Oud & Nieuw: het jaar afsluiten zonder Keave

31 december mag Keaden naar huis zonder zuurstof, zonder sondevoeding en als een groter geworden, zwaardere variant.

Wij stappen weer in dezelfde lift. Dit keer 1 maxicosi niet 2. Al deze kleine dingetjes doen pijn. Op de achterbank niet 2 jongens maar 1, niet meer nadenken over de kleur kleding. Keaden hoeft geen donkere kleuren meer aan zodat wij weten wie wie is. Keaden kan nu alle kleuren aan maar ik kan het nog niet. Niet meer met z'n tweetjes in bed. Daar ligt de pijn, ze horen samen te zijn in dit huis, samen in bed, samen aan tafel maar alles is nu alleen.

Ik kan niet meer thuis zijn. Een lieve vriendin met te veel lege kamers nodigt ons uit in haar huis, wij mogen zo lang blijven als wij willen.

Vanavond word het oude jaar afgesloten; het jaar waarin Keave nog bestond maar die niet mee mocht gaan naar het nieuwe jaar.

Ik sta met de kinderen in de deuropening te kijken naar het vuurwerk; het doet mij pijn. Ik wil niet verder zonder Keave, ik wil helemaal niks meer. Mijn dochter dan 4 jaar oud kijkt ook naar het vuurwerk en zegt "mama alle vuurpijlen gaan naar Keave" en ze is dolgelukkig.

Ik lach, ze heeft gelijk. Keave is er nog in ons hart, in onze herinneringen en het mooiste... in Keaden. Dat is het mooiste van een eeneïge tweeling: Keaden ziet er hetzelfde uit als Keave, heeft hetzelfde blikje.

Soms heb ik Keave nog in mijn armen en kan ik hem nog een kus geven, zijn warmte voelen en vertellen hoeveel ik hem mis.