SEPTEMBER 2015

WIJ |

Dit is misschien niet de perfecte foto, maar betekend voor mij wel heel veel. 

Fenne - ruim 9 maanden oud ondertussen - en Alexander. De nieuwe man in mijn leven, ONS leven.  Ik had nooit kunnen denken dat ik ooit nog een man zou kunnen vertrouwen, laat staan toelaten in het leven van Fenne en mij. Iemand die zo respectvol omging met mij, want daar begon het trouwens mee, iemand die ook echt luisterde naar mij. Ik voelde mij vrij snel goed bij hem. Dat was de eerste stap..

We hadden op een avond zo lang gepraat met elkaar, dat we al snel het uur uit het oog verloren.. Fenne lag immers al een tijdje te slapen in zijn bedje. Toen vroeg ik voorzichtig of hij soms niet wou blijven tot morgenvroeg.. 

Ik werd wakker. Het was al licht buiten. Ik ben wakker maar niet door mijn baby? Hoe, wat?! Ik keek en zag ook Alexander niet.. Ik kom de trap beneden en daar zag ik het. Mijn lieve, altijd vrolijke baby op de schoot bij Alexander. Ik voelde me ongemakkelijk.. zelfs een beetje raar. Maar niet het gevoel van ‘dit is niet oké’ , neen dat was het niet! Ik was het alleen niet gewend om dit beeld te zien. Al snel kwam mijn glimlach boven.. 

Fenne werd namelijk wakker waarbij Alexander spontaan opstond. Fenne strekte al snel zijn armpjes! Zo voelt dat dus... Ik vond het zo speciaal, want Alexander sloot Fenne heel snel in zijn hart..