Na mijn bevalling moest ik vanwege mijn zwangerschapshypertensie verplicht een dag blijven. De eerste nacht was pittig. Noëlle was erg misselijk en moest uiteindelijk de hele nacht braken. Mijn bloeddruk was de dag na mijn bevalling nog niet goed. Uiteindelijk mocht ik 's avonds om 20 uur met bloeddrukverlagende medicatie naar huis. Wat was ik blij om weer in mijn eigen huisje te zijn. Toch was het ook weer verschrikkelijk spannend. Daar sta je dan, thuis met je pasgeboren baby en je weet bijna niks. Gelukkig is er 's avonds nog iemand geweest die hielp opstarten en kort het een en ander uitlegde. De dag daarna kwam mijn vaste kraamhulp. Iets waar ik enorm tegen op zag. Een vreemde in huis. Maar wat heb ik daar een fantastische kraamhulp aan gehad. Ondanks de coronamaatregelen, de slapeloze nachten en geen bezoek,  heeft zij mijn kraamweek zo leuk mogelijk gemaakt. Ik kijk hier dan ook echt mooi op terug. Echter bleven de slapeloze nachten aanhouden. Gelukkig was mijn moeder of tante er om mij te ondersteunen. Zij namen een deel van de avond over, zodat ik al een uurtje extra slaap had voor de korte nachten. Ik sliep vaak nog geen 5uur per dag. Noëlle was onrustig en huilde erg veel gedurende de dag. Al snel bleek dat Noëlle een huilbaby was. Ze had erg veel last van krampjes. Daarnaast had ze last van reflux. Mijn moederhart brak iedere dag bij het zien van Noëlle, die het uitgilde van de pijn. Noëlle lag het liefst de hele dag tegen mij aan. Dit gebeurde dan ook erg veel. Een draagzak gebruiken lukte mij helaas niet door de bekkeninstabiliteit. Het was te belastend om haar te dragen. Wandelen was echt rampzalig. Noëlle begon met krijsen op het moment dat je haar in de kinderwagen legde. Dit waren dan ook niet bepaald ontspannen rondjes. Al gauw ging ik niet veel meer naar buiten. Na een paar weken bleven mijn moeder en tante ook niet meer 's nachts. Het was erg zoeken naar een ritme, maar we kwamen de dag door. De nachten bleven erg moeizaam gaan en Noëlle huilde erg veel. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat wandelen in de autostoel beter ging. Deze kon gelukkig op het onderstel van de kinderwagen geklikt worden. Aangezien 's morgens vroeg wandelen het beste ging, liep ik vaak rond half 6 al buiten. Zo doorstonden we weken samen. De ene dag verliep moeizamer dan de andere dag. De ene dag kon ik het gehuil ook beter verdragen dan de andere dag. Maar ik wilde het graag zelf doen, want dat is wat mijn moedergevoel mij zei. Maar makkelijk is het niet altijd geweest. Er waren veel dagen waarop ze meerdere malen per dag meer dan een uur achter elkaar huilde. Je voelt je als moeder zo machteloos. Daarnaast was ik zelf herstellende van zowel de bevalling, als de zwangerschap. De weken vlogen voorbij, maar Noëlle bleef een huilbaby. Naarmate het einde van mijn verlof had ik nog niks gehoord van mijn leidinggevende. Iets waar ik mij wel zorgen om begon te maken. Geen felicitatie, geen berichtje, niks. Ook van collega's had ik niks gehoord. Ik had alleen in de kraamweek een bos bloemen gehad, maar geen persoonlijk kaartje. Ik kon zelfs mijn verlofuren zelf invullen. Zelfs in de week van de bevalling en de kraamweek kon ik mijn eigen uren invullen. Dit werd niet voor mij gedaan. De frustraties rondom het werk begonnen steeds meer op te bouwen. Het einde van het verlof was in zicht, de thuissituatie was niet makkelijk, mijn lichaam was nog steeds niet hersteld en er was alleen maar onduidelijkheid rondom mijn werk. Op de laatste dag van mijn verlof heb ik mijn leidinggevende een appje gestuurd, met daarin in grote lijnen hoe mijn verlof en bevalling is verlopen. Deze was gelezen, maar