10 dagen stiekeme rouw

1 dag na de uitvaart mag Keaden de NICU verlaten, blijdschap en verdriet liggen zo dicht bij elkaar.
Gisteren heb ik definitief 1 kereltje los moeten laten en vandaag komt er na een intens heftig gevecht 1 kereltje dichter bij huis.
Keaden word welkom geheten op de couveuse afdeling daar waar hij 23 dagen geleden geboren en gelegen heeft, op zijn deur hangt zijn naam en een vlinder.
Medewerkers kennen Keave en 1 voor 1 komen ze iedere dag hun herinneringen vertellen, leuke verhalen, mooie verhalen. Zo ook het bijzondere verhaal over hun innige band. Ze lagen allebei op een andere kamer helaas werkt dat zo hier, verpleegkundige arriveert op de kamer van Keaden helaas zijn infuus is gesneuveld en ze brengt een nieuwe aan, daarna vertrekt ze naar de kamer van Keave waar ook het infuus is gesneuveld. De jongens deden elkaar na had de een minder infuus nodig een paar seconden later de ander, moest de een onder de blauwe lamp ja hoor de ander ook. Mooi al die verhalen en herinneringen Keave leeft nog in ons hart en in onze woorden.
Ik zit in een kamer zonder raam naar buiten er is alleen een raam naar de gang.
10 dagen op rij is mijn riedeltje hetzelfde ik arriveer bij Keaden haal hem met al zijn slangen uit het bedje, sluit de gordijnen, leg hem bij mij op mijn borst en 4 uur lang liggen wij samen op bed, hij op mijn borst vredig intens genietend en ik huilend.
Ik mis zo intens dat 2de mannetje, dat warme kleine lijfje op mijn borst, het handje vasthoudend, zijn haartjes kriebelend onder mijn neus de rechterkant van mijn hart doet pijn het is letterlijk hartpijn daar waar Keave altijd lag rechts op mijn borst doet het pijn.
10 dagen op rij is knuffelen met Keaden de beste therapie die ik gehad heb, samen in die donkere ruimte, zingend, pratend, huilend maar de pijn is nog niet voorbij.