5 augustus was daar eindelijk die grote dag. De 2e en voorlopig laatste operatie van Jackie. Als het aan mij lag zou het niet doorgaan, gingen er wel 20 dingen mis in mijn hoofd. De arts kreeg corona, een loopneus, koorts, of was vast bij iemand in de buurt geweest die corona heeft, of wacht... misschien de audioloog wel en daar is natuurlijk ook niet zomaar vervanging voor. Maar gelukkig, ik had het mis. Het ging door! En wauw... wat ging het GOED! 

Inmiddels zijn we maanden verder nadat ik schreef over Jackie. Er is veel gebeurd. Van vele ontwikkelingen tot vele uitslagen.

Het is donderdag 7 mei wanneer de telefoon gaat. Ik wist dat ik die dag gebeld kon worden door het AMC. En eindelijk zag ik 020 op mijn scherm voorbij komen. Ik nam enthousiast en gespannen de telefoon op en de arts vertelde direct dat Jackie geopereerd kan worden! "Komende dinsdag gaat het gebeuren" PARDON? Wat zegt u? We waren erop voorbereid dat het snel kon gebeuren, maar zo snel? Oké! "Komende zondag moeten jullie naar het AMC om Jackie te laten testen op COVID-19 en de dag daarna moeten jullie je melden voor opname". Het was veel om te verwerken. Maar eindelijk was het zover. 7 weken lang werd het uitgesteld i.v.m. corona, maar nu was het dan zover! Jackie stond bovenaan de lijst en mag geïmplanteerd worden!!

Vrijdag de 19e kwamen we aan met de boot op Terschelling. Dat is al een hele belevenis op zich. 2 uur op de boot met een mondkapje op. Leuk met een tweeling van anderhalf die dat rot ding de hele tijd van je gezicht aftrekt. Maar anyway, alles voor de veiligheid! De 2 uur durende bootreis hadden we overleefd, jammer alleen van de kindersalon die ik in de laatste 10 minuten ontdekte. Leuk voor de terugreis dan maar! We kwamen aan op Terschelling en reden door alle dorpjes heen tot we belandde in Oosterend. Daar lag onze eindbestemming. Wat een betoverend eiland! 

Het viel ons al een poosje op dat Jackie slecht reageerde op ons. Ze is 1 van een tweeling en daardoor vergelijk je simpelweg gewoon heel snel. Misschien niet altijd slim, maar dit is automatisme. Ik denk dat elke tweelingmoeder dit zal beamen. Bij het consultatie werd bij de 9 maanden check gevraagd of ze al brabbelen. Zonder er bij na te denken gaf ik aan dat Charlie zeker brabbelt, maar dat Jackie eigenlijk maar 1 klank laat horen. Een hoge, eentonige klank. 's Avonds zaten Jacco en ik op de bank en riepen we haar naam. Ze reageerde weer niet en ineens viel alles op zijn plek. Er klopte iets echt niet! Het consultatiebureau zal niet zomaar zo'n vraag stellen toch?! Ik vertelde mezelf dat een baby bij 9 maanden toch wel zou moeten brabbelen. Of het nou wel of niet zo hoort, ik wist dat er iets niet klopte. Op het moment dat ik dat dacht, zei Jacco: 'Volgens mij is Jackie slechthorend'. 

1 oktober 2018 was die ene, belangrijke dag. De dag waar we zo lang naar uit hebben gekeken. De dag dat we onze meisjes in onze armen mochten sluiten. om 14.00 uur mochten we ons melden bij de receptie voor de keizersnede. De meiden lagen in stuit vanwege mijn 2 hoornige baarmoeder (lees hier meer over in mijn vorige blog) en dus werd het een keizersnede. Om 14.00 uur kwam ook Gerjanne. Gerjanne is een collega/vriendin en mijn rechterhand tijdens mijn zwangerschap. Ze is naast bruidsfotograaf ook werkzaam bij de stichting Geboortefotografen.com. Een paar dagen voordat ik eindelijk zwanger raakte zei ze tegen mij: 'Eef, als je ooit zwanger mag raken, fotograaf ik jouw bevalling'. En 4 weken later had ik een positieve test in handen. Weer 7 maanden later stonden we in dezelfde kamer waar ik werd klaargemaakt voor dat ene, grote moment. 

En nu??? Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Wat houdt het in? Wat betekent dit voor ons toekomstige kindje? Kunnen we überhaupt wel zwanger worden? Gelukkig kwam ze direct met goed nieuws. Zwanger raken is geen probleem. Alleen de zwangerschap zelf brengt wel risico's met zich mee. Zo is er een grote kans op vroeggeboorte en stuitligging. Er werd een MRI gemaakt en die bevestigde alles. Ik had inderdaad een Bicornis Uterus.