In 2005 werd ik voor de eerste keer zwanger. Deze zwangerschap eindigde na 6 weken in een miskraam. Weg was de onbevangenheid en rose wolk. Als snel bleek ik opnieuw zwanger van Tom (2006) die na 23/5 weken levenloos ter wereld kwam. Het HELLP-syndroom had behoorlijk huisgehouden in mijn lichaam. Extreem hoge bloedruk, bloedwaarden die erg slecht waren, nieren die slecht werkten. Door adequaat doorpakken van de vader van Tom ben ik niet overleden (we waren destijds op vakantie in Frankrijk). De eerste nacht in het UMCG was spannend. De artsen hadden letterlijk gezegd dat ze zich afvroegen of ik de nacht door zou komen.

Het verlies van een kind is een van de meest hartverscheurende gebeurtenissen die een ouder kan overkomen. Maar wat gebeurt er als dit verlies zich voordoet voordat het leven van het kind begint? Stilgeboorte, waarbij een baby in de baarmoeder overlijdt, treft jaarlijks duizenden families. Dit verlies is niet alleen fysiek, maar ook emotioneel en psychologisch verwoestend, waardoor velen zich eenzaam en onbegrepen voelen.

Stilgeboorte en Eenzaamheid

Stilgeboorte is een eenzame ervaring. Vrienden en familie staan vaak klaar om te steunen bij het verlies van een dierbare, maar het verlies van een ongeboren kind wordt vaak over het hoofd gezien. Het diepe verdriet dat met stilgeboorte gepaard gaat, wordt niet altijd begrepen, wat leidt tot gevoelens van eenzaamheid en isolatie bij degenen die het doormaken. Het gebrek aan erkenning in de samenleving maakt het rouwproces nog moeilijker.

De "Stillborn Sisterhood" voor Steun

Om de eenzaamheid en het gebrek aan erkenning rondom stilgeboorte aan te pakken, is de "Stillborn Sisterhood" opgericht. Deze gemeenschap van vrouwen die stilgeboorte hebben meegemaakt, biedt steun en begrip, en een veilige ruimte voor degenen die deze tragedie hebben ervaren. Vrouwen kunnen hier hun verhalen delen, hun gevoelens uiten en steun vinden bij anderen met vergelijkbare ervaringen, wat helpt bij het verminderen van eenzaamheid en het bevorderen van genezing.

Erkenning en Verbinding

Het is van essentieel belang dat stilgeboorte serieus wordt genomen en erkend in de samenleving. De "Stillborn Sisterhood" toont aan dat verbondenheid krachtig is en het delen van verdriet kan leiden tot een beter leven. Het delen van verhalen en ontvangen van erkenning kan helpen om levenskracht en veerkracht terug te vinden. Laten we samenwerken om deze belangrijke boodschap te verspreiden en een wereld te creëren waarin niemand zich eenzaam hoeft te voelen in hun verdriet. #stillbornsisterhood#stilgeborenbaby #stilgeboorte #erkenning #taboe#eenzaamheid #desireevannieuwenhoven

𝗩𝗮𝗱𝗲𝗿 𝘇𝗶𝗷𝗻 …

𝟮 𝗝𝗨𝗡𝗜 𝗗𝗔𝗚 𝗩𝗢𝗢𝗥 𝗗𝗘 𝗦𝗧𝗜𝗟𝗚𝗘𝗕𝗢𝗥𝗘𝗡 𝗕𝗔𝗕𝗬!

