Dag voor de uitvaart

Vandaag staat in het teken van Keave. Morgen vindt de uitvaart plaats en vandaag brengen wij Keave nog een keer thuis. Wij pakken al onze spullen in, ruimen de noodkamer netjes op en plaatsen het kistje in een bedje. Nog een wandeling met Keave door het ziekenhuis. Eerst langs Keaden om even afscheid te nemen van hem en beide jongens nog even bij elkaar.

Wij lopen door dezelfde blauw-rode gang als waar wij met Keaden hebben gerend. Nu geen haast, maar serene rust. Het moet voor omstanders absurd zijn om dit te aanschouwen, zo'n klein kistje, een veel te klein kistje. Ik wil Keave nog één keer naast mij in de auto en in serene rust rijden wij naar huis. Dat huis waar ik al dagen niet meer ben geweest, waar ik voor het laatst was met twee knappe mannetjes.

Ik stap niet trots over de drempel met twee maxi-cosi's om broer en zus te verrassen. Ik stap over de drempel achter het kistje van mijn zoon. Ik ben tien minuten binnen en ik kan het niet meer. Ik moet hier weg. Alles herinnert mij aan levende Keave: de tafel waarop hij gereanimeerd is, zijn flesje nog op het aanrecht, zijn bedje en de commode waar ze nog met z'n tweeën in een mandje pasten.

Ik loop letterlijk weg van mijn verdriet, iets wat ik eigenlijk niet kan. Ik loop in een compleet zwarte tunnel zo ver als ik kan en eindig op de begraafplaats, letterlijk bij het grafje van Keave. Het grafje heeft nog steeds plaats voor twee kistjes, maar gelukkig hoeft er maar één in te worden gelegd. Er komt rust over mij heen. Ik land weer op aarde en kijk uren naar dat donkere gat met koude aarde.

Thuis zijn ze mij kwijt. Ze proberen mij al uren te bereiken, maar niemand begrijpt wat ik nu doorga. Dat donkere koude gat waar ik naar staar, is precies zoals ik mij voel: donker en koud. De laatste avond met Keave, het laatste welterusten, de laatste keer in ons huisje. Ik wil dit allemaal niet, maar ik moet. Ik moet terug naar huis voor de oudste twee die mama zo hebben gemist. Voor het eerst kruip ik weer tegen ze aan. Samen in het grote bed kruipen wij tegen elkaar.

Sorry kleine man, kleine knappe man, dat jij hier niet meer bij mag zijn. Dat jij niet meer samen met je warmste broer op mama's borst mag liggen. Sorry dat ik niet meer met je kan dansen, niet meer je kleine handje kan vasthouden, je geen brompotje meer kan noemen. Het enige wat ik nog kan is huilen, je liefhebben, vertellen hoeveel ik van je hou en hopen dat je het hoort.