We zitten in de weken dat er regelmatig een extra vrije dag is. En dus, hobbeldehop, richting de kinderboerderij. Wij waren duidelijk niet de enige en terwijl Jens in één rechte lijn op de speeltuin afstormde (geen dier gezien die dag, maar goed), heb ik het mijzelf comfortabel gemaakt met mijn snoet in de zon en Isa naast mij in de buggy.
En terwijl ik daar zat, observeerde ik het zogeheten ‘kinderboerderij-volk’ eens nauwkeurig.

Dames en heren, hooggeëerd publiek. In het kader van uitstapjes en huwelijkstijd, heb ik er wel weer een hoor!

Moeders de vrouw lag al bijna een week ziek op bed. Dikke keelontsteking. Nooit eerder gehad maar dit was echt next level: slikken voelde alsof ik messen door moest slikken, ik kon niet eten, ik kon bijna niet drinken, het straalde uit naar m’n oor, ik sliep nachten achter elkaar niet van de pijn, ik kon alleen in een apathische houding op bed liggen en hopen dat het snel beter zou worden. Elke keer met de gedachte: ja maar nu zal het ergste toch wel geweest zijn? Kan vast alleen maar beter gaan.
Dropje hier, keelsnoepje daar. Maar het werd niet beter. Zo. Veel. Pijn.

Toen ik inmiddels helemaal niet meer kon praten, m’n hoofd chronisch naar rechts hing omdat rechtop kijken pijn deed en ik al dagen niks gegeten had, ging ik even Googlen: ‘wanneer huisarts bellen bij keelontsteking?’ Dan komen er van die mooie rijtjes. Ik las: als u 1 of meerde van onderstaande dingen hebt, belt u meteen de huisarts. Ik lezen, tik ik met gemak 4 van die dingen af.

Dus ging Koos voor mij bellen. Heel lief. Want ik kon niks zeggen. En Koos is een assertieve man. Ik denk dat de assistente snel door had dat met een ‘beetje rust houden en dan gaat het vanzelf over’ mijn man niet tevreden zou zijn. Ze hoorde de noodzaak en we moesten toch maar even snel langskomen. Aangezien ik die hele week al te pas en te onpas in huilen uitbarstte deed ik dat nu ook. (Iets van ‘aaahhh erkenning, fijn!’)
De kindjes mochten even naar mijn schoonzus en zwager en toen konden wij naar de huisarts. 

We weten allemaal dat tijd samen schaars is wanneer je kinderen hebt, en zo waren we ineens toch even met z'n twee weg. Omdat ik dus niks kon zeggen, appte ik Koos (hij zat 20 cm naast mij, maargoed) nog even alle info. Zodat hij mijn tolk kon zijn.
Met z’n notulen in de hand kon hij alles vertellen en af en toe kermde of piepte ik er ook nog wat tussendoor. Wat zijn we toch een team. 

Toen natuurlijk onderzoeken. De man wilde in de keel kijken. Maar je moet je indenken dat mijn mond eigenlijk nog geen 2cm open kon. Dus doen hij met die stok in m’n keel ging, gilde ik het als een soort speenvarken in nood uit. Weer huilen natuurlijk. Het bleek een forse ontsteking die zeker behandeld moest worden. Sterker nog, hij vermoedde ook nog een abces. Dus we moesten meteen door naar de KNO arts in het ziekenhuis.

Paniek! Ik ben het kwijt! Ik weet het gewoon niet meer. De vraag is of ik het ooit heb gekund of gehad, maar op dit moment is het foetsie!
Ik weet dus gewoon niet meer hoe ik écht moet ontspannen.
Voordat we met z’n allen in de vlekken schieten, adem diep in en uit, dan zal ik jullie meenemen in mijn dilemma’s.

Vroeger, en dan doel ik op het pre-kinder tijdperk, had ik vaak al een overvolle agenda. Ik ben dan ook waanzinnig goed in plannen. Leuk, maar ook een nadeel. Eigenlijk soms vet onhandig. Ik kan namelijk ook heel goed ‘creatief plannen’. Zo van, als ik dit zo doe, dan kan dit wel na dat en dan kan zus er ook nog wel tussendoor. Zo iets. Och, het is al vermoeiend als ik dit op schrijf.
Maar op het moment van inplannen voelt het als ‘ziezo, weggewerkt en opgelost!’ Enigszins trots kan ik mij zelfs voelen. Wanneer die volgeprakte dagen dan aangebroken zijn, word ik soms overvallen door een verstikkend gevoel omdat er geen moment niks was.
Rust inbouwen was dus al nooit echt m’n sterkste kant. Dat is gek, want ik voel wel de behoefte aan rust, tijd voor mijzelf en tijd alleen.

En dan nu het heden. De agenda zit nog steeds redelijk vol, maar nu draait het hoofd ook nog eens 24/7 shifts (dat zijn dus geen shifts meer, maar dat doet er niet toe).
Mijn brein is naast de dagelijkse dingen ook constant aan het nadenken: Zijn er nog luiers? Wanneer is de wc voor het laatst schoongemaakt? Heb ik koekjes in huis voor het bezoek van vanavond? O, ik moet nog even een cadeautje bestellen, shit ik ben vergeten Jens z’n jas te wassen terwijl daar nog bloed op zat van de bloedneus van laatst. En ga zo maar door.
Dit, de hele dag.

Zoals je misschien inmiddels wel door hebt, ben ik niet zo goed in ‘hier en nu’. Ik ben meer van ‘straks en later’.
Natuurlijk heb ik ook wel eens een avond niks op de planning en lig ik op de bank. Best regelmatig. Maar ontspan ik dan echt? Eigenlijk niet. Dat brein gaat maar door en die serie kijkt wel lekker weg maar ik kom niet persé tot rust.

Sinds een paar weken ben ik nu elke woensdag ochtend vrij. Kinderen naar de opvang, man aan het werk en ik heb dan tijd voor, jawel, mijzelf! Heel luxe.
In theorie echt geweldig vind ik zelf. Maar in de praktijk prak ik dus nog steeds allemaal ‘nuttige’ dingen in die woensdag ochtend. Whyyyyyy?! Ergens leg ik mijzelf dus allerlei druk op.

Toen besloot ik: ik boek een massage. Heeeerlijk vooruitzicht! Toen ik op die bank lag moest ik mijzelf echt dwingen om in het hier en nu te blijven, om niet na te denken over alles wat er nog moet of komt. En terwijl ik als een slang over die bank kronkelde omdat de masseuse zich door een rug vol knopen en ellende heen werkte (goh, vreemd hè met hