Snap
  • Kind

Mijn lieve knappe baby

Ik wil je zoveel zeggen maar je wil alleen maar met me kussen en knuffelen. Ik schrijf het voor je op voor later...

Een paar weken geleden alweer waren we met jou in het ziekenhuis om over een eventuele operatie te praten.
In de wachtkamer hebben we 1,5 uur moeten wachten omdat het weer uitliep, dit kwam niet verkeerd uit: jij kon nog even verder slapen en dan konden we nog even rustig je fles geven en rustig zitten voor je misschien weer helemaal uitgekleed moest worden.
Daar in de wachtkamer zitten word je niet perse blij van, dat is niet aardig van me om te zeggen maar ik zal je broer niet meenemen als het niet hoeft.
Jij bent gelukkig nog klein, snapt en ziet het niet. Net zoals ik wens dat mensen bij jou hebben.
Helaas ben ik al “verpest”, als ik sommige dingen zie heb ik medelijden en dat is ook niet waar mensen op zitten te wachten.
En hoe stom het ook klinkt, als ik daar zit kan ik alleen maar blij zijn dat jij alleen iets met je duimpjes hebt.
Hoe dan ook, na 1,5 uur mogen we naar binnen. We hebben het over de voor en nadelen van de operatie en de voor en nadelen van geen operatie.
de voordelen van de operatie wel doen wegen voor ons veel zwaarder als de nadelen. Hierin hebben we continu in ons hoofd gehouden wat het beste voor jou zou zijn en waar jij later het meeste profijt van hebt. Dus we kozen voor de operaties.
Het kiezen van welk handje eerst was iets waar wij samen niet uitkwamen, voor elk handje hadden we weer voor en nadelen en deze hebben we voorgelegd aan de artsen die op basis daarvan vertelde wat het belangrijkste was in de ontwikkeling. Knoop 2 was doorgehakt.

Maar nu lieve baby ben ik me bewust geworden dat ik heel naïef ben.
Ik ben met jou en je broer op de grond aan het spelen. We zijn met plastic eieren bezig en jij wil ook erg graag meedoen. Je broer geeft je er een en deze laat je vallen.
Ik probeer het ook aan je te geven, omdat je broer minder geduldig is (en niet snapt/weet dat een baby niet zo snel is als hij) en ik je de tijd geef om het goed te pakken.
Het lukt je niet, je krijgt het niet vast. Met 2 handjes gaat het nog moeizaam.
‘het komt vast omdat zijn handjes nog klein zijn’ hoor ik mezelf denken, en het zal er ook wel mee te maken hebben maar dat was het niet alleen. Dit was de eerste keer dat ik zag waarom de operatie ook echt nodig is.
Ik vind mezelf naïef; Dacht ik nou echt dat jij een operatie moest ondergaan omdat je anders meer moeite kan hebben met vasthouden en dat ik het nooit zou zien dat je werkelijk moeite had met iets vastpakken??!
Als de keuze al niet gevallen was op operatie dan was hij die middag gemaakt.

Helaas zal de operatie niet hemels zijn. Je zult pijn hebben, moeten wennen, onder narcose,in het ziekenhuis moeten liggen, in het gips, revalideren en heel de zooi erbij. Toch denken we dat dit het beste voor je is. Ik hoop dat je dit later kunt begrijpen.
Ik heb dankzij jou duidelijk begrepen dat ieder kind anders is en dat het prima is! Jij mag je lekker ontwikkelen zoals jij dat wil en ik zal me proberen zo min mogelijk zorgen te maken. Als alle kindjes van jou leeftijd al tanden hebben, gefeliciteerd, wij doen het lekker op ons tempo.

Je bent perfect zoals je bent, laat je nooit door iemand wijsmaken dat dit niet is.

x

8 jaar geleden

Wat een dapper en goed besluit hebben jullie genomen. Ik heb ook een handicap in mijn hand/pols/arm gebied. In beide armen. Ik kan mijn hand niet goed omdraaien dat is soms verrekte moeilijk. Pak maar eens geld aan zonder het te laten vallen. Met de "ergste" hand is dat een ware uitdaging. Straks wanneer je zoon zijn beide handen een duim hebben gekregen zal het makkelijker gaan en kan hij zich beter ontwikkelen op dat gebied. Denk maar eens aan schrijven. Dat gaat stukken makkelijker met een duim dan zonder. Ik denk dat het een stuk minder zal opvallen als hij 2 duimen heeft dan zonder. Heel veel sterkte met de tijd die gaat komen want dat het zwaar wordt geloof ik graag.