30 juni om 0.00 uur werden we verwacht in het WKZ in Utrecht. Onze eigen verloskundige mocht mee, dat was wel echt super fijn. Het was die nacht erg druk met bevallingen en we hadden echt geluk dat er een kamer vrij was. (wat ik toen gewoon niet wist/of gemerkt had was dat de verloskundige zelf ook zwanger was op dat moment. ik snapte toen ook niet zo goed dat ze weg ging om te rusten toen we waren geïnstalleerd). We zaten wat te kletsen samen en eigenlijk was het wel rustig.. Ik besloot lekker te douche, want mijn bad bevalling had ik al op zij moeten zetten, dat kon niet in het WKZ. Het was kwart over 1 toen ik onder de douche stapte, en na 10 minuten was ik er alweer uit. De weeën zetten door en waren zo niet chill op te vangen onder de douche, en al helemaal niet op dat harde plastic stoeltje wat er hing! Mijn man hielp me weer in bed en op dat moment vergat ik ook alles. Ik had een mooi shirt mee genomen om in te bevallen etc maar ik wilde alleen in m'n veel te grote onderbroek op bed;)

29 juni word ik snachts wakker met een raar gevoel, krampen? Eigenlijk kan ik het niet omschrijven ik merk wel dat het met regelmaat komt, na een half uur begin ik maar is te time.. 5 min, 7 min, 6 min 9 min eigenlijk zit er niet echt een patroon in.. Na een uur stop ik, ga plassen en weer terug m'n bed in. Ik ben onrustig en merk dat slapen niet echt gaat. Rond 6 uur maak ik mijn man wakker en vertel hem van vannacht. Gelukkig is hij die dag vrij dus we blijven samen nog lekker liggen. We slapen nog wat en eigenlijk voel ik niks meer. Mijn man rommelt wat in huis en ik chill lekker in bed, buiten is het toch weer bloedheet. 

Eindelijk de 20 weken echo, wat hebben we daar naar uit gekeken. De echoscopist begint en de spanning is om te snijden. Ik ben zo bang dat ze iets vinden wat niet goed is. Ze begint met het hoofd, alles goed, verder naar beneden, het gezicht ook alles goed, het hart... hier neemt ze extra de tijd, ik merk dat ik onrustig wordt en spreek dit ook uit. Gelukkig zegt ze dat ze niks geks zien en er alles goed uit ziet. Ook de rest ziet er allemaal goed uit en na 10 minuten zegt ze: "zo zullen we nu gewoon even leuk kijken naar de kleine man". De kleine is lekker druk en beweegt goed, wat een wonder dat alles er op en aan zit. Met een stapel mooie foto's gaan we naar huis, opgelucht dat dit allemaal goed was. Ik merk dat ik stukje bij beetje het een beetje los kan laten. HET GAAT GOED!!

Wauw, het is echt waar! Ondertussen wel 10 x getest en elke keer 2 streepjes! Niet te geloven! Iui1 is gewoon gelukt. Onzeker bel ik het ziekenhuis! Ik mag volgens de verpleegkundige echt blij zijn! Volgende week gaan we op vakantie naar Tenerief, meteen slaat de twijfe toe, kan dat wel, mag ik wel vliegen etc etc. Al die jaren heb ik me altijd zo ingelezen en nu zo onzeker als de pest. De verloskundige verteld dat oo dit helemaal geen probleem is. 

Laten we eens beginnen bij het begin, 9 mei 2011 kregen Olav en ik officeel verkering. Na 3 jaar op 9 mei 2014 zijn we getrouwd. Al snel besloten we te stoppen met de pil omdat we graag een kindje wilden. We genoten van ons leventje, vaak op vakantie en leuke dingen doen, maar helaas bleef een zwangerschap uit. Na 3 jaar stapte we naar de huisarts, we werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar zaten we dan mei 2017 bij het umc Utrecht. Alle onderzoeken werden ingezet en er werd geen rede gevonden. Onverklaarbaar dus. We kwamen op de wachtlijst voor iui. In augustus kregen we een brief we mochten starten! In september hadden we onze eerste iui. Net voor de herfstvakantie mocht ik testen! Er verschenen gewoon meteen 2 streepjes! Wat waren we gelukkig! Ons avontuur begon!