𝗗𝘂𝗿𝗳 𝗼𝗺 𝗵𝘂𝗹𝗽 𝘁𝗲 𝘃𝗿𝗮𝗴𝗲𝗻!Een moeder die een stilgeboorte of miskraam overkomt, krijgt te maken met lichamelijke veranderingen en ook gevoelsmatige verandert er heel veel. Het gevoel dat je lichaam jou zo in de steek heeft gelaten kan een overheersend gevoel zijn. Je mist je zwangerschap en ook ben je het vertrouwen in je lichaam wellicht kwijt. Die eerste maand na het beëindigen van de zwangerschap (door stilgeboorte of miskraam) gebeurt er zo ontzettend veel in je lichaam. Hormonen die alle kanten opschieten. Je lichaam dat aan het ontzwangeren is. Het verdriet dat met het verlies gepaard gaat. Het afscheid dat je moet regelen. Je hebt het gevoel dat je hart in 1.000 stukjes ligt. Werd jij overspoeld door bovenstaande emoties? Voelde je je verwart omdat je niet begreep wat er gebeurd was? Kreeg je steun en begrip uit je omgeving? Had je behoefte aan een knuffel, een arm om je heen? Of liever een luisterend oor ? Of ging je het intens verdrietige gevoel liever uit de weg?Durf om hulp te vragen. Vraag of je hulp kunt krijgen. Het kan in de vorm zijn van huishouden doen , koken , boodschappen doen zodat er alle tijd is voor jouw verdriet. Mensen willen jou graag helpen. Hetgeen jou overkomen is, is zo heftig dat de omgeving vaak niet weet wat ze kunnen doen. Wat jou is overkomen is vaak hun grootste angst. Angst dat zij ook een kindje verliezen. De pijn die ze bij jou zien voelt opeens heel dichtbij voor hen. Daarom mijn tip: durf om hulp te vragen. Ook als je er geen woorden voor hebt. Mensen willen je echt graag helpen.Wil je hier meer over weten download het e-boek: Praktische tips! https://stilgeborenbaby.nl/kosteloze-weggevers/

Als moeder van twee stilgeboren kindjes – Tom (2006) en Tim (2007) – was beide keren de eerste maand verschrikkelijk toen zij overleden waren. Ik was intens verdrietig. Mijn leven stond op z’n kop en ik had nergens zin in. Niets interesseerde mij op dat moment.

Onlangs sprak ik iemand die vertelde dat haar omgeving erg ingewikkeld deed. Ze probeerde zelfs 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗼𝘃𝗲𝗿𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿 𝘁𝗲 𝗼𝗺𝘇𝗲𝗶𝗹𝗲𝗻. Waarom? Ik was daar wel benieuwd naar. Ze vertelde dat mensen dan bang waren dat ze zouden gaan huilen of dat ze het vervelend vonden. Ik vroeg of het geen grap was. Ze knikte bevestigend.

Ik zat vol vragen. 𝗚𝗶𝗻𝗴 𝘇𝗲 𝗵𝘂𝗶𝗹𝗲𝗻 𝗯𝗶𝗷 𝗵𝗲𝘁 𝗵𝗼𝗿𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝘀𝘁𝗶𝗹𝗴𝗲𝗯𝗼𝗿𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿?Vond ze het vervelend?
Ze zei dat ze 𝗵𝗲𝘁 𝗷𝘂𝗶𝘀𝘁 𝗵𝗲𝗲𝗹 𝗳𝗶𝗷𝗻 𝘃𝗼𝗻𝗱 𝗮𝗹𝘀 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗼𝘃𝗲𝗿𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿𝘁𝗷𝗲 𝘄𝗼𝗿𝗱𝘁 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗲𝗺𝗱. Ik begreep haar want ik ervaar dat zelf ook. Als ik iemand hoor zeggen dat hij Tom óf Tim heet (de namen van mijn twee stilgeboren jongens), of als ik de namen van mijn kindjes ergens lees of hoor dat iemand wordt geroepen die zo heet, dan verschijnt er steevast een glimlach op mijn gezicht.

Het is een stukje erkenning dat ze er nog zijn. Ouders kunnen met het noemen van de naam van hun stilgeboren baby daar juist (h)erkenning en voldoening uit putten. Er is een mooi gezegde: 𝗻𝗼𝗲𝗺 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝗲𝗻 𝘇𝗲 𝗯𝗹𝗶𝗷𝗳𝘁 𝗯𝗲𝘀𝘁𝗮𝗮𝗻.
Namen van grootouders en andere overledenen worden na hun overlijden vaak nog lange tijd genoemd. Waarom kan dat niet gelden voor mensen die een stilgeboren kindje hebben? Waarom worden de namen van stilgeboren kindjes vaak weggestopt?

Twijfel je of jouw gesprekspartner het wel of niet fijn vindt. Vraag dan of het op prijs gesteld wordt of de naam genoemd wordt. Ga niet invullen voor de ander. Het antwoord kan wel eens anders zijn dan je in eerste instantie denkt. 

Het is prachtig weer en we besluiten een wandeling te gaan maken in het bos. Heerlijk die geur van de bomen en het geluid van de vogels. Een frisse neus halen deden we vaker na het afscheid van ons kindje een aantal maanden geleden.