Zwanger en bekkeninstabiliteit

Op 11 oktober 2019 zat ik om 3 uur 's nachts met een positieve zwangerschapstest in mijn handen op het werk. Iets waar ik enorm op hoopte, maar niet had verwacht. Ondanks de test kon ik moeilijk geloven dat ik zwanger was. Ik had last van extreme misselijkheid, maar toch durfde ik er nog niet te veel op te hopen. Binnen een paar weken kwam ik al erg veel aan. Ik was ruim 8 kilo afgevallen voor mijn eerste inseminatie. Maar daar was al weinig meer van te zien. Ik begon mij best wel zorgen te maken en besloot te bellen naar de verpleegkunde van het fertiliteitscentrum. Ze wist mij gerust te stellen, maar vertelde mij ook dat het mogelijk een tweeling kon zijn, vanwege de snelle groei. Na het telefoongesprek begon dat toch door mijn hoofd te spoken. Want stel het zijn er twee,  hoe doe je dat alleen? Toch leek het mij ook wel bijzonder, een tweeling. Het was echt even afwachten. Op 12 november 2019 had ik mijn eerste echo en wat vond ik dat spannend. Ik had hier naar uitgekeken, maar zag er ook enorm tegen op. Ik wist niet wat mij te wachten stond en ging met het hart in de keel naar binnen toe. En toen kwam het verlossende woord: Een kloppend hartje! Er viel 10000 kilo van mijn schouders. Wat was de baby klein en al zo bewegelijk. Ongelofelijk wat je dan al kunt zien. Een 2e baby was er niet te zien. Maar waarom ik zo snel aankwam, daar kreeg ik geen antwoord op. Bij 9 weken zwangerschap kon ik niet meer verbergen dat ik zwanger was. Ik was 2 broekmaten ontgroeid en had inmiddels wat zwangerschapsbroeken gekocht. Ik heb langzaam aan de familieleden, die nog niet op de hoogte waren,  en collega's ingelicht over mijn zwangerschap. Dit gaf al een beetje verlichting. Ik hoefde niet meer te verbergen dat ik zwanger was. De misselijkheid bleef tijdens het eerste trimester enorm aanwezig. De geur van koffie of rijst daar had ik o.a. moeite mee. Maar het ergste was de geur van een vuilniszak. Ik weet niet waarom, maar zelfs de geur van een lege vuilniszak, daar werd ik zo misselijk van. Brrrrr. Niet fijn. Aan het einde van het eerste trimester begon ik last te krijgen van bekkenpijn en bandenpijn. In mijn tweede trimester namen de klachten van misselijkheid af. Maar de bekkenpijn nam steeds een beetje toe. Al gauw bleek dat ik last had van bekkeninstabiliteit. Dit beperkte mij al vlot in mijn werk. Ik kwam daardoor voor een deel in de ziektewet en werkte minder nachtdiensten. Iets waar ik heel veel moeite mee had. Ik ben iemand die altijd maar door gaat en zich nooit ziekmeld en nu had ik geen keus meer. Naarmate de weken voorbij gingen merkte ik dat ik echt leefde van afspraak naar afspraak. Eerst voelde ik de baby nog niet,waardoor je totaal geen idee had of het goed ging. Op het moment dat je de kleine gaat voelen lijkt dat een geruststelling. Totdat je voor je gevoel de kleine opeens/of langere tijd niet hebt gevoelt. Het zien van een echo of het horen van een doptone was echt een genot om naar te luisteren/kijken. Ik werd daar ook echt rustig van. Maart 2020 was de eerste patiënt in Nederland gediagnosticeerd met corona. Daarna begon er een boel te veranderen. Opeens mocht er niemand meer mee naar de echo's en echo's werden ze kort mogelijk gehouden. Op straat en in de winkels was het voor de meesten echt ieder voor zich. Als zwangere ben ik bijna omver geduwd in de supermarkt. Op straat leken mensen nog meer haast te hebben. Rekening houden met anderen leek gewoon niet meer te bestaan. Door mijn bekkeninstabiliteit liep ik hoe langer hoe moeizamer. Stil staan kon ik ook niet lang. Al gauw lukte het mij niet meer om zelf mijn boodschappen te doen. En voor kleine boodschappen tussendoor zag ik het op deze manier niet meer zitten om naar