Waar was jij, bijna 6 jaar geleden? Waar was jij? Waar was jij om hem eens goed de les te spellen, zonder te vergeten wie zijn schuld het was. U was druk bezig met verwijten te gooien. Keer op keer. Weliswaar naar de verkeerde! Op straat, in de supermarkt. Ook als het kind er bij was inderdaad. Hij was misschien heel klein en besefte daar nog niets van. Gelukkig maar! Gelukkig voor u. Want hij herinnert hem hiervan niets. En hoe graag jullie ook zullen beweren dat er “waarschijnlijk wel slecht gepraat wordt tegen hem” , ik heb hem al die jaren nooit lastig gevallen met zulke negatieve praat. Er wordt zelfs NIET gesproken over u, en al de rest. Omdat jullie er simpel weg nooit waren. Wie kan ik hem aantonen? Waar zijn die telefoontjes? Waar zijn die kaartjes voor zijn verjaardag? Aaaah ja juist. Nu. Nu hij bijna 6 jaar is en er stappen worden genomen om hem eventueel te leren kennen. Het gemakkelijkste antwoord is “we mogen hem niet zien”. Maar wat met de voorbije jaren? Hebben jullie contact opgenomen met mij? Neen.. En ja dat is inderdaad noodzakelijk, als u een baby wenst te leren kennen. De moeder negeren kan hier moeilijk. Hoe hypocriet kan je zijn. Alles voor de schone schijn. Want daar is het ook ooit mee begonnen. Toen wij in de steek gelaten werden, nam ik eindelijk de moed om ook zelf door te gaan. En dat werd mij niet in dank afgenomen. Telkens ik elke dag mijn moed moest vinden, om alleen met mijn kind door te gaan, stond jij daar klaar. Niet om wat liefde te geven, of om ons wat te helpen. Wel om eens goed uw gal te spuwen over alles wat ik (niet?) gedaan heb. Zolang jullie familie maar “schoon” bleef. Zolang 1 iemand werd gespaard. Eigen kind, schoon kind zeggen ze. Alleen was jij blind. Want in al die jaren heb ik nooit op jou moeten rekenen. Op niemand van jullie! Zelf toen alles nog “oké” was. Jij was er NOOIT. Ik kan niet 1 ding opnoemen wat jij voor ons gedaan hebt. Praatjes. Dat hebben jullie wel gemeen ja.

Toen ik alleen achterbleef met een paar maanden oude baby, voelde ik mij zwaar gefaald als mama, maar zeker ook als persoon. Als je wil starten met een eigen familie, dan is dit niet wat je gepland hebt. 

WIJ |

JIJ EN IK |  

Dit was een moment van intens geluk. Het was echt letterlijk liefde op het eerste gezicht. Ik weet nog.. ik heb uren naar je zitten kijken. Afvragend of ik zonet zoiets ontzettend mooi op de wereld had gebracht. Ik kon het de eerste uren nog steeds niet geloven. Ik voelde dat er iets was veranderd. Vanbinnen. Ikzelf was op slag veranderd. Ik voelde me sterker en zelfzekerder. Wie had nadien kunnen denken dat ons leven er zo snel anders zou uitzien.. 

Fenne en Luca. Hetzelfde en toch zo anders..