er werd niet op gereageerd. Aansluitend aan mijn verlof had ik nog vakantie. Ook gedurende vakantie hoorde ik maar niks. De frustraties begonnen zo hoog op te spelen dat ik van de stress af en toe niet meer wist waar ik het moest zoeken. Na mijn vakantie (begin september)heb ik zelf maar weer geprobeerd te bellen. Kreeg voicemail, heb ingesproken en mijn zorgen om mijn baan geuit. Ook hier kreeg ik geen reactie op. Een week later wederom gebeld. Uiteindelijk kreeg ik haar aan de telefoon. Na een kort gesprek, beloofde zij mij gauw langs te komen. Drie maanden lang hoorde ik niks. Op berichtjes werd niet gereageerd. Zelfs niet als ik mijn hart uitstortte. Ondertussen werd ik steeds gebeld door het uwv en de bedrijfsconsultant en bedrijsarts. Ook bij hun was het verhaal bekend, maar ze konden er niets( of niet veel) mee. De stress werd mij in die maanden te veel. Noëlle bleef last houden van krampjes, huilde nog steeds ontzettend veel, ik had nog steeds last van bekkeninstabiliteit en daar boven op kwam het gezeur door het werk. Ik kon de situatie soms niet meer overzien, waardoor ik boos werd. Boos op mijn leidinggevende en collega's, boos op de gehele situatie, boos op mijzelf omdat ik mijn stem weer eens had verheft tijdens een huilbui van Noëlle. Dit was niet de moeder die ik wilde zijn. Ik voelde mij zo ongelukkig dat ik mijzelf regelmatig in slaap huilde. Naarmate de maanden werden de krampjes van Noëlle minder. Het heeft echter 6 maanden geduurd voor ik mijn dochter zonder dagelijkse pijn, door krampjes zag. In december kreeg ik eindelijk een telefoontje van mijn leidinggevende. Maar geen excuus. De dag daarna nam ze ontslag. Die maand ben ik een paar keer aanwezig geweest. Maar niemand was op de hoogte van mijn komst. Geen 1 collega vroeg naar mij of mijn verlof/bevalling. In januari startte mijn nieuwe leidinggevende. Na een gesprek over de hele situatie startte ik met reïntegreren. Nu was mijn komst wel bekend en kon ik langzaam mijn uren opbouwen. Deze leidinggevende heeft zich altijd hard voor mij ingezet en was op de hoogte van de situatie van dat desbetreffende moment.  Sinds juli 2021 ben ik weer volledig beter gemeld. Maar tot op heden voel ik mij ongelukkig op mijn werk. Geen één collega heeft de moeite genomen om te vragen naar mijn verlof of bevalling. Ik kan ze om eerlijk te zijn geen eens collega's noemen. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld, als op mijn werkplek nu. Ze hebben mij allemaal hard laten vallen en ik vertrouw ze ook echt niet meer. Gelukkig werk ik 's nachts alleen en zie ik ze alleen bij de overdracht. Maar toch ga ik iedere keer met tegenzin naar mijn werk. Ik hoop gauw een nieuw plekje te vinden die past bij mijn situatie. Als ik terugkijk op mijn verlof, ziekteperiode en het eerste jaar van Noëlle dan doet mij dat best wel verdriet. Ik heb minder van Noëlle's eerste jaar kunnen genieten als ik zou willen. Ik was zo gestrest door het werk dat dat de overhand nam. Ik had dat jaar graag een andere moeder geweest. De droom mama die ik tijdens mijn zwangerschap voor ogen had. De mama die ik nu nog steeds probeer te zijn, maar dat soms nog steeds niet lukt. Er zijn dagen/ momenten dat ik mij nog niet gelukkig voel door alle stress en verdriet. Op die momenten kan ik weer zo teleurgesteld zijn in mijzelf. Ik wil mij graag weer mijzelf voelen, zodat ik voor Noëlle de moeder kan zijn, die ik wil zijn. Ik wil nog meer genieten en nog meer mooie herinneringen maken samen. Het zal misschien nog wat tijd kosten, maar ik weet zeker dat wij er stap voor stap zullen komen. Noëlle is mijn prachtige, lieve dochter en zij maakt mij de gelukkigste mama.

