Chronisch ziek zijn met een kindje

Chronisch ziek zijn klinkt zo raar, ik wil het nog altijd niet als een ziekte zien. Het klinkt zo definitief. Ook al gaat het nooit meer weg, ik heb nog altijd hoop dat er in de toekomst iets op gevonden word. Ik ga er niet dood aan, gelukkig niet, maar het blijft toch ingrijpend. 

Ik kreeg de diagnose tijdens de zwangerschap. Ik vond het niet leuk, maar omdat ik al snel een medicijn kreeg wat hielp, dacht ik dat het allemaal wel mee viel. Ik was wel wat sneller moe als voor mijn zwangerschap, maar ik kon alles doen wat ik daarvoor ook kon. Appeltje eitje. Dus deed ik mijn ding. Ik had mijn zoontje, mijn huishouden en ik werkte twee banen tegelijk, waardoor ik amper nog vrije tijd had. Ik vond het wel best. Tot ik me na een jaar toch niet zo goed meer voelde. Vaker buikpijn, veel vermoeider en ik kon het allemaal niet meer zo goed aan. Toch ging ik door, het was vast gewoon even een slechte periode, waar ik gauw genoeg doorheen zou zijn. Niet dus. Twee weken later werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik zal jullie de details besparen van mijn klachten en de onderzoeken die volgden, maar het kwam erop neer dat mijn Hb veel te laag was, ik uitgedroogd was en in twee weken tijd tien kilo lichter. Doodziek voelde ik me. En het allerergste vond ik nog, dat ik niet meer voor mijn zoontje kon zorgen. Het kon gewoon niet. Ik lag in het ziekenhuis en mijn man werkte fulltime. Dus ging Mikai naar zijn opa en oma. Toen ik week later ontslagen werd hoopte ik dat Mikai weer thuis kon komen, maar dit was niet het geval. Ik kon nog amper van het bed naar het toilet lopen, zonder volledig gevloerd te zijn. 

Ik heb urenlang gehuild, ik miste mijn lieve schat zo erg. Mikai zijn opa werkt ook fulltime en zijn oma was gastouder, dus ze konden Mikai ook niet ala minute brengen. In de weekenden, als mijn man thuis was, brachten ze hem voor een nachtje langs. Ik genoot daar zo van, ook al kon ik vrij weinig met hem doen. Dit was ook voor hem heel ingrijpend, hij reageerde heel anders op mij. Alsof hij een beetje bang was. Dat brak mijn hart. 

Na twee weken begon ik me beter te voelden, de Prednison begon te werken en ik kon weer langzaam aan kleine beetjes eten. Ik vocht als een leeuw om me weer beter te voelen. Zodra ik doorhad dat mijn lichaam op begon te knappen deed ik er alles aan om nog sneller beter te worden. Ik slikte alle medicatie die ik nodig had, ik at ook al had ik geen trek en ik probeerde zoveel mogelijk positief te denken. Het hielp. Dus besloten we dat Mikai weer thuis kon komen. Ik was zo blij! Want ik had me zo schuldig gevoeld over het feit dat ik niet voor hem kon zorgen. Toch drukte iedereen me op het hart dat ik de goede keuze had gemaakt door Mikai bij zijn opa en oma te laten. Hoe had ik hem kunnen badderen? Aankleden? Eten geven? Als ik niet eens uit bed kon komen om mezelf te wassen? Dus ik accepteerde het en probeerde het goed te maken met Mikai, toen hij eindelijk weer thuis was. 

Ik heb al mijn energie gegeven, en dat was nog niet heel veel, om hem alle aandacht te geven die hij nodig had. Soms, als ik hem in bad deed, zakte ik door mijn benen en was ik zo buitenadem en uitgeput dat ik bijna mijn bewustzijn verloor. Maar mijn moeder gevoel was sterker. Mijn wil om voor Mikai te zorgen, zoals een moeder dat hoort te doen, was zoveel sterker dan mijn zwakke tegenstribbelende lichaam. En dat heeft me erbovenop gekregen. Mikai, mijn lieverd, mijn zoon. Hij was mijn beste medicijn. 

Mama houd van je <3