Een open brief.

Waar was jij, bijna 6 jaar geleden? Waar was jij? Waar was jij om hem eens goed de les te spellen, zonder te vergeten wie zijn schuld het was. U was druk bezig met verwijten te gooien. Keer op keer. Weliswaar naar de verkeerde! Op straat, in de supermarkt. Ook als het kind er bij was inderdaad. Hij was misschien heel klein en besefte daar nog niets van. Gelukkig maar! Gelukkig voor u. Want hij herinnert hem hiervan niets. En hoe graag jullie ook zullen beweren dat er “waarschijnlijk wel slecht gepraat wordt tegen hem” , ik heb hem al die jaren nooit lastig gevallen met zulke negatieve praat. Er wordt zelfs NIET gesproken over u, en al de rest. Omdat jullie er simpel weg nooit waren. Wie kan ik hem aantonen? Waar zijn die telefoontjes? Waar zijn die kaartjes voor zijn verjaardag? Aaaah ja juist. Nu. Nu hij bijna 6 jaar is en er stappen worden genomen om hem eventueel te leren kennen. Het gemakkelijkste antwoord is “we mogen hem niet zien”. Maar wat met de voorbije jaren? Hebben jullie contact opgenomen met mij? Neen.. En ja dat is inderdaad noodzakelijk, als u een baby wenst te leren kennen. De moeder negeren kan hier moeilijk. Hoe hypocriet kan je zijn. Alles voor de schone schijn. Want daar is het ook ooit mee begonnen. Toen wij in de steek gelaten werden, nam ik eindelijk de moed om ook zelf door te gaan. En dat werd mij niet in dank afgenomen. Telkens ik elke dag mijn moed moest vinden, om alleen met mijn kind door te gaan, stond jij daar klaar. Niet om wat liefde te geven, of om ons wat te helpen. Wel om eens goed uw gal te spuwen over alles wat ik (niet?) gedaan heb. Zolang jullie familie maar “schoon” bleef. Zolang 1 iemand werd gespaard. Eigen kind, schoon kind zeggen ze. Alleen was jij blind. Want in al die jaren heb ik nooit op jou moeten rekenen. Op niemand van jullie! Zelf toen alles nog “oké” was. Jij was er NOOIT. Ik kan niet 1 ding opnoemen wat jij voor ons gedaan hebt. Praatjes. Dat hebben jullie wel gemeen ja.

En dan heb jij het lef, om nu ineens de goedheilige te komen spelen. Om te reageren op sociale media, want ja, dat ziet iedereen goed ;-) Hoe hypocriet ben jij? Als je ons ziet, stap je ons gewoon voorbij? Als jij denkt dat het zo vanzelf komt, vergis u niet. Ik ben zijn moeder, die er altijd is geweest. Wie ben jij?? Tijd heelt, maar ik vergeet nooit. Wat jullie gedaan hebben, toen ik op mijn zwakste was, dat vergeet ik nooit. Hoe jullie mijn mooiste herinneringen afnamen aan het baby zijn van mijn kind. Dat vergeet ik nooit. Hoe jullie ons zomaar de rug toekeerde, vergeet ik nooit. Ik ben u niets verschuldigd. Mijn kind is u zeker niets verschuldigd. U daarentegen.. bent mij nog veel verschuldigd. En aan mijn kind nog veel meer. 

Ik ging verder en kreeg een superlieve partner, die binnenkort ook mijn man is. Jaren gingen voorbij. Hij werd grote broer. Hij werd groot.

Ja. ons kind.

Waar was jij?