Hier zitten we dan samen op de bank,

Mijn oudste zoon was met veel dingen snel, mijn jongste is ook slim en pakt veel dingen op maar ik ben te beschermend naar hem toe. Hij is veel en vaak ziek, iets wat ervoor zorgt dat ik hem dat wil behoeden (en als ik eerlijk ben mijzelf ook, ik hecht veel waarde aan het doorslapen in de nacht..)Ik leg hem daardoor weinig op de grond om te leren tijgeren. Ik leg hem wel in de box om te spelen maar hier heeft hij natuurlijk weinig ruimte om dit te leren. In de tijd dat de fysio kwam legde ik hem vaker met een kleed op de grond, dit om zijn oefeningen te oefenen. Nu dit is afgesloten, het winter is en hij om de haverklap ziek is doe ik dit weer minder.Als hij namelijk verkouden is moet hij weer gepuft worden (net als astma patiënten doen. Ik mag bij hem nog niet over astma spreken omdat hij zo klein is, maar als hij wat ouder is mag ik het wel zo noemen.) Hij krijgt namelijk dan erg weinig lucht, hij is snel moe maar hij kan niet goed slapen en niet doorslapen omdat hij dan gewoon te weinig adem krijgt. Ik leg hem daarom liever niet op de grond om te spelen want dan wordt hij weer verkouden, kan hij niet goed slapen, moet hij weer gepuft worden en hij heeft hier zo’n hekel aan! Hij vindt het echt verschrikkelijk. Eigenlijk moet 1 iemand hem vast houden en de ander moet met de voorzet kamer hem puffen. Het is een akelig gezicht kan ik me voorstellen, iemand die hem in de “houdgreep” houdt en de ander die het masker op zijn gezicht vastklemt. Mijn oudste zoon vindt dit ook helemaal niet fijn. Hij heeft liever niet dat we puffen waar hij bij is omdat mijn jongste erg hard huilt en schreeuwt. Ik weet dat hij het niet fijn vindt maar het moet wel echt gebeuren anders heeft hij nog meer last. Ik wou zo graag dat ik hem duidelijk kon maken dat ik het niet doe om hem te pesten maar dat ik het echt doe voor hem. Het breekt mijn hart aan de ene kant als ik het doe aan de andere kant weet ik dat ik dit voor hem moet doen.

Een brief valt op de mat: Woensdag 13 januari heeft u een telefonische afspraak met de klinisch geneticus tussen 12.30 en 14.00.
Eerder hadden we het er al over dat 7 januari het DNA onderzoek een half jaar bezig is. Iets wat een half jaar zou duren.
De spanning in mijn lijf begint weer toe te nemen en de doem scenario's beginnen ook weer te komen. Mijn vriend en ik proberen elkaar gerust te stellen dat wanneer het iets ernstigs zou zijn, ze dit niet telefonisch zullen vertellen; dus moet het wel goed nieuws zijn! Dan bedenk ik me iets anders... Natuurlijk belt ze om het te vertellen, ze komt niet bij ons ziekenhuis de komende tijd maar de uitkomst moet wel bij ons bekent worden, dus dan maar telefonisch. Dus dan kan het ook slecht nieuws zijn.

Ik ben blij dat 2015 klaar is. Als ik terug kijk op het jaar, is het eerste waar ik aan denk de geboorte van onze tweede zoon. De liefde maar ook de onderzoeken, ziekenhuis bezoeken en onzekerheden. Ook denk ik aan de overplaatsing op mijn werk wegens bezuinigingen. 
2015 is een jaar dat ik nooit meer zal vergeten. Maar ik schat in dat het met 2016 ook het geval zal zijn. Mijn jaar ligt eigenlijk al helemaal vast, we gaan van iets groots naar iets groots naar iets groots. Mijn jaar is dan ook leven naar het volgende grote ding. In chronologische volgorde wordt dit ons jaar:
- Mijn vriend start met zijn nieuwe baan
- Uitslag van het DNA onderzoek van mijn baby
- Ik start met mijn nieuwe baan
- Operatie baby nummer 1
- Basisschool voor de oudste
- zwemles voor de oudste
- Naar Disney
- Operatie baby nummer 2

Sinterklaas komt in het land, mijn oudste heeft er wel zin in, mijn jongste snapt er niks van. Ik vind het leuk dat hij straks met Sinterklaas op de foto staat, ik heb immers ook van de oudste als baby een foto met Sinterklaas. Helaas voelt de baby zich niet zo lekker, hij hoest erg veel en kan alleen maar jammeren. Alles kost hem moeite en hij vindt niets fijn. Die blijft lekker binnen!

Zijn sok zit niet goed, zijn broertje is aan het brabbelen, de poffertjes zijn niet rond genoeg, zijn vis is te warm, zijn stoel zit niet goed, het programma op tv is niet leuk, hij wil niet naar school, hij wil niet in de nieuwe auto, hij wil niet dat het gemaaide gras in zijn tractor bak gaat terwijl hij dat vraagt, een spin die voor zijn voeten loopt mag daar niet lopen en ga zo maar door.

Een paar weken geleden alweer waren we met jou in het ziekenhuis om over een eventuele operatie te praten.
In de wachtkamer hebben we 1,5 uur moeten wachten omdat het weer uitliep, dit kwam niet verkeerd uit: jij kon nog even verder slapen en dan konden we nog even rustig je fles geven en rustig zitten voor je misschien weer helemaal uitgekleed moest worden.
Daar in de wachtkamer zitten word je niet perse blij van, dat is niet aardig van me om te zeggen maar ik zal je broer niet meenemen als het niet hoeft.
Jij bent gelukkig nog klein, snapt en ziet het niet. Net zoals ik wens dat mensen bij jou hebben.
Helaas ben ik al “verpest”, als ik sommige dingen zie heb ik medelijden en dat is ook niet waar mensen op zitten te wachten.
En hoe stom het ook klinkt, als ik daar zit kan ik alleen maar blij zijn dat jij alleen iets met je duimpjes hebt.
Hoe dan ook, na 1,5 uur mogen we naar binnen. We hebben het over de voor en nadelen van de operatie en de voor en nadelen van geen operatie.
de voordelen van de operatie wel doen wegen voor ons veel zwaarder als de nadelen. Hierin hebben we continu in ons hoofd gehouden wat het beste voor jou zou zijn en waar jij later het meeste profijt van hebt. Dus we kozen voor de operaties.
Het kiezen van welk handje eerst was iets waar wij samen niet uitkwamen, voor elk handje hadden we weer voor en nadelen en deze hebben we voorgelegd aan de artsen die op basis daarvan vertelde wat het belangrijkste was in de ontwikkeling. Knoop 2 was doorgehakt.

Als mensen het opmerken is dat helemaal prima, als mensen dit niet opmerken is dat ook helemaal prima. We besloten daarom het ook niet tegen onze oudste zoon te vertellen met een hele denkwijze erachter:

Sinds de geboorte van mijn eerste zoon was ik al veel liever thuis dan dat ik ergens naar toe ging, na de geboorte van mijn 2e mannetje kon ‘buiten’ me niets meer schelen. Ik wilde thuis zijn om de oudste extra aandacht te geven die hij zo gemist heeft, ik wilde thuis zijn omdat we nu een keer niet naar het ziekenhuis hoefde, ik wilde thuis zijn omdat ik moe was, ik wilde thuis zijn omdat ik soms baalde van alles en ik wilde thuis zijn omdat ik nog graag vrienden wil hebben.