Op 11 oktober 2019 zat ik om 3 uur 's nachts met een positieve zwangerschapstest in mijn handen op het werk. Iets waar ik enorm op hoopte, maar niet had verwacht. Ondanks de test kon ik moeilijk geloven dat ik zwanger was. Ik had last van extreme misselijkheid, maar toch durfde ik er nog niet te veel op te hopen. Binnen een paar weken kwam ik al erg veel aan. Ik was ruim 8 kilo afgevallen voor mijn eerste inseminatie. Maar daar was al weinig meer van te zien. Ik begon mij best wel zorgen te maken en besloot te bellen naar de verpleegkunde van het fertiliteitscentrum. Ze wist mij gerust te stellen, maar vertelde mij ook dat het mogelijk een tweeling kon zijn, vanwege de snelle groei. Na het telefoongesprek begon dat toch door mijn hoofd te spoken. Want stel het zijn er twee,  hoe doe je dat alleen? Toch leek het mij ook wel bijzonder, een tweeling. Het was echt even afwachten. Op 12 november 2019 had ik mijn eerste echo en wat vond ik dat spannend. Ik had hier naar uitgekeken, maar zag er ook enorm tegen op. Ik wist niet wat mij te wachten stond en ging met het hart in de keel naar binnen toe. En toen kwam het verlossende woord: Een kloppend hartje! Er viel 10000 kilo van mijn schouders. Wat was de baby klein en al zo bewegelijk. Ongelofelijk wat je dan al kunt zien. Een 2e baby was er niet te zien. Maar waarom ik zo snel aankwam, daar kreeg ik geen antwoord op. Bij 9 weken zwangerschap kon ik niet meer verbergen dat ik zwanger was. Ik was 2 broekmaten ontgroeid en had inmiddels wat zwangerschapsbroeken gekocht. Ik heb langzaam aan de familieleden, die nog niet op de hoogte waren,  en collega's ingelicht over mijn zwangerschap. Dit gaf al een beetje verlichting. Ik hoefde niet meer te verbergen dat ik zwanger was. De misselijkheid bleef tijdens het eerste trimester enorm aanwezig. De geur van koffie of rijst daar had ik o.a. moeite mee. Maar het ergste was de geur van een vuilniszak. Ik weet niet waarom, maar zelfs de geur van een lege vuilniszak, daar werd ik zo misselijk van. Brrrrr. Niet fijn. Aan het einde van het eerste trimester begon ik last te krijgen van bekkenpijn en bandenpijn. In mijn tweede trimester namen de klachten van misselijkheid af. Maar de bekkenpijn nam steeds een beetje toe. Al gauw bleek dat ik last had van bekkeninstabiliteit. Dit beperkte mij al vlot in mijn werk. Ik kwam daardoor voor een deel in de ziektewet en werkte minder nachtdiensten. Iets waar ik heel veel moeite mee had. Ik ben iemand die altijd maar door gaat en zich nooit ziekmeld en nu had ik geen keus meer. Naarmate de weken voorbij gingen merkte ik dat ik echt leefde van afspraak naar afspraak. Eerst voelde ik de baby nog niet,waardoor je totaal geen idee had of het goed ging. Op het moment dat je de kleine gaat voelen lijkt dat een geruststelling. Totdat je voor je gevoel de kleine opeens/of langere tijd niet hebt gevoelt. Het zien van een echo of het horen van een doptone was echt een genot om naar te luisteren/kijken. Ik werd daar ook echt rustig van. Maart 2020 was de eerste patiënt in Nederland gediagnosticeerd met corona. Daarna begon er een boel te veranderen. Opeens mocht er niemand meer mee naar de echo's en echo's werden ze kort mogelijk gehouden. Op straat en in de winkels was het voor de meesten echt ieder voor zich. Als zwangere ben ik bijna omver geduwd in de supermarkt. Op straat leken mensen nog meer haast te hebben. Rekening houden met anderen leek gewoon niet meer te bestaan. Door mijn bekkeninstabiliteit liep ik hoe langer hoe moeizamer. Stil staan kon ik ook niet lang. Al gauw lukte het mij niet meer om zelf mijn boodschappen te doen. En voor kleine boodschappen tussendoor