De uitvaart

Het is een chaos, kinderen moeten aangekleed, fotograaf, uitvaartondernemer en de rouwkoets staan tegelijkertijd voor de deur.

Ik ben helaas eerder een kindje verloren, Kayden hij is stil geboren op 7 oktober 2020 en dezelfde fotograaf en dezelfde rouwkoets bestuurder zijn nu ook bij de uitvaart van Keave.

De rouwkoets bestuurder zit te huilen in mijn woonkamer ik zet een kop koffie en troost hem, ik troost mijn kinderen, houd mijn partner overeind ruimte voor mijn verdriet is er niet.

Het veelste kleine kistje gaat in de koets in serene rust naar het uitvaartcentrum.

Mijn partner wil Keave nog een laatste keer dragen en draagt Keave op zijn laatste krachten voor de laatste keer.

Spontaan is er een erehaag onstaan waar Keave doorheen gedragen word de meeste zijn pas nog op kraamvisite geweest en staan nu hier op het pijnlijkste afscheid ooit.

Tijdens het liedje van Tom Odell - Another love brengen wij Keave naar binnen, ik kan niet meer, ik kan alleen nog maar huilen en huilen.

Nadat Keave op zijn plekje staat stort mijn oudste zoon in de rest van de uitvaart kan hij alleen nog maar hartverscheurend huilen, dat raakt mij het meest. Met zijn voeten in het grafje verteld hij wel 5 minuten lang dat hij hem zo graag had leren minecraften, hij had zo graag nog geknuffeld en Keave had best zijn politiepoppetjes mogen afpakken de voor hem ozo belangrijke poppetjes die ik niet eens mag verplaatsen had zijn broertje mogen afpakken dat is zoveel liefde richting zijn broertje.

Na de dienst til ik Keave bij mij op schoot nog 1x wandelen wij samen, eerst door de erehaag waar iedereen een gerbera op het kistje legt door naar het grafje, het grafje met plek voor 2 kistjes maar waar er gelukkig maar 1 kistje in hoeft.

Alle aanwezige mogen een ster met een persoonlijke boodschap bij Keave neerleggen en mijn dochter strooit zorgvuldig alle bloemblaadjes over het kistje.

En dan is het klaar, geen kusje meer, geen warme hand in mijn hand, geen knuffel of samen vegen met Keave op mijn arm, niet meer 2 warme lijfjes op mijn borst maar voor altijd koud en donker zand.

Net zoals mijn hart daar is het nu ook koud en donker, ik weet niet hoe ik verder moet leven, kan leven zonder mijn allerknapste mannetje.

Na de uitvaart moeten wij door want op de NICU ligt nog steeds dat andere knappe mannetje maar vanavond kunnen wij eindelijk voor de 1ste keer slapen in het Ronald MCDonald op loopafstand van Keaden en de kids lekker naast mij in bed want ook hun hebben die mama liefde zo hard nodig.