𝟮 𝗝𝗨𝗡𝗜 𝗗𝗔𝗚 𝗩𝗢𝗢𝗥 𝗗𝗘 𝗦𝗧𝗜𝗟𝗚𝗘𝗕𝗢𝗥𝗘𝗡 𝗕𝗔𝗕𝗬!

𝗗𝘂𝗿𝗳 𝗼𝗺 𝗵𝘂𝗹𝗽 𝘁𝗲 𝘃𝗿𝗮𝗴𝗲𝗻!Een moeder die een stilgeboorte of miskraam overkomt, krijgt te maken met lichamelijke veranderingen en ook gevoelsmatige verandert er heel veel. Het gevoel dat je lichaam jou zo in de steek heeft gelaten kan een overheersend gevoel zijn. Je mist je zwangerschap en ook ben je het vertrouwen in je lichaam wellicht kwijt. Die eerste maand na het beëindigen van de zwangerschap (door stilgeboorte of miskraam) gebeurt er zo ontzettend veel in je lichaam. Hormonen die alle kanten opschieten. Je lichaam dat aan het ontzwangeren is. Het verdriet dat met het verlies gepaard gaat. Het afscheid dat je moet regelen. Je hebt het gevoel dat je hart in 1.000 stukjes ligt. Werd jij overspoeld door bovenstaande emoties? Voelde je je verwart omdat je niet begreep wat er gebeurd was? Kreeg je steun en begrip uit je omgeving? Had je behoefte aan een knuffel, een arm om je heen? Of liever een luisterend oor ? Of ging je het intens verdrietige gevoel liever uit de weg?Durf om hulp te vragen. Vraag of je hulp kunt krijgen. Het kan in de vorm zijn van huishouden doen , koken , boodschappen doen zodat er alle tijd is voor jouw verdriet. Mensen willen jou graag helpen. Hetgeen jou overkomen is, is zo heftig dat de omgeving vaak niet weet wat ze kunnen doen. Wat jou is overkomen is vaak hun grootste angst. Angst dat zij ook een kindje verliezen. De pijn die ze bij jou zien voelt opeens heel dichtbij voor hen. Daarom mijn tip: durf om hulp te vragen. Ook als je er geen woorden voor hebt. Mensen willen je echt graag helpen.Wil je hier meer over weten download het e-boek: Praktische tips! https://stilgeborenbaby.nl/kosteloze-weggevers/

Als moeder van twee stilgeboren kindjes – Tom (2006) en Tim (2007) – was beide keren de eerste maand verschrikkelijk toen zij overleden waren. Ik was intens verdrietig. Mijn leven stond op z’n kop en ik had nergens zin in. Niets interesseerde mij op dat moment.

Onlangs sprak ik iemand die vertelde dat haar omgeving erg ingewikkeld deed. Ze probeerde zelfs 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗼𝘃𝗲𝗿𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿 𝘁𝗲 𝗼𝗺𝘇𝗲𝗶𝗹𝗲𝗻. Waarom? Ik was daar wel benieuwd naar. Ze vertelde dat mensen dan bang waren dat ze zouden gaan huilen of dat ze het vervelend vonden. Ik vroeg of het geen grap was. Ze knikte bevestigend.

Ik zat vol vragen. 𝗚𝗶𝗻𝗴 𝘇𝗲 𝗵𝘂𝗶𝗹𝗲𝗻 𝗯𝗶𝗷 𝗵𝗲𝘁 𝗵𝗼𝗿𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝘀𝘁𝗶𝗹𝗴𝗲𝗯𝗼𝗿𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿?Vond ze het vervelend?
Ze zei dat ze 𝗵𝗲𝘁 𝗷𝘂𝗶𝘀𝘁 𝗵𝗲𝗲𝗹 𝗳𝗶𝗷𝗻 𝘃𝗼𝗻𝗱 𝗮𝗹𝘀 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗼𝘃𝗲𝗿𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿𝘁𝗷𝗲 𝘄𝗼𝗿𝗱𝘁 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗲𝗺𝗱. Ik begreep haar want ik ervaar dat zelf ook. Als ik iemand hoor zeggen dat hij Tom óf Tim heet (de namen van mijn twee stilgeboren jongens), of als ik de namen van mijn kindjes ergens lees of hoor dat iemand wordt geroepen die zo heet, dan verschijnt er steevast een glimlach op mijn gezicht.