zag ik het op deze manier niet meer zitten om naar de winkel te gaan. Begin april 2020 was de eerste cliënt met corona gediagnosticeerd op mijn werk. Dat hakt er toch wel in als je zwanger bent. De middelen waren toen erg schaars en er was weinig beschikbaar op het werk. Werk je daar als zwangere zonder voldoende bescherming. De diensten gingen door de bekkeninstabiliteit al bijna niet meer en dit maakte dat absoluut niet makkelijker. Wat was ik blij toen ik vlak daarna met vervroegd zwangerschapsverlof ging. Bij het woord zwangerschapsverlof dacht ik altijd aan genieten van leuke dingen, zoals bijvoorbeeld uitgebreid shoppen voor de baby, nog een keer een dagje weg, uiteten. Mijn verlof leek hier totaal niet op. Door de bekkeninstabiliteit had ik sowieso al erg veel pijn met lopen. Ik waggelde hierdoor. Het leek meer op een ganzenpas dan lopen. Daarnaast werden de coronamaatregelen steeds strenger. De dingen waar ik naar uit keek, waren opeens niet meer mogelijk. Ik had ook zo graag een 4D echo willen laten maken. Helaas mocht dit allemaal niet. Een dagje buiten de stad shoppen zat er niet in, aangezien je nergens naar het toilet mocht of wat kon eten of drinken. Niet dat ik dat echt had gekund met de bekkeninstabiliteit. Maar de mogelijkheid was er op deze manier ook niet. De laatste babyspullen heb ik gauw in 1 keer in een winkel gekocht, omdat de mogelijkheid er in zat dat alles gesloten werd. En ik wilde niet misgrijpen.   Richting het einde van mijn zwangerschap was ik 25kg aangekomen. Hier is verder geen oorzaak van gevonden. Ik kwam gewoon aan door mijn zwangerschap. Door mijn grote buik, kreeg ik regelmatig de vraag of ik wel zeker wist dat het er geen twee waren. Ik zei dan altijd maar dat mijn dochter een penthouse voor zichzelf had gecreëerd. Naarmate de weken kon ik steeds minder. Uit bed komen kostte mij al 10min. Omdraaien in bed al 5min. Ik had alleen maar pijn. Ik was hoe langer, hoe meer aan de bank gekluisterd. Begin mei werd er een zwangerschapshypertensie geconstateerd. Iets waar ik zelf niks van merkte, maar wel erg schadelijk kon zijn voor mijn dochter en mij. Eind mei lag ik voor het eerst op de afdeling spoed verloskunde met verdenking op een zwangerschapseclampsie. Wat vond ik dit spannend. Ik had nog nooit in een ziekenhuis gelegen. En daar was ik dan. Na urine opvangen en bloedprikken, werd ik aangesloten op een ctg. Hier moest ik een uur aan blijven liggen. Na alle testen was mijn bloeddruk toch weer iets onder de maximale toegestane waarde gezakt. Ik mocht weer naar huis. Ik moest daarna minimaal 1 a 2 keer per week terug komen bij de verloskundige voor controle. En aangezien ik niet meer in staat was om zelf auto te rijden of te fietsen of lopen, moest ik continu vervoer regelen. Gelukkig konden mijn vader of tante altijd mee. De laatste weken van mijn zwangerschap bestonden uit liggen op de bank en verloskundige bezoekjes. Meer zat er niet meer in. Ik kon niet zo lang zitten en lopen lukte vrijwel niet meer. Gelukkig waren een paar familieleden en een vriendin regelmatig op bezoek voor wat afleiding en gezelschap. 10 juni moest ik wederom naar de afdeling spoed verloskunde toe vanwege verdenking op een zwangerschapseclampsie. Helaas bleef mijn bloeddruk daar ook alleen maar stijgen en was het zowel voor mijn dochter als mij niet meer verantwoord om zo door te gaan. De dag daarna ben ik opgenomen en zijn ze gestart met inleiden. Na een hele heftige bevalling, met een totaalruptuur en een ok bezoek als afsluiter, ben ik op 12 juni bevallen van Noëlle. Mijn zwangerschap en bevalling waren geen pretje. De roze wolk was heel ver te zoeken. Maar als ik naar Noëlle kijk weet ik weer waarvoor ik dit heb doorstaan. En als ik het over zou kunnen doen, zou ik het zonder twijfel zo weer doen❤ 