de winkel te gaan. Begin april 2020 was de eerste cliënt met corona gediagnosticeerd op mijn werk. Dat hakt er toch wel in als je zwanger bent. De middelen waren toen erg schaars en er was weinig beschikbaar op het werk. Werk je daar als zwangere zonder voldoende bescherming. De diensten gingen door de bekkeninstabiliteit al bijna niet meer en dit maakte dat absoluut niet makkelijker. Wat was ik blij toen ik vlak daarna met vervroegd zwangerschapsverlof ging. Bij het woord zwangerschapsverlof dacht ik altijd aan genieten van leuke dingen, zoals bijvoorbeeld uitgebreid shoppen voor de baby, nog een keer een dagje weg, uiteten. Mijn verlof leek hier totaal niet op. Door de bekkeninstabiliteit had ik sowieso al erg veel pijn met lopen. Ik waggelde hierdoor. Het leek meer op een ganzenpas dan lopen. Daarnaast werden de coronamaatregelen steeds strenger. De dingen waar ik naar uit keek, waren opeens niet meer mogelijk. Ik had ook zo graag een 4D echo willen laten maken. Helaas mocht dit allemaal niet. Een dagje buiten de stad shoppen zat er niet in, aangezien je nergens naar het toilet mocht of wat kon eten of drinken. Niet dat ik dat echt had gekund met de bekkeninstabiliteit. Maar de mogelijkheid was er op deze manier ook niet. De laatste babyspullen heb ik gauw in 1 keer in een winkel gekocht, omdat de mogelijkheid er in zat dat alles gesloten werd. En ik wilde niet misgrijpen.   Richting het einde van mijn zwangerschap was ik 25kg aangekomen. Hier is verder geen oorzaak van gevonden. Ik kwam gewoon aan door mijn zwangerschap. Door mijn grote buik, kreeg ik regelmatig de vraag of ik wel zeker wist dat het er geen twee waren. Ik zei dan altijd maar dat mijn dochter een penthouse voor zichzelf had gecreëerd. Naarmate de weken kon ik steeds minder. Uit bed komen kostte mij al 10min. Omdraaien in bed al 5min. Ik had alleen maar pijn. Ik was hoe langer, hoe meer aan de bank gekluisterd. Begin mei werd er een zwangerschapshypertensie geconstateerd. Iets waar ik zelf niks van merkte, maar wel erg schadelijk kon zijn voor mijn dochter en mij. Eind mei lag ik voor het eerst op de afdeling spoed verloskunde met verdenking op een zwangerschapseclampsie. Wat vond ik dit spannend. Ik had nog nooit in een ziekenhuis gelegen. En daar was ik dan. Na urine opvangen en bloedprikken, werd ik aangesloten op een ctg. Hier moest ik een uur aan blijven liggen. Na alle testen was mijn bloeddruk toch weer iets onder de maximale toegestane waarde gezakt. Ik mocht weer naar huis. Ik moest daarna minimaal 1 a 2 keer per week terug komen bij de verloskundige voor controle. En aangezien ik niet meer in staat was om zelf auto te rijden of te fietsen of lopen, moest ik continu vervoer regelen. Gelukkig konden mijn vader of tante altijd mee. De laatste weken van mijn zwangerschap bestonden uit liggen op de bank en verloskundige bezoekjes. Meer zat er niet meer in. Ik kon niet zo lang zitten en lopen lukte vrijwel niet meer. Gelukkig waren een paar familieleden en een vriendin regelmatig op bezoek voor wat afleiding en gezelschap. 10 juni moest ik wederom naar de afdeling spoed verloskunde toe vanwege verdenking op een zwangerschapseclampsie. Helaas bleef mijn bloeddruk daar ook alleen maar stijgen en was het zowel voor mijn dochter als mij niet meer verantwoord om zo door te gaan. De dag daarna ben ik opgenomen en zijn ze gestart met inleiden. Na een hele heftige bevalling, met een totaalruptuur en een ok bezoek als afsluiter, ben ik op 12 juni bevallen van Noëlle. Mijn zwangerschap en bevalling waren geen pretje. De roze wolk was heel ver te zoeken. Maar als ik naar Noëlle kijk weet ik weer waarvoor ik dit heb doorstaan. En als ik het over zou kunnen doen, zou ik het zonder twijfel zo weer doen❤