Laat ik de naam van het kindje maar niet noemen

Onlangs sprak ik iemand die vertelde dat haar omgeving erg ingewikkeld deed. Ze probeerde zelfs 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗼𝘃𝗲𝗿𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿 𝘁𝗲 𝗼𝗺𝘇𝗲𝗶𝗹𝗲𝗻. Waarom? Ik was daar wel benieuwd naar. Ze vertelde dat mensen dan bang waren dat ze zouden gaan huilen of dat ze het vervelend vonden. Ik vroeg of het geen grap was. Ze knikte bevestigend.

Ik zat vol vragen. 𝗚𝗶𝗻𝗴 𝘇𝗲 𝗵𝘂𝗶𝗹𝗲𝗻 𝗯𝗶𝗷 𝗵𝗲𝘁 𝗵𝗼𝗿𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝘀𝘁𝗶𝗹𝗴𝗲𝗯𝗼𝗿𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿?Vond ze het vervelend?
Ze zei dat ze 𝗵𝗲𝘁 𝗷𝘂𝗶𝘀𝘁 𝗵𝗲𝗲𝗹 𝗳𝗶𝗷𝗻 𝘃𝗼𝗻𝗱 𝗮𝗹𝘀 𝗱𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗼𝘃𝗲𝗿𝗹𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗱𝗼𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿𝘁𝗷𝗲 𝘄𝗼𝗿𝗱𝘁 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗲𝗺𝗱. Ik begreep haar want ik ervaar dat zelf ook. Als ik iemand hoor zeggen dat hij Tom óf Tim heet (de namen van mijn twee stilgeboren jongens), of als ik de namen van mijn kindjes ergens lees of hoor dat iemand wordt geroepen die zo heet, dan verschijnt er steevast een glimlach op mijn gezicht.

Het is een stukje erkenning dat ze er nog zijn. Ouders kunnen met het noemen van de naam van hun stilgeboren baby daar juist (h)erkenning en voldoening uit putten. Er is een mooi gezegde: 𝗻𝗼𝗲𝗺 𝗵𝗮𝗮𝗿 𝗻𝗮𝗮𝗺 𝗲𝗻 𝘇𝗲 𝗯𝗹𝗶𝗷𝗳𝘁 𝗯𝗲𝘀𝘁𝗮𝗮𝗻.
Namen van grootouders en andere overledenen worden na hun overlijden vaak nog lange tijd genoemd. Waarom kan dat niet gelden voor mensen die een stilgeboren kindje hebben? Waarom worden de namen van stilgeboren kindjes vaak weggestopt?

Twijfel je of jouw gesprekspartner het wel of niet fijn vindt. Vraag dan of het op prijs gesteld wordt of de naam genoemd wordt. Ga niet invullen voor de ander. Het antwoord kan wel eens anders zijn dan je in eerste instantie denkt. 

auteur van het boek: Stilgeboren