Een donor uitzoeken. Het klinkt gek en dat is het eigenlijk ook wel, maar wel iets wat ik met heel veel zorgvuldigheid heb gedaan. In mijn vorige blog vertelde ik al hoe ik tot de keuze ben gekomen om te gaan voor een donor van de Deense donorbank Cryos. Toen ik deze keuze had gemaakt, ben ik eens gaan neuzen op de site van Cryos. Ik heb echt vol verbazing gekeken. Zoveel donoren. Hoe moest ik hier nou uit kiezen? En wat mij het meest verbaasde was de zoekmachine op de website. Je kunt zoveel wensen invoeren. Het leek wel of je kleding aan het shoppen was. Terwijl dit natuurlijk absoluut niet zo was en ook zeker niet iets is wat je zo maar even doet. In Nederland is het verplicht om te gaan voor een niet anonieme donor. Ieder kind heeft het recht op informatie over hun afkomst. Hierdoor viel al een grote groep donoren af. Zelf ging mijn voorkeur sowieso uit naar een niet anonieme donor. Ik wilde mijn kind wat in de toekomst kunnen bieden. Mocht hij/zij er belang bij hebben, dan is de mogelijkheid er om informatie op te vragen. Ik ben daarnaast goed gaan nadenken wat ik nou precies wilde. Ik vond het belangrijk om zo dicht mogelijk bij mijzelf te blijven. Vooral ter bescherming van je kind. Er word nog steeds genoeg gedacht over o.a. bewust alleenstaande moeders. Als je kind dan ook nog eens enorm verschilt qua uiterlijk, maakt dat het niet makkelijker. Ik ben echt van mening dat je blij mag zijn met iedere donor, maar om je kind zoveel mogelijk te beschermen, ga je voor de meest veilige en dus verantwoorde keuze. In mijn geval in ieder geval voor een donor met een blanke huidskleur. Daarnaast vond ik het persoonlijk wel een erg prettig idee om te gaan voor een donor met dezelfde bloedgroep. De kans dat je kindje dezelfde bloedgroep krijgt is dan wat groter. Op Cryos heb je donors met verschillende profielen. Een basis profiel, een uitgebreid profiel en een exclusief profiel. Bij een basisprofiel weet je niet veel meer dan wat uiterlijke kenmerken. Bij een uitgebreid profiel krijg je meer informatie, vaak een jeugdfoto van de donor en heeft de donor zelf een stukje geschreven over waarom hij donor is geworden. Bij een exclusief profiel, is het een donor waar alleen jij gebruik van mag maken. Ik heb lang nagedacht over wat ik zelf wilde. Het exclusieve profiel viel sowieso af. Dit was voor mij onbetaalbaar. Bij het uitgebreide profiel weet je wat meer over de donor, maar zijn de rietjes sperma een stuk duurder. Bij een basisprofiel weet je wat minder, maar heb je voor dezelfde prijs rietjes met een hogere motiliteit sperma. Voor mij was de keuze in dit geval niet heel moeilijk. Ik vond de extra info geen meerwaarde hebben. Een kind kan weinig met die info. En ik zou voor mijn gevoel nooit hoeven liegen tegen mijn kind. Ik weet dan niet meer dan wat uiterlijke kenmerken. Daarnaast had ik voor dezelfde prijs liever rietjes met een hogere motiliteit sperma. De kans op een zwangerschap is dan wat groter. Na medische controles kwam naar voren dat ik voor een donor moest gaan met een negatieve cmv status. Hierdoor vielen er nog veel meer donoren af. Waardoor ik uiteindelijk nog kon kiezen uit twee donoren. Ik ben gegaan voor de donor met de meeste overeenkomende uiterlijke kenmerken. Een passende donor vinden, is niet makkelijk. Iedereen zal dit op zijn eigen manier moeten doen en afwegen wat voor jezelf het belangrijkste is. Volg vooral je eigen gevoel. Jij moet je er prettig bij voelen. Ik had mijn keuze gemaakt en ben er nog steeds erg blij mee.  

