor elkaar moeten zijn.

Wat als je in een nieuwe "goede" relatie stapt maaaaarrr... Je houd liefdesverdriet.

Het is 7 December 2019 en precies 2 jaar geleden kwam ik erachter.. Ik voel me best emotioneel. Ik had 2 jaar geleden totaal onverwachts een POSITIEVE zwangerschapstest in mijn handen. Hoewel ik nog maar 19 jaar was hield het mij al 7 jaar bezig. 5 jaar lang bij de "kinder" gynaecoloog.

Iets waar ik tot nu toe nog niet echt open in ben geweest & iets waar ik liever ook niet over praat of nadenk.