4 jaar geleden
25 mei 2015
Fenne
JIJ EN IK |
Vandaag werd jij gedoopt. Ik was zó gelukkig en fier! Het was een dag vol emoties. Het was ook een dag waar me duidelijk werd, dat het gezinnetje waar ik zo hard naar uitkeek alleen maar zou voortbestaan uit jij en ik. Amper een paar maanden oud, een geluk denk ik nu..
Het brak me in duizend stukken. Maar ik moest sterk zijn voor jou, mijn kleine baby. Op schoonfamilie moest ik echter ook niet rekenen! Dat is weer een ander verhaal...
Gelukkig had ik zelf een liefdevolle familie die me dag en nacht gesteund heeft. Wij hadden allemaal liefde genoeg om jou groot te brengen. Toch wou ik mijn eigen stekje, ons stekje niet achterlaten. Ik besloot om verder te gaan me jou alleen.
Als hij er niet wou zijn, dan hoefde dat ook helemaal niet meer.. ik kon dit zelf wel dacht ik..
ik heb me vele nachten hulpeloos gevoeld, veel gehuild, veel de moed verloren,.. ik dacht “Hoe kan dit? Hoe kan ik, die altijd het ideaal beeld van een gezin in mij had hier nu alleen zijn met een baby van 3 maanden?!” Alleenstaande mama.. “Wat deed ik verkeerd dan?” Al snel besefte ik dat het leven niet altijd loopt zoals je oorspronkelijk in gedachten had..
Natuurlijk wil iedereen het ‘anders’ voor z’n kinderen. Ik wou voor mijn kind wat ik te weinig had in mijn jeugd. Een papa! Ik wou een normaal gezin. Zoals het hoort. Een mama en een papa! Dus ik vocht terug...
Helaas lukte dit langst geen kanten. Ze zeggen wel eens “waar een wil is, is een weg”. Wel, laat ons zeggen dat de wil hem ontbrak ;-)
Vanaf dat moment kwam er iets in mij boven, iets dat ik nooit had verwacht. Ik voelde mij zó ongelofelijk sterk en zelfzeker dat ik bij mijzelf dacht; “Melissa, jij kan dit wel, je komt er wel, kijk waar je nu al bent”. Wie had ik anders nodig dan Fenne?
Als je zo snel je eigen kind de rug kan toekeren, wat voor man ben jij dan écht!?
En of ik er kwam... 🥰
