Bij J. heb ik uiteindelijk zo'n 6 weken borstvoeding gegeven, waarvan het grootste gedeelte met een flesje. Wat vond ik het jammer dat ik moest stoppen en wat kostte het een hoop tranen, maar toen uiteindelijk bleek dat J. een verborgen reflux had en heel goed reageerde op het Johannesbroodpitmeel dat we aan zijn fles toevoegden, was ik toch blij. We hadden binnen een paar dagen een heel ander kind; hij sliep opeens overdag een aantal uren achter elkaar en 's avonds zaten we niet meer de hele avond met een huilend kind dat steeds bijna in slaap viel en dan weer huilend wakker werd door de melk die omhoog kwam. En ik durfde mijn moedergevoel langzamerhand weer te vertrouwen; ik was niet gek, mijn kind huilde te veel en er was wel iets aan de hand.

Voor de bevalling was het iets waar ik geen moment over twijfelde: ik zou ons kindje borstvoeding geven en als het niet lukte, was er altijd nog de fles. Hoewel, dat laatste was eigenlijk in mijn hoofd helemaal geen optie. Mijn moeder had al haar kinderen borstvoeding gegeven, mijn schoonmoeder ook en ook al mijn schoonzussen leken probleemloos borstvoeding te geven. Dus dat het misschien niet zou lukken of dat er veel problemen zouden komen, daar had ik eigenlijk niet echt over nagedacht. Misschien wat naïef, maar goed...

In mijn vorige blog schreef ik over de positieve berichten die we na het weekend op de NICU kregen: we mochten terug naar het ziekenhuis waar J. geboren was. Daar zouden ze verder kijken naar het vele spugen en de misselijkheid bij J. Ook zouden ze hier verder helpen met de borstvoeding. Het was wachten op de ambulance om J. te vervoeren en als hij onderweg was, mochten ook wij richting het andere ziekenhuis. 

Zoals ik al schreef in mijn vorige blog, belandden we een paar uur na de bevalling op de NICU van het Sophia kinderziekenhuis omdat onze zoon J. ademhalingsproblemen had en de artsen hem niet stabiel kregen.

Twee jaar geleden alweer, wat gaat de tijd snel. Maar hoeveel gevolgen en impact kunnen een paar woorden hebben.