Storm in een glas water (deel 2)

Zoals ik al schreef in mijn vorige blog, belandden we een paar uur na de bevalling op de NICU van het Sophia kinderziekenhuis omdat onze zoon J. ademhalingsproblemen had en de artsen hem niet stabiel kregen.

Aan het eind van een lange en vermoeiende dag konden we gaan slapen. Ik had in overleg met de verpleging besloten dat ik die nacht niet zou kolven om zo even wat rust te kunnen pakken. 's Ochtends vroeg kwamen ze me wekken en dan zou ik het kolven serieus opstarten. We sliepen niet veel die nacht, maar de volgende ochtend was er gelukkig goed nieuws. J. was nog steeds stabiel, deed het goed en toen we ons wat opgefrist hadden konden we naar hem toe. Alle waardes waren goed en ook de hersenmetingen lieten geen afwijkend beeld zien. Wel waren er nog wat zorgen omdat hij heel veel spuugde. Hij dronk z'n voedingen keurig op, maar ze kwamen er met dezelfde vaart weer uit. Dit zouden ze deze dag nog aankijken en als het niet beter werd, gingen ze z'n maagje spoelen om hem zo wat rustiger te krijgen.

Weer terug op onze kamer konden we ontbijten en belden we even met onze ouders. Zij zouden die dag op bezoek komen en waren uiteraard ook benieuwd hoe de nacht was verlopen. Verder weet ik niet meer zoveel van wat die ochtend verder is gebeurd. We zijn nog een keer bij J. geweest, uiteraard moest ik kolven en verder hebben we denk ik geprobeerd om zoveel mogelijk uit te rusten.

's Middags kwamen m'n schoonouders en 's avonds mijn eigen ouders. Wat was het fijn om even bekende en vertrouwde mensen om je heen te hebben. En natuurlijk waren we blij dat we J. konden laten zien en dat het goed met hem ging. Wel hebben ze die middag z'n maagje nog gespoeld, maar verder deed hij het heel goed.

Toen we 's avonds kwamen was er nog meer positief nieuws, alle meters waren eraf en eindelijk mocht ik J. weer vasthouden en buidelen. Omdat we hem 24 uur niet konden aanraken, alleen over z'n wangetje aaien, was dit echt enorm fijn. M'n ouders brachten m'n man naar huis zodat hij kon douchen en een nacht goed zou kunnen slapen. Ondertussen mocht ik proberen of J. aan de borst wilde drinken. Dat wilde hij niet en we spraken af dat ik vannacht nog zou kolven en dat een lactatiekundige de volgende ochtend mee zou kijken.

De nacht verliep opnieuw redelijk rustig en de volgende ochtend bracht de verpleging mij al vroeg naar J. toe. Daar aangekomen wachtte me opnieuw een positieve verrassing. J. deed het zo goed dat hij aangekleed en wel in een gewoon bedje lag (tot dan toe lag hij in een warmtebedje) en hij was al overgeplaatst naar een apart kamertje naast de NICU omdat hij minder intensieve zorg nodig had dan andere kindjes. De verpleegkundige praatte me bij over de nacht en dacht zelfs dat als alles goed bleef gaan we misschien vandaag wel naar huis konden.

Met behulp van een lactatiekundige probeerde ik J. opnieuw te voeden, maar het werd weer een drama. (Over ons borstvoedingsavontuur zal ik later nog een aparte blog schrijven.) Inmiddels was mijn man er ook en gingen we even ontbijten. Toen we terugkwamen kwam de kinderarts vertellen dat ze wel tevreden waren over J., maar dat ze zich nog teveel zorgen maakten over het spugen en het slechte drinken aan de borst om ons nu al naar huis te sturen. We zouden overgeplaatst worden naar het ziekenhuis waar J. geboren was en daar zou nog verder gekeken worden naar het drinken.

Wat waren we blij en dankbaar met deze afloop tot nu toe. We besloten terwijl we moesten wachten op de overplaatsing nog even te kijken naar de tekst voor op het geboortekaartje. Dit stond uiteraard al klaar, maar in het licht van alles wat we hadden meegemaakt de afgelopen dagen, wilden we graag iets anders op het kaartje zetten. Al snel kwam mijn man met een aantal regels uit het lied: 'Beveel gerust uw wegen'. Dit is het dan ook geworden: 'Laat Hem besturen, waken // 't is wijsheid wat Hij doet // zo zal Hij alles maken // dat g' u verwonderen moet'.