The love between mother and daughter is forever🤍

Vaak vragen mensen zich wel eens af hoe het is om dit pad alleen te bewandelen. Ik wil jullie meenemen in een stukje van mijn ervaring en emoties tijdens mijn afspraken bij het fertiliteitscentrum. Ik weet nog heel goed hoe spannend ik de eerste afspraak vond. Ik had mijn beste vriendin meegenomen als steun. Ik kwam op 8 maart als 25jarige voor het eerst op de afdeling, met het gevoel dat ik mijzelf moest bewijzen en moest laten zien dat dit echt is wat ik wil. Al gauw merkte ik tijdens het gesprek met mijn behandelend arts dat dat wel goed zat. Ik kon mijn wens uitspreken zonder dat erover mijn wens of leeftijd werd geoordeeld. Naarmate het gesprek begon de spanning enorm toe te nemen. Ik wist dat ik een lichamelijk onderzoek zou krijgen. Iets wat ik nog nooit had gehad. Dat mijn arts een man was werkte niet bepaald mee. Tuurlijk ik weet dat het hun werk is en hun nergens van op kijken. Ik sta zelf vaak genoeg aan de andere kant, in mijn werk als verpleegkundige. Maar om dit zelf te moeten doen, is toch even wat anders. Daarnaast heb ik een behoorlijk laag zelfbeeld.  Dus mij uit moeten kleden was voor mij een mega hoge drempel. Ik had bewust een jurk aangetrokken. Hierdoor voelde ik mij minder naakt en zag ik zelf in principe niks. Met mijn wens als doel voor ogen lukte het mij om mij uit te kleden voor het onderzoek. Zo zenuwachtig als ik was, nam dat naarmate het onderzoek toch af. De arts werkte met zoveel beleid en had een bepaalde rust over zich heen. Dat maakte dat ik zelf ook wat rustiger werd. Na mijn eerste afspraak heb ik een keer moeten bloedprikken en een telefonisch consult gehad. Naar aanleiding van de bloeduitslagen wilde ze een cyclus meekijken. Dat betekende veel vaginale echo's. Maar alles om zeker te weten dat het lichamelijk goed zat. Voor mijn eerste vaginale echo had ik besloten dat ik alleen naar de echo's en inseminatie wilde gaan. Hier voelde ik mij persoonlijk prettiger bij. De vaginale echo's werden meerendeel gedaan door verpleegkundigen. Allemaal erg aardig en kundig. Maar toch nam dat mijn schaamte niet weg. Wel kon ik daardoor rustig in de stoel gaan zitten. Ik wist dat er met beleid werd gewerkt. Tijdens deze cyclusanalyse had ik voor de zekerheid ook ovulatietesten gedaan. Na deze cyclusanalyse waren de bloeduitslagen goed, maar kwam ik erachter dat de ovulatietesten bij mij niet werken. In overleg met mijn behandelend arts daarom ook besloten om de inseminatie te plannen d.m.v. vaginale echo's. Niet iets waar ik om zat te springen, maar tegelijkertijd wilde je je eisprong niet missen doordat de testen, in mijn geval, niet werkten. Tijdens de echo's om mijn eerste inseminatie te plannen zie je je follikel groeien. In mijn hoofd spookten allerlei vragen rond...Zou dit het eitje zijn?, Maar wat als er geen eisprong plaats vind? Naarmate de groei merkte ik dat de zenuwen toenamen. Op het moment dat de follikel groot genoeg was werd mij uitgelegd hoe ik mijzelf mocht injecteren. Ik kreeg instructies mee wanneer ik de injectie mocht zetten. Ik had mijzelf nog nooit geïnjecteerd en ja geloof het of niet, deze verpleegkundige is bang voor naalden. En toch, als je dit moet doen, dan doe je het gewoon. Al is het wel met knikkende knieën. Op de dag van de inseminatie had ik weer enorm veel zenuwen. Weer iets wat onbekend was. Ook dit veel achteraf enorm mee. De verpleegkundige werkte weer met heel veel beleid. Voor mij was deze behandeling vrijwel pijnloos. En dan het ergste: de wachtweken. Ik had behoorlijk veel last van klachten. Je