Het fertiliteitscentrum

Vaak vragen mensen zich wel eens af hoe het is om dit pad alleen te bewandelen. Ik wil jullie meenemen in een stukje van mijn ervaring en emoties tijdens mijn afspraken bij het fertiliteitscentrum. Ik weet nog heel goed hoe spannend ik de eerste afspraak vond. Ik had mijn beste vriendin meegenomen als steun. Ik kwam op 8 maart als 25jarige voor het eerst op de afdeling, met het gevoel dat ik mijzelf moest bewijzen en moest laten zien dat dit echt is wat ik wil. Al gauw merkte ik tijdens het gesprek met mijn behandelend arts dat dat wel goed zat. Ik kon mijn wens uitspreken zonder dat erover mijn wens of leeftijd werd geoordeeld. Naarmate het gesprek begon de spanning enorm toe te nemen. Ik wist dat ik een lichamelijk onderzoek zou krijgen. Iets wat ik nog nooit had gehad. Dat mijn arts een man was werkte niet bepaald mee. Tuurlijk ik weet dat het hun werk is en hun nergens van op kijken. Ik sta zelf vaak genoeg aan de andere kant, in mijn werk als verpleegkundige. Maar om dit zelf te moeten doen, is toch even wat anders. Daarnaast heb ik een behoorlijk laag zelfbeeld.  Dus mij uit moeten kleden was voor mij een mega hoge drempel. Ik had bewust een jurk aangetrokken. Hierdoor voelde ik mij minder naakt en zag ik zelf in principe niks. Met mijn wens als doel voor ogen lukte het mij om mij uit te kleden voor het onderzoek. Zo zenuwachtig als ik was, nam dat naarmate het onderzoek toch af. De arts werkte met zoveel beleid en had een bepaalde rust over zich heen. Dat maakte dat ik zelf ook wat rustiger werd. Na mijn eerste afspraak heb ik een keer moeten bloedprikken en een telefonisch consult gehad. Naar aanleiding van de bloeduitslagen wilde ze een cyclus meekijken. Dat betekende veel vaginale echo's. Maar alles om zeker te weten dat het lichamelijk goed zat. Voor mijn eerste vaginale echo had ik besloten dat ik alleen naar de echo's en inseminatie wilde gaan. Hier voelde ik mij persoonlijk prettiger bij. De vaginale echo's werden meerendeel gedaan door verpleegkundigen. Allemaal erg aardig en kundig. Maar toch nam dat mijn schaamte niet weg. Wel kon ik daardoor rustig in de stoel gaan zitten. Ik wist dat er met beleid werd gewerkt. Tijdens deze cyclusanalyse had ik voor de zekerheid ook ovulatietesten gedaan. Na deze cyclusanalyse waren de bloeduitslagen goed, maar kwam ik erachter dat de ovulatietesten bij mij niet werken. In overleg met mijn behandelend arts daarom ook besloten om de inseminatie te plannen d.m.v. vaginale echo's. Niet iets waar ik om zat te springen, maar tegelijkertijd wilde je je eisprong niet missen doordat de testen, in mijn geval, niet werkten. Tijdens de echo's om mijn eerste inseminatie te plannen zie je je follikel groeien. In mijn hoofd spookten allerlei vragen rond...Zou dit het eitje zijn?, Maar wat als er geen eisprong plaats vind? Naarmate de groei merkte ik dat de zenuwen toenamen. Op het moment dat de follikel groot genoeg was werd mij uitgelegd hoe ik mijzelf mocht injecteren. Ik kreeg instructies mee wanneer ik de injectie mocht zetten. Ik had mijzelf nog nooit geïnjecteerd en ja geloof het of niet, deze verpleegkundige is bang voor naalden. En toch, als je dit moet doen, dan doe je het gewoon. Al is het wel met knikkende knieën. Op de dag van de inseminatie had ik weer enorm veel zenuwen. Weer iets wat onbekend was. Ook dit veel achteraf enorm mee. De verpleegkundige werkte weer met heel veel beleid. Voor mij was deze behandeling vrijwel pijnloos. En dan het ergste: de wachtweken. Ik had behoorlijk veel last van klachten. Je vraagt je af of je dan toch misschien zwanger bent. Je wil alles er wel aan linken. Je hoopt zo op een zwangerschap. Maar durft niet te veel te hopen. Twee dagen voor mijn testdag werd ik ongesteld. Ik voelde mij zo verdrietig en ellendig. Je hoopt er zo op. Ik had nooit gedacht dat mij dit zo zwaar zou vallen. Ik vroeg mij toen ook af hoe sommige vrouwen dit jaren volhouden. Die teleurstelling was nu al zo groot. Ik heb mij een paar dagen goed ellendig gevoeld. Gelukkig had ik mijn ouders, broertje en mijn beste vriendin die een luisterend oor boden. De dag van de eerst volgende echo stapte ik weer vol goede moed naar binnen. Op de echo was helaas geen één follikel te zien. Dat was toch wel teleurstellend. De verpleegkundige stelde mij gerust en vertelde dat het waarschijnlijk nog een paar dagen duurde voordat er wat zichtbaar zou zijn. Bij thuiskomst blijft het toch spoken... wat als er geen follikel groeit? Na een paar slechte nachten mocht ik weer terug komen. Nu waren er plots twee zichtbaar. Wat een geruststelling. Na mijn tweede inseminatie, ging ik de rotte wachtweken weer in. Op de testdag was ik nog niet ongesteld geworden, maar durfde niet te hopen. Ik had op dat moment nachtdienst en had een test meegenomen naar het werk. Op een rustig moment ben ik de test gaan doen..... en toen stond er zwanger. ZWANGER, ik kon mijn ogen niet geloven. Zat ik daar gewoon met een positieve test in mijn handen. En dat na de tweede inseminatie. Iets waar ik enorm op hoopte, maar nooit had verwacht.  Een paar weken later was mijn eerste echo gepland. Ook dat was weer heel erg spannend. Mijn ouders waren mee. Mijn vader bleef in de wachtkamer. Mijn moeder ging mee naar binnen. En wat voelde ik mij gelukkig dat ik een kloppend hartje zag. Mijn moeder deelde mijn geluksgevoel. En ook de arts was zo blij met ons. Dit was zo'n mooie echo. Niet alleen omdat het goed ging met mijn kleine, maar ook doordat de arts het zo leuk maakte. Na de echo kreeg ik foto's mee, die ik direct in de wachtkamer kon delen met mijn vader. Een paar weken later heb ik nog 1 echo gehad, voordat ik werd doorverwezen naar de verloskundige. Het fertiliteitscentrum van Isala heeft mijn leven voorgoed veranderd en ik ben ze eeuwig dankbaar!