Borstvoeding 2.0; zo kan het ook

Bij J. heb ik uiteindelijk zo'n 6 weken borstvoeding gegeven, waarvan het grootste gedeelte met een flesje. Wat vond ik het jammer dat ik moest stoppen en wat kostte het een hoop tranen, maar toen uiteindelijk bleek dat J. een verborgen reflux had en heel goed reageerde op het Johannesbroodpitmeel dat we aan zijn fles toevoegden, was ik toch blij. We hadden binnen een paar dagen een heel ander kind; hij sliep opeens overdag een aantal uren achter elkaar en 's avonds zaten we niet meer de hele avond met een huilend kind dat steeds bijna in slaap viel en dan weer huilend wakker werd door de melk die omhoog kwam. En ik durfde mijn moedergevoel langzamerhand weer te vertrouwen; ik was niet gek, mijn kind huilde te veel en er was wel iets aan de hand.

Maar gelukkig ging het toen allemaal steeds beter. J. bleek een vrolijk en makkelijk kind en toen hij eenmaal op z'n buik kon slapen hebben we hem nooit meer gehoord 's nachts. We rustten zelf ook weer uit en net toen we dachten dat de hectische tijd achter ons lag, waren daar opnieuw die twee streepjes.

Na een voorspoedige zwangerschap werd onze dochter M. geboren met een vlotte bevalling. Op mijn verzoek en in overleg met de gynaecoloog was de bevalling ingeleid zodat we sowieso in het ziekenhuis zouden zijn. Wat een totaal andere ervaring was dit. En wat hebben we genoten van die eerste uren die we bij J. gemist hebben.

Tijdens de zwangerschap had ik al besloten de borstvoeding toch nog een kans te willen geven. In het ziekenhuis werd ik goed geholpen. Omdat M. klein was en nog wat suf, werd direct geadviseerd met tepelhoedje te voeden. Dat ging best aardig, maar na een paar voedingen had ik alweer overproductie. Ze hoefde haar mondje maar open te doen en de melk stroomde zo naar binnen. Thuisgekomen heb ik het een aantal keer zonder geprobeerd maar direct sprongen de kloven erin en na een paar dagen stond ik al op het punt om het op te geven. 

Gelukkig hadden we deze keer wel een kraamverzorgster die doorpakte. Ze nam contact op met een lactatiekundige en ik kreeg een aantal tips om de productie iets te remmen zodat M. wat makkelijker kon drinken. Ook ging ik volledig met tepelhoedje voeden. Het duurde nog een paar weken, maar toen begon ik er vertrouwen in te krijgen. M. bleek heel goed te groeien, dronk steeds beter en na een week of 8 begon de productie in balans te komen. Wat was ik blij dat ik had doorgezet en dat het deze keer wel lukte.

Toen M. ruim 9 maanden was, begon ze slechter te drinken, ging meer bijten en begon steeds vaker te huilen als ik haar aan wilde leggen. Na een week bleek waarom, ik was weer zwanger. 

We hebben het nog even geprobeerd, maar na een paar weken was het echt over. Hoewel ik het jammer vond om te stoppen, was ik nu vooral blij, dankbaar en trots. 10 maanden borstvoeding, wie had dat van tevoren ooit gedacht? 

En als kers op de taart van dit avontuur: toen ik M. al een aantal maanden voedde, begon J. het steeds interessanter te vinden. Hij dronk de geklolvde melk al uit z'n beker, maar op een dag wilde hij ook aan de borst. En wat ik nooit verwacht had gebeurde, vanaf toen dronk hij bijna elke avond voordat hij naar bed ging nog even aan de borst. Vaak maar een paar slokjes, maar o wat genoot hij en ik niet minder.