Borstvoedingsavontuur 1.0

Voor de bevalling was het iets waar ik geen moment over twijfelde: ik zou ons kindje borstvoeding geven en als het niet lukte, was er altijd nog de fles. Hoewel, dat laatste was eigenlijk in mijn hoofd helemaal geen optie. Mijn moeder had al haar kinderen borstvoeding gegeven, mijn schoonmoeder ook en ook al mijn schoonzussen leken probleemloos borstvoeding te geven. Dus dat het misschien niet zou lukken of dat er veel problemen zouden komen, daar had ik eigenlijk niet echt over nagedacht. Misschien wat naïef, maar goed...

Zoals ik in mijn eerdere blogs heb beschreven had onze J. op z'n zachtst gezegd een nog al moeilijke start. En toen we na 6 dagen het ziekenhuis mochten verlaten, had hij nog maar een paar keer echt goed aan de borst gedronken, zij het met een tepelhoedje. We huurden snel nog een kolf voor we naar huis mochten en hoopten op een kraamverzorgster met veel ervaring.

Dat laatste bleek te kloppen, maar helaas onderschatte ze mijn borstvoedingsproblemen enorm. We zouden nog 4,5 dag kraamzorg krijgen en J. leek het steeds beter te doen. Hij groeide goed, dronk inmiddels alle voedingen aan de borst en hapte volgens de kraamzorg goed aan. Ze adviseerde me om te stoppen met het tepelhoedje en ook dan leek J. goed te drinken. Het leek zo goed te gaan dat we na het weekend besloten de kolf weer terug te brengen. De kraamzorg vertrok, maar niet voordat ik haar gevraagd had naar mijn ene tepel die toch wel wat open leek te gaan en af en toe heel gevoelig was met drinken. Was dit een kloof? Ze dacht van niet. Ik moest maar goed smeren, opletten met aanleggen en dan zou het vanzelf wel weer overgaan. 

Ik deed keurig wat ze had gezegd, maar overgaan deed het helaas niet. Sterker nog, het werd alleen maar erger en de volgende avond belde ik licht in paniek mijn moeder (om 10 of 11 uur 's avonds) omdat J. bloed spuugde. Mijn tepels waren zover kapot dat hij inmiddels bloed dronk. Ze gaf aan dat dit op zich geen kwaad kon en stelde me iets gerust. Zo gingen we toch maar weer verder en keken we het nog een paar dagen aan. Aan het eind van de week begon ik me steeds slechter te voelen. Ik had het koud, voelde rillingen over mijn borsten trekken en zaterdagochtend merkte ik twee grote rode kringen op rondom mijn tepels. Dat kon maar één ding betekenen: een flinke borstontsteking. J. ging in de loop van de dag steeds slechter drinken, plaste steeds minder en eind van de dag belde ik ten einde raad de verloskundige. Zij adviseerde me om te gaan kolven, maar waar haal je op zaterdagavond een kolf vandaan? Dat lukte uiteindelijk pas de volgende dag. En toen bleek waarom J. zo boos werd... Er kwam ongeveer 10 cc uit elke borst en toen hield het op. 

De ontstekingen waren zo groot en zaten zover vooraan in de borst, dat ze alle melk tegenhielden en J. nog maar weinig binnenkreeg. Gelukkig hadden we nog wat melk in de vriezer en we hoopten dat mijn productie weer snel beter zou worden. Dat bleek helaas niet het geval en de volgende ochtend kon manlief heel vroeg naar de nachtapotheek voor een pak kunstvoeding (zorg dat je dit altijd in huis hebt als je borstvoeding geeft! Je kunt het zomaar nodig hebben). 

Na een telefoontje met mijn moeder besloot ze naar ons toe te komen om te helpen. Ook zij schrok zich naar toen ze het zag. Dit had ze nog nooit gezien (ook niet toen ze nog in de kraamzorg werkte) en ze sommeerde me om de huisarts te bellen. Daar konden we gelukkig snel terecht en kreeg ik een flinke antibioticakuur om de ontstekingen te laten verdwijnen. Dit hielp gelukkig heel goed en na een week was de productie weer behoorlijk goed op niveau. De kloven waren ook iets genezen en met behulp van een lactatiekundige lukte het om J. weer aan de borst te krijgen. 

Een paar dagen leek het goed te gaan, maar toen begon de ellende weer en werden de kloven alleen maar erger. Verder bleek ik overproductie te hebben nu J. volledig live dronk en dat kwam de kloven ook niet ten goede. Na 4 dagen besloot ik met tranen in mijn ogen dat het genoeg was. Bijna 4 weken hebben we het geprobeerd, maar ik kon niet meer. Ik ging fulltime kolven en in overleg met de lactatiekundige probeerde ik het zo snel mogelijk af te bouwen. Helaas ging ook dat niet helemaal vlekkeloos; Na 1,5 week kreeg ik weer een borstontsteking en omdat ik nog maar een keer of 3 per dag kolfde kreeg ik het niet goed weg. Daar zat ik dan, op zaterdagavond om 11 uur bij de HAP en weer een antibioticakuur. Huilend zat ik op de fiets terug naar huis. Waarom kon ik dit niet? Na een paar weken stopte de borstvoeding uiteindelijk. Lichamelijk kon ik eindelijk op gaan knappen en ook mentaal viel er het nodige te verwerken. 

Of ik dit ooit nog eens zou willen, ik wist het niet. Maar het duurde niet lang of ik moest daar alweer over nadenken.