Wat een mooi bijzonder jaar had moeten zijn, bestond uit veel verdriet❤

Na mijn bevalling moest ik vanwege mijn zwangerschapshypertensie verplicht een dag blijven. De eerste nacht was pittig. Noëlle was erg misselijk en moest uiteindelijk de hele nacht braken. Mijn bloeddruk was de dag na mijn bevalling nog niet goed. Uiteindelijk mocht ik 's avonds om 20 uur met bloeddrukverlagende medicatie naar huis. Wat was ik blij om weer in mijn eigen huisje te zijn. Toch was het ook weer verschrikkelijk spannend. Daar sta je dan, thuis met je pasgeboren baby en je weet bijna niks. Gelukkig is er 's avonds nog iemand geweest die hielp opstarten en kort het een en ander uitlegde. De dag daarna kwam mijn vaste kraamhulp. Iets waar ik enorm tegen op zag. Een vreemde in huis. Maar wat heb ik daar een fantastische kraamhulp aan gehad. Ondanks de coronamaatregelen, de slapeloze nachten en geen bezoek,  heeft zij mijn kraamweek zo leuk mogelijk gemaakt. Ik kijk hier dan ook echt mooi op terug. Echter bleven de slapeloze nachten aanhouden. Gelukkig was mijn moeder of tante er om mij te ondersteunen. Zij namen een deel van de avond over, zodat ik al een uurtje extra slaap had voor de korte nachten. Ik sliep vaak nog geen 5uur per dag. Noëlle was onrustig en huilde erg veel gedurende de dag. Al snel bleek dat Noëlle een huilbaby was. Ze had erg veel last van krampjes. Daarnaast had ze last van reflux. Mijn moederhart brak iedere dag bij het zien van Noëlle, die het uitgilde van de pijn. Noëlle lag het liefst de hele dag tegen mij aan. Dit gebeurde dan ook erg veel. Een draagzak gebruiken lukte mij helaas niet door de bekkeninstabiliteit. Het was te belastend om haar te dragen. Wandelen was echt rampzalig. Noëlle begon met krijsen op het moment dat je haar in de kinderwagen legde. Dit waren dan ook niet bepaald ontspannen rondjes. Al gauw ging ik niet veel meer naar buiten. Na een paar weken bleven mijn moeder en tante ook niet meer 's nachts. Het was erg zoeken naar een ritme, maar we kwamen de dag door. De nachten bleven erg moeizaam gaan en Noëlle huilde erg veel. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat wandelen in de autostoel beter ging. Deze kon gelukkig op het onderstel van de kinderwagen geklikt worden. Aangezien 's morgens vroeg wandelen het beste ging, liep ik vaak rond half 6 al buiten. Zo doorstonden we weken samen. De ene dag verliep moeizamer dan de andere dag. De ene dag kon ik het gehuil ook beter verdragen dan de andere dag. Maar ik wilde het graag zelf doen, want dat is wat mijn moedergevoel mij zei. Maar makkelijk is het niet altijd geweest. Er waren veel dagen waarop ze meerdere malen per dag meer dan een uur achter elkaar huilde. Je voelt je als moeder zo machteloos. Daarnaast was ik zelf herstellende van zowel de bevalling, als de zwangerschap. De weken vlogen voorbij, maar Noëlle bleef een huilbaby. Naarmate het einde van mijn verlof had ik nog niks gehoord van mijn leidinggevende. Iets waar ik mij wel zorgen om begon te maken. Geen felicitatie, geen berichtje, niks. Ook van collega's had ik niks gehoord. Ik had alleen in de kraamweek een bos bloemen gehad, maar geen persoonlijk kaartje. Ik kon zelfs mijn verlofuren zelf invullen. Zelfs in de week van de bevalling en de kraamweek kon ik mijn eigen uren invullen. Dit werd niet voor mij gedaan. De frustraties rondom het werk begonnen steeds meer op te bouwen. Het einde van het verlof was in zicht, de thuissituatie was niet makkelijk, mijn lichaam was nog steeds niet hersteld en er was alleen maar onduidelijkheid rondom mijn werk. Op de laatste dag van mijn verlof heb ik mijn leidinggevende een appje gestuurd, met daarin in grote lijnen hoe mijn verlof en bevalling