Eindelijk zwanger, maar waarom dan zo down?
Na anderhalf jaar proberen nu 16 weken zwanger. En de zwangerschap verloopt voorspoedig. Maar waarom voel ik me dan zo down?
Soms weet ik niet wat ik met mezelf aan moet. Zo lang heb ik gewacht op het moment dat de test positief zou zijn. En eindelijk was het 12 weken geleden zover. Nu inmiddels 16 weken zwanger en ik heb nog geen enkel moment kunnen genieten. De echo's zijn mijn hoogtepuntjes in de zwangerschap, maar buiten die afspraken voel ik me helemaal niet zo stralend en heerlijk zwanger.
Help! mij met het 'vieze' woorden probleem
Zo kon mijn kleine draak een jaar geleden nog maar een paar woorden produceren. Dachten we dat hij nooit goed zou gaan praten. En nu.. Help!
Vorige jaar kon mijn zoontje nog niet zo goed praten. Het advies was om met logopedie te beginnen. Maar hij verbaasde iedereen en begon opeens heel goed te praten. Ik was zo blij, want hij kon zich nu eindelijk in woorden uitten in plaats van in driftbuien. Het verbaasde me elke dag weer hoe snel zijn spraak opeens vooruit ging. En uiteraard horen daar dan ook woorden bij die je hem liever niet hoort zeggen. Dat is gewoon zo, die fases hebben kinderen.
Het lang verwachte tweede streepje
Mijn, gelukkig, korte maar gevoelsmatig lange reis naar een positieve zwangerschapstest.
We waren een jaar bezig met oefenen. Iedere maand werd ik gewoon ongesteld en mn cyclussen waren kort en mn menstruaties amper 2 dagen. Ik bleef het knagende gevoel houden dat er misschien iets mis was met ons. Ook al wist ik dat een jaar nog niet zo lang is, als ik naar sommige andere stellen keek die al jaren bezig waren zonder resultaat. Maar omdat ik ovulatietesten gebruikte en mn temperatuur opnam kwam ik tot de ontdekking dat mijn lf best kort was (9 dagen). Een lf zijn de dagen tussen je eisprong en je menstruatie. Dit is normaal 14 dagen ongeveer.
En dan eindelijk word je serieus genomen
Na maandenlang afwachten en me zorgen maken, dan nu eindelijk een verwijzing naar de kinderarts.
Hoe doen moeders dat? Zich geen zorgen maken en de 'het gaat vanzelf over' houding aannemen?
Chronisch ziek zijn met een kindje
Ik ben chronisch ziek, in de vorm van Colitis Ulcerosa. En ik heb een zoontje.
Chronisch ziek zijn klinkt zo raar, ik wil het nog altijd niet als een ziekte zien. Het klinkt zo definitief. Ook al gaat het nooit meer weg, ik heb nog altijd hoop dat er in de toekomst iets op gevonden word. Ik ga er niet dood aan, gelukkig niet, maar het blijft toch ingrijpend.
Spenen gekte! Waar blijven die dingen altijd?!
Ken je dat probleem? 3 Spenen in huis hebben, maar ze allemaal kwijtraken? Spoorloos verdwenen? Om gek van te worden!
Het is weer zover. Mikai is zijn speen weer kwijt. Nou zeg maar liever, spenen(!).
Sterk in je schoenen staan
Mikai gaat voor het eerst naar de peuterspeelzaal. Jeeeej! Leuk! Of toch niet??
Een aantal weken geleden mocht Mikai eindelijk naar de peuterspeelzaal. Omdat Mikai nog niet zo goed kan praten als de meeste kindjes van zijn leeftijd, heeft hij een VVE indicatie gekregen. De regels die bij onder psz gelden bij een VVE indicatie zijn; Vanaf 2,5 jaar en verplicht drie ochtenden in de week. Dit vond ik nogal veel, maar ik vertrouwde erop dat het helemaal goed ging komen.