En dan eindelijk word je serieus genomen

Hoe doen moeders dat? Zich geen zorgen maken en de 'het gaat vanzelf over' houding aannemen? 

Mikai heeft zijn hele leventje al last van bloedneusjes. Geen probleem, dat hadden manlief en ik ook toen we nog jong waren. Beide vaste klant bij de KNO-arts geweest en ik zelf heb zelfs een operatie gehad. Toch werden de bloedneuzen na zijn 2e verjaardagen wat serieuzer. Het waren nu geen druppeltjes bloed meer, maar een echte bloedneus. Nog steeds maakte ik me niet druk, kinderen hebben vaker bloedneuzen! Maar toen Mikai voor de derde keer in 2 weken tijd wakker werd onder het bloed, inclusief kussen/deken/matras, begon ik me wat zorgen te maken. En omdat ik eerlijk gezegd al redelijk snel in paniek raakte heb ik met mijn domme hoofd de huisarts gebeld. Alsof die er iets aan kunnen en gaan doen?? 

Ik werd met een neuszalfje naar huis gestuurd en de mededeling dat bloedneuzen normaal zijn. Wat natuurlijk ook zo is. 

Toch merkte ik veranderingen in mijn zoontje. Eerst onopvallend, maar sinds een dikke 2 maanden herken ik mijn hyperactieve kind niet meer. Hij is vaak ziek, heeft soms wel 4 tot 6 keer per maand onverklaarbare koortsaanvallen die 1 tot 2 dagen aanhouden en zijn energielevel is voor zijn doen erg laag. 's Nachts, als ik hem laat liggen, slaapt hij tussen de 12 en 14 uren. En dan wil hij overdag ook nog slapen, en als ik hem dan niet wakker maak slaapt hij rustig ook nog 3 uren. Na een uurtje spelen is hij moe en hangerig. En zijn beentjes zitten geregeld onder de blauwe plekken. 

Dit zijn allemaal dingen die niks hoeven te betekenen, en ik haal me geen doemscenario's in mijn hoofd. Maar toch begon mijn onderbewustzijn zich wel zorgen te maken. En toen ik van een aantal mensen hoorde dat ik misschien toch weer even langs de huisarts moest gaan, heb ik dat gedaan. 

De huisarts zag zo op het eerste gezicht niks zorgwekkends, maar toch vond ze zijn klachten serieus genoeg om hem door te verwijzen naar de kinderarts, met spoed. Dus ik bel vanmorgen naar de kinderarts om een afspraak te maken. Was niet nodig geweest, want de assistente van de kinderarts die Mikai zijn klachten doorgelezen had, had besloten zelf al op korte termijn een afspraak in te plannen. Dus over 12 dagen mogen we langskomen. En ik maak me geen zorgen. Neuh......