Mijn eerste stappen naar het moederschap

Zo lang ik mij kan herinneren heb ik een erg grote kinderwens. Iets waar ik het vaak met familie en vrienden over heb gehad. Ik heb ook eigenlijk altijd gezegd dat als ik op mijn 30e nog geen partner zou hebben, ik deze stap alleen wilde gaan zetten. Niet wetende dat het allemaal anders zou lopen.

In 2018 kwam ik dichtbij het fertiliteitstrajcet van twee buurvrouwen te staan. Ik kan altijd fijn met ze kletsen en zo ook hierover. Zo kwam ik er op een gegeven moment achter dat er een lange wachtlijst was bij de donorbank van Isala. Daardoor duurt het lang voordat je kunt starten met de behandelingen.

Na lang nadenken, begon het toch wel te kriebelen. Na het zien van de wachttijden, wilde ik niet te lang meer wachten. De wachttijd voor een eerste afspraak was ongeveer een maand en voor het wachten op een donor 3 jaar en dit kan altijd oplopen. Daarnaast is zwanger worden niet vanzelfsprekend, dus kan dit ook veel tijd in beslag nemen. Met de wachttijden en de mogelijke lange duur van behandelingen, zou ik met met een beetje geluk op mijn 30e moeder zijn. Dat leek mij een mooi iets om naar uit te kijken.

Ik heb daarom in februari 2019 een afspraak gemaakt bij de huisarts voor een verwijzing. Deze ben je bij Isala namelijk nodig voordat je je kunt aanmelden. Deze verwijzing kreeg ik gelukkig meteen. Ik mocht het fertiliteitscentrum bellen voor het maken van een eerste afspraak. En tot mijn verbazing kon ik al na 2 weken terrecht. Iets wat ik nooit had verwacht.

De twee weken kropen voorbij. En toen was het zover: de eerste afspraak! En wat vond ik dat spannend. Ik had nog nooit een lichamelijk onderzoek gehad en doordat een mannelijke arts dit ging doen, maakte dat niet makkelijker. De afspraak begon met veel vragen en uiteindelijk ging dit over in een gesprek over de vergoedingen van het traject. Ze wilden de behandelingen waarschijnlijk niet meer vergoeden vanuit de zorgverzekering voor alleenstaande en lesbische vrouwen. Na veel te hebben besproken ben ik op de wachtlijst van de donorbank van isala gezet en was daarna het eerste onderzoek. Iets waar ik enorm tegen op zag. Dit viel uiteindelijk reuze mee. De arts was vriendelijk en werkte met veel beleid. Na het onderzoek moest ik bloedprikken en had ik een paar weken later een telefonische afspraak.

In de weken daarna spookte het stuk vergoedingen enorm door mijn hoofd. Ik ben alles gaan uitzoeken en kwam erachter dat de behandelingen voor vrouwen die in dat jaar starten vergoed zouden worden. Voor het jaar daarna was destijds nog geen definitief besluit.

Aangezien de wachtlijst van de donorbank van Isala nog erg lang was, was de kans heel klein dat ik dat jaar nog aan de beurt zou zijn.  De behandeling volledig zelf betalen was voor mij bijna niet mogelijk.

Gelukkig werkt Isala samen met de Deense donorbank Cryos.  De kosten voor rietjes sperma zijn hoog, maar je kunt dan vrijwel direct starten met het traject. Als ik dat jaar zou starten, zou mijn behandeling vergoed worden. Na lang nadenken en gesprekken met dierbaren, heb ik ervoor gekozen om te gaan voor een donor van de Deense donorbank.

Later dat jaar heb ik eerst nog onderzoeken gehad. In augustus was het het dan zover. De eerste KID behandeling. De wachtweken daarna waren verschrikkelijk moeilijk. Enorm hopen en hopen. En jezelf niet gek proberen te maken. Helaas werd ik ongesteld. Dit was een enorme teleurstelling. Nooit gedacht dat ik mij zo rot zou voelen na de eerste keer. De kans dat de eerste keer lukt is klein, maar toch viel het tegen. En ik kon mij op dat moment niet indenken hoe anderen dit jaren volhouden. Na een dag mij heel rot te hebben gevoeld, herpakte ik mij en ging ik vol goede moed weer door.

In september kreeg ik mijn tweede KID behandeling. Weer twee moeilijke wachtweken. En toen was het de testdag. Ik was niet ongesteld geworden, maar durfde niet te hopen. Ik had op dat moment nachtdienst en had een test meegenomen naar het werk. Op een rustig moment ben ik de test gaan doen..... en toen stond er zwanger. ZWANGER, ik kon mijn ogen niet geloven. Zat ik daar gewoon met een positieve test in mijn handen. Iets waar ik enorm op hoopte, maar nooit verwacht.