vraagt je af of je dan toch misschien zwanger bent. Je wil alles er wel aan linken. Je hoopt zo op een zwangerschap. Maar durft niet te veel te hopen. Twee dagen voor mijn testdag werd ik ongesteld. Ik voelde mij zo verdrietig en ellendig. Je hoopt er zo op. Ik had nooit gedacht dat mij dit zo zwaar zou vallen. Ik vroeg mij toen ook af hoe sommige vrouwen dit jaren volhouden. Die teleurstelling was nu al zo groot. Ik heb mij een paar dagen goed ellendig gevoeld. Gelukkig had ik mijn ouders, broertje en mijn beste vriendin die een luisterend oor boden. De dag van de eerst volgende echo stapte ik weer vol goede moed naar binnen. Op de echo was helaas geen één follikel te zien. Dat was toch wel teleurstellend. De verpleegkundige stelde mij gerust en vertelde dat het waarschijnlijk nog een paar dagen duurde voordat er wat zichtbaar zou zijn. Bij thuiskomst blijft het toch spoken... wat als er geen follikel groeit? Na een paar slechte nachten mocht ik weer terug komen. Nu waren er plots twee zichtbaar. Wat een geruststelling. Na mijn tweede inseminatie, ging ik de rotte wachtweken weer in. Op de testdag was ik nog niet ongesteld geworden, maar durfde niet te hopen. Ik had op dat moment nachtdienst en had een test meegenomen naar het werk. Op een rustig moment ben ik de test gaan doen..... en toen stond er zwanger. ZWANGER, ik kon mijn ogen niet geloven. Zat ik daar gewoon met een positieve test in mijn handen. En dat na de tweede inseminatie. Iets waar ik enorm op hoopte, maar nooit had verwacht.  Een paar weken later was mijn eerste echo gepland. Ook dat was weer heel erg spannend. Mijn ouders waren mee. Mijn vader bleef in de wachtkamer. Mijn moeder ging mee naar binnen. En wat voelde ik mij gelukkig dat ik een kloppend hartje zag. Mijn moeder deelde mijn geluksgevoel. En ook de arts was zo blij met ons. Dit was zo'n mooie echo. Niet alleen omdat het goed ging met mijn kleine, maar ook doordat de arts het zo leuk maakte. Na de echo kreeg ik foto's mee, die ik direct in de wachtkamer kon delen met mijn vader. Een paar weken later heb ik nog 1 echo gehad, voordat ik werd doorverwezen naar de verloskundige. Het fertiliteitscentrum van Isala heeft mijn leven voorgoed veranderd en ik ben ze eeuwig dankbaar! 

Zo lang ik mij kan herinneren heb ik een erg grote kinderwens. Iets waar ik het vaak met familie en vrienden over heb gehad. Ik heb ook eigenlijk altijd gezegd dat als ik op mijn 30e nog geen partner zou hebben, ik deze stap alleen wilde gaan zetten. Niet wetende dat het allemaal anders zou lopen.

Wij wilden ons hier eerst even voorstellen. Ik ben Sharon, 27jaar en de bam mama van Noëlle! Wij wonen samen met onze twee lieve katten Shoeby en Stitch in Zwolle❤  Naast fulltime moeder, werk ik als verpleegkundige in de nachtzorg. Iets wat ik met heel veel liefde doe. Naast mijn liefde voor katten en mijn werk, kan ik enorm genieten wandelen, koken, babyspullen shoppen en knuffelen met Noëlle natuurlijk. Ik ben het moederschap alleen aangegaan met een beetje hulp van het ziekenhuis. Ik vertel hier meer over in mijn komende blog! Noëlle is geboren op 12juni 2020! Ze is nu bijna 7 maanden. Noëlle is een hele vrolijke meid, die precies weet wat ze wil. Ze kan enorm genieten van knuffelen, zingen, tv kijken, een boek lezen, samen douchen en van mama's bord mee eten. Helaas houd ze absoluut niet van wandelen. Iets wat wij wel iedere dag even samen doen. Een beetje frisse lucht vind mama wel belangrijk. Onze dagen verlopen iedere dag anders. Geen dag is hetzelfde. Maar het belangrijkste is... wij genieten iedere dag van elkaar.