Het is een stukje erkenning dat ze er nog zijn. Ouders kunnen met het noemen van de naam van hun stilgeboren baby daar juist (h)erkenning en voldoening uit putten. Er is een mooi gezegde: 𝗻𝗼𝗲𝗺 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝗲𝗻 𝘇𝗲 𝗯𝗹𝗶𝗷𝗳𝘁 𝗯𝗲𝘀𝘁𝗮𝗮𝗻.
Namen van grootouders en andere overledenen worden na hun overlijden vaak nog lange tijd genoemd. Waarom kan dat niet gelden voor mensen die een stilgeboren kindje hebben? Waarom worden de namen van stilgeboren kindjes vaak weggestopt?

Twijfel je of jouw gesprekspartner het wel of niet fijn vindt. Vraag dan of het op prijs gesteld wordt of de naam genoemd wordt. Ga niet invullen voor de ander. Het antwoord kan wel eens anders zijn dan je in eerste instantie denkt. 

Het is prachtig weer en we besluiten een wandeling te gaan maken in het bos. Heerlijk die geur van de bomen en het geluid van de vogels. Een frisse neus halen deden we vaker na het afscheid van ons kindje een aantal maanden geleden.

Ouders die kinderen hebben missen altijd hun baby die ze tijdens de zwangerschap zijn verloren door een miskraam of stilgeboorte. Ook al hebben ze een, twee, drie of meer kinderen, altijd blijft het gemis van dat stilgeboren kindje.

De lege stoel is later vooral pijnlijk tijdens verjaar- en feestdagen. Dit is wellicht iets waar de omgeving niet gelijk bij stilstaat. Omdat er kinderen zijn wordt het gemis meer naar de achtergrond geschoven. Meestal wordt er niet veel meer gesproken over de verloren zwangerschap. Wat je niet ziet is er toch niet? Niets is minder waar.
Ouders die een stilgeboren kindje hebben en daarvoor of erna levende kinderen hebben gekregen, staan nog altijd stil bij het verlies. Het verlies is waarschijnlijk – door de drukte van alledag – niet meer aan de oppervlakte. Bij speciale dagen wordt het kind dat er niet is, extra gemist.

Op mijn verjaardag, feestdagen en ook Moederdag mis ik mijn stilgeboren zoontjes Tom en Tim meer. Dat ze er niet zijn vind ik echt het ergste wat mij in mijn leven is overkomen. Het gemis wordt gevoelsmatig op deze dagen extra benadrukt. Op die dagen mijmer ik hoe het zou zijn geweest als ze er wél zouden zijn geweest. Hun plek aan tafel blijft leeg tijdens het eten van taart. Ik vermoed dat het voor veel ouders die net als ik een stilgeboren baby hebben of om een andere reden een kind moeten missen, heel herkenbaar is.

Hoe pijnlijk is het als je regelmatig de opmerking ‘Loop je hier nog steeds mee rond?’ naar je hoofd geslingerd krijgt als je in je leven te maken hebt met een stilgeboren baby. Kun je het je voorstellen? Je hebt een stilgeboren baby, wat wordt ervaren als een van de meest heftigste dingen die je in je leven kunt meemaken. Hoe kan het verdriet én verlies zomaar over zijn?

Serieus? Is dit wat je te horen kreeg toen je net een miskraam hebt gehad? Mijn mond viel van verbazing open toen ik deze opmerking hoorde. Het kwam snoeihard en vooral harteloos over.

Het duurt niet lang meer of de teller van de wereldbevolking tikt de acht miljard aan.