Geen zin.. Laat me maar

Sinds de geboorte van mijn eerste zoon was ik al veel liever thuis dan dat ik ergens naar toe ging, na de geboorte van mijn 2e mannetje kon ‘buiten’ me niets meer schelen. Ik wilde thuis zijn om de oudste extra aandacht te geven die hij zo gemist heeft, ik wilde thuis zijn omdat we nu een keer niet naar het ziekenhuis hoefde, ik wilde thuis zijn omdat ik moe was, ik wilde thuis zijn omdat ik soms baalde van alles en ik wilde thuis zijn omdat ik nog graag vrienden wil hebben.

Stilte in de app
Als ik terug kijk in mijn whatsapp gesprekken ben ik akelig stil. Wanneer er van mij een berichtje komt is het weer een uitslag van het ziekenhuis, een samenvatting van een gesprek met een arts of een datum wanneer we een afspraak hebben. Als ik mezelf daarop betrapte probeerde ik mezelf te mengen in het gesprek wat dan gevoerd werd. Dit hield ik niet lang vol, mijn aandacht lag helemaal niet in het gezellig kletsen/slap ouwehoeren/drama. Wat mij bezighield waren de onderzoeken, was hoe de jongste hierop reageerde maar ook hoe de oudste hierop reageerde. Ik wilde appen dat ik had geobserveerd wat ALLE artsen allemaal hetzelfde doen, ik had er zelfs een naam voor bedacht! (het triple Z protocol: Zoeken, Zuchten, Zwijgen. Let maar op, doen ze allemaal bij onderzoeken) Op een gegeven moment stopte ik met appen en nam wat meer afstand. Ik wilde graag met mensen afspreken omdat ik het miste, maar ik wilde het ook weer niet: ik wist wat er heel de avond door mijn hoofd zou spoken en dat ik het onderwerp weer aan zou snijden. Niet dat mensen hier om mij heen geen behoefte aan hadden maar ik voelde me een party pooper als ik mijn ‘drama’ weer op tafel legde.
Op een gegeven moment appte ik niet iedereen meer voor elke uitslag, appte ik niet meer datas en niet meer gesprekken met artsen, ze zullen wel moe van me worden dacht ik.
Soms konden mijn vriend en ik ook wel boos worden op de wereld. Niemand is er meer mee bezig, iedereen denkt dat het nu wel klaar is, niemand vraagt er meer na. Dit is niet de feitelijke waarheid maar zo voelde wij dit wel als we een dip avondje hadden. Wij hadden nog zoveel zorgen, zoveel onduidelijkheid en zoveel spanning voor wat komen gaat dat het soms moeilijk was om te merken dat andere mensen ook gewoon een eigen leven hebben en deze leven. Hierover pratend komen we erop dat wij precies hetzelfde zijn! Bij een heftige gebeurtenis of een overlijden zijn we in het begin attent, maar dit neemt af en na een tijdje hebben wij het er niet meer over. We hebben de stomste smoesjes in onze kop om er niet over te beginnen en kijken helemaal niet naar wat de ander fijn vind.

Ik kom terug
Ik begin iedereen toch wel echt te missen. Ik begin ook de onzin gesprekken te missen. Ik mis het om te lachen om een scheet. Ik heb het ook nodig, nodig om zo hard te lachen dat ik bijna in mijn broek plas, nodig om te ontspannen en gek te doen. Voor mezelf zodat ik het allemaal beter volhoud, niet in een dal ga komen en nodig voor de jongens omdat ik een leukere moeder ben als ik ontspannen ben. Ik voel me oprecht ook beter. Waar ik eerst druk voelde om mijn oudste er niet teveel van te laten merken, ben ik open en eerlijk en gaat dat heel goed. Waar ik eerst de druk voelde om mijn oudste niet mee te nemen naar onderzoeken, neem ik hem nu wel eens mee naar een ‘onschuldig’ onderzoek omdat hij er vragen over heeft. Waar ik eerst druk voelde dat de artsen goed hun werk moeten kunnen doen en wij ons aan moeten passen, ben ik nu de moeder die de grenzen van mijn kind aangeeft en waar ik eerst de druk voelde om de schijn op te houden ben ik nu degene die verteld wat er in me omgaat. Wat een verademing!

Liefde en acceptatie voor mijn zoon en zijn speciaalheid was er gelijk, maar door alles wat erbij kwam was er veel stress en spanning in mijn lichaam. Ik kon wel accepteren dat mijn zoon misschien iets had maar ik wilde het gewoon niet voor hem. Ik wenste hem een makkelijk leven, niet dit. Ook schuldgevoel speelde voor mij een grote rol. Het is niet duidelijk wat dit veroorzaakt heeft, maar hij komt uit MIJN buik. Hij is bij mij gaan groeien en als dit een oorzaak heeft komt dit door mij. Door hier veel over te praten met mijn vriend en familie kon ik dit loslaten. Ik ben wellicht de veroorzaker van dit alles, maar ik ben daarom ook degene die ervoor zorgt dat hij alsnog een ‘makkelijk’ leven krijgt. En een sydroom? Afwijking? Ziekte? Prima! Zolang hij er maar heel oud mee kan worden en zich kan ontwikkelen. Ik ben oprecht blij met mijn mannen, hou oprecht super veel van ze, ben oprecht trots op ze en vind ze allebei oprecht de meest fantastische/speciaalste kinderen van de hele wereld.

Ik ben er weer
Ik neem de beslissing: Ik ga weer afspreken! Ik voel me weer Maaike, ik ben gelukkig, let’s do this!
en dan krijg ik de telefoontjes…

“We sluiten het hoofdstuk hart af, dit is helemaal in orde”
“In het bloed hebben we helemaal niks kunnen vinden”
“De verwijding van zijn linker nier is afgenomen, we sluiten dit af”
“Hij lijkt te blijven volgen als je zijn goede oog afsluit”
“Uw zoon heeft niet het syndroom Fancony, we starten met een DNA onderzoek omdat we geen idee hebben wat en of er een stoornis is”

Als ik niet al gelukkig was…