We werden gewoon genegeerd

Het is prachtig weer en we besluiten een wandeling te gaan maken in het bos. Heerlijk die geur van de bomen en het geluid van de vogels. Een frisse neus halen deden we vaker na het afscheid van ons kindje een aantal maanden geleden.

Er waren veel mensen in het bos. We hadden er niet aan gedacht dat het herfstvakantie was, dan gaan ouders met kinderen vaak het bos in om te wandelen. Het zien van deze gezinnen confronteert ons met ons verdriet.

Wij wilden een gezin te stichten toen – door een reden die we waarschijnlijk nooit zullen weten – de zwangerschap na twintig weken eindigde. We waren plotseling ouders geworden van een stilgeboren baby.

Voor ons zagen we een stel aankomen die we kenden. Ze zagen ons en schrokken zichtbaar. We zeiden tegen elkaar: wat raar. Deze mensen waren niet vage bekenden van ons. We spraken elkaar wel vaker als we aan het wandelen waren. Wat er toen gebeurde was echt bizar. Dit stel negeerde ons. We zagen dat ze zich zichtbaar ongemakkelijk voelden.

We waren met stomheid geslagen en stamelden toch maar: hallo. De rest van de wandeling hadden we het over dit voorval. Het had ons enorm geraakt en we vroegen ons af waarom ze zo gereageerd hadden.

Ik hoor dit soort verhalen vaker van vrouwen of ouders die een stilgeboren kindje hebben en waar ik een klankbord voor ben. De strekking van deze verhalen is altijd hetzelfde, de details zijn anders.