is verlopen. Deze was gelezen, maar er werd niet op gereageerd. Aansluitend aan mijn verlof had ik nog vakantie. Ook gedurende vakantie hoorde ik maar niks. De frustraties begonnen zo hoog op te spelen dat ik van de stress af en toe niet meer wist waar ik het moest zoeken. Na mijn vakantie (begin september)heb ik zelf maar weer geprobeerd te bellen. Kreeg voicemail, heb ingesproken en mijn zorgen om mijn baan geuit. Ook hier kreeg ik geen reactie op. Een week later wederom gebeld. Uiteindelijk kreeg ik haar aan de telefoon. Na een kort gesprek, beloofde zij mij gauw langs te komen. Drie maanden lang hoorde ik niks. Op berichtjes werd niet gereageerd. Zelfs niet als ik mijn hart uitstortte. Ondertussen werd ik steeds gebeld door het uwv en de bedrijfsconsultant en bedrijsarts. Ook bij hun was het verhaal bekend, maar ze konden er niets( of niet veel) mee. De stress werd mij in die maanden te veel. Noëlle bleef last houden van krampjes, huilde nog steeds ontzettend veel, ik had nog steeds last van bekkeninstabiliteit en daar boven op kwam het gezeur door het werk. Ik kon de situatie soms niet meer overzien, waardoor ik boos werd. Boos op mijn leidinggevende en collega's, boos op de gehele situatie, boos op mijzelf omdat ik mijn stem weer eens had verheft tijdens een huilbui van Noëlle. Dit was niet de moeder die ik wilde zijn. Ik voelde mij zo ongelukkig dat ik mijzelf regelmatig in slaap huilde. Naarmate de maanden werden de krampjes van Noëlle minder. Het heeft echter 6 maanden geduurd voor ik mijn dochter zonder dagelijkse pijn, door krampjes zag. In december kreeg ik eindelijk een telefoontje van mijn leidinggevende. Maar geen excuus. De dag daarna nam ze ontslag. Die maand ben ik een paar keer aanwezig geweest. Maar niemand was op de hoogte van mijn komst. Geen 1 collega vroeg naar mij of mijn verlof/bevalling. In januari startte mijn nieuwe leidinggevende. Na een gesprek over de hele situatie startte ik met reïntegreren. Nu was mijn komst wel bekend en kon ik langzaam mijn uren opbouwen. Deze leidinggevende heeft zich altijd hard voor mij ingezet en was op de hoogte van de situatie van dat desbetreffende moment.  Sinds juli 2021 ben ik weer volledig beter gemeld. Maar tot op heden voel ik mij ongelukkig op mijn werk. Geen één collega heeft de moeite genomen om te vragen naar mijn verlof of bevalling. Ik kan ze om eerlijk te zijn geen eens collega's noemen. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld, als op mijn werkplek nu. Ze hebben mij allemaal hard laten vallen en ik vertrouw ze ook echt niet meer. Gelukkig werk ik 's nachts alleen en zie ik ze alleen bij de overdracht. Maar toch ga ik iedere keer met tegenzin naar mijn werk. Ik hoop gauw een nieuw plekje te vinden die past bij mijn situatie. Als ik terugkijk op mijn verlof, ziekteperiode en het eerste jaar van Noëlle dan doet mij dat best wel verdriet. Ik heb minder van Noëlle's eerste jaar kunnen genieten als ik zou willen. Ik was zo gestrest door het werk dat dat de overhand nam. Ik had dat jaar graag een andere moeder geweest. De droom mama die ik tijdens mijn zwangerschap voor ogen had. De mama die ik nu nog steeds probeer te zijn, maar dat soms nog steeds niet lukt. Er zijn dagen/ momenten dat ik mij nog niet gelukkig voel door alle stress en verdriet. Op die momenten kan ik weer zo teleurgesteld zijn in mijzelf. Ik wil mij graag weer mijzelf voelen, zodat ik voor Noëlle de moeder kan zijn, die ik wil zijn. Ik wil nog meer genieten en nog meer mooie herinneringen maken samen. Het zal misschien nog wat tijd kosten, maar ik weet zeker dat wij er stap voor stap zullen komen. Noëlle is mijn prachtige, lieve dochter en zij maakt mij de gelukkigste mama.