31 december mag Keaden naar huis zonder zuurstof, zonder sondevoeding en als een groter geworden, zwaardere variant.

1 dag na de uitvaart mag Keaden de NICU verlaten, blijdschap en verdriet liggen zo dicht bij elkaar.
Gisteren heb ik definitief 1 kereltje los moeten laten en vandaag komt er na een intens heftig gevecht 1 kereltje dichter bij huis.
Keaden word welkom geheten op de couveuse afdeling daar waar hij 23 dagen geleden geboren en gelegen heeft, op zijn deur hangt zijn naam en een vlinder.
Medewerkers kennen Keave en 1 voor 1 komen ze iedere dag hun herinneringen vertellen, leuke verhalen, mooie verhalen. Zo ook het bijzondere verhaal over hun innige band. Ze lagen allebei op een andere kamer helaas werkt dat zo hier, verpleegkundige arriveert op de kamer van Keaden helaas zijn infuus is gesneuveld en ze brengt een nieuwe aan, daarna vertrekt ze naar de kamer van Keave waar ook het infuus is gesneuveld. De jongens deden elkaar na had de een minder infuus nodig een paar seconden later de ander, moest de een onder de blauwe lamp ja hoor de ander ook. Mooi al die verhalen en herinneringen Keave leeft nog in ons hart en in onze woorden.
Ik zit in een kamer zonder raam naar buiten er is alleen een raam naar de gang.
10 dagen op rij is mijn riedeltje hetzelfde ik arriveer bij Keaden haal hem met al zijn slangen uit het bedje, sluit de gordijnen, leg hem bij mij op mijn borst en 4 uur lang liggen wij samen op bed, hij op mijn borst vredig intens genietend en ik huilend.
Ik mis zo intens dat 2de mannetje, dat warme kleine lijfje op mijn borst, het handje vasthoudend, zijn haartjes kriebelend onder mijn neus de rechterkant van mijn hart doet pijn het is letterlijk hartpijn daar waar Keave altijd lag rechts op mijn borst doet het pijn.
10 dagen op rij is knuffelen met Keaden de beste therapie die ik gehad heb, samen in die donkere ruimte, zingend, pratend, huilend maar de pijn is nog niet voorbij.

Het is een chaos, kinderen moeten aangekleed, fotograaf, uitvaartondernemer en de rouwkoets staan tegelijkertijd voor de deur.

Vandaag staat in het teken van Keave. Morgen vindt de uitvaart plaats en vandaag brengen wij Keave nog een keer thuis. Wij pakken al onze spullen in, ruimen de noodkamer netjes op en plaatsen het kistje in een bedje. Nog een wandeling met Keave door het ziekenhuis. Eerst langs Keaden om even afscheid te nemen van hem en beide jongens nog even bij elkaar.

Vandaag is het precies zeven dagen geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van onze prachtige zoon, Keave. Nu Keaden niet meer kritiek is en ik niet meer hoef te overleven, begin ik weer emoties te ervaren, waarvan verdriet er één is.

Ons mannetje is niet meer kritiek dus wij zijn de gelukkigste ouders van de wereld. Dat de arts een gesprek met ons wil, maakt ons niets uit. Het kan nooit zo slecht zijn als alles wat wij de afgelopen week hebben meegemaakt.

Ik begin de dag met een handkusje op het kistje van Keave. De uitvaart mag niet langer uitgesteld worden en moet over 3 dagen plaats vinden ik wens met heel mijn hart dat er maar 1 kistje begraven hoeft te worden.

Ik ijsbeer door de gang van de NICU, ik heb nog niet de kracht gevonden om dat kamertje in te gaan.
Dat kleine kamertje bomvol apparatuur en een klein enorm vechtend mannetje. Een verpleegkundige ziet mij en zegt 'weet je, hierbuiten staat een kerstboom, met die ballen kun je gooien. Dat klinkt als een goed idee even lekker alle kerstballen door het ziekenhuis gooien.
Uiteindelijk moet ik toch dat kamertje in waarvan ik niet weet wat ik vandaag weer ga aantreffen.

Het gaat slechter en slechter met Keaden ze krijgen zijn saturatie maar niet boven de 81%. Continu zit er een arts bij de apparatuur om de instellingen steeds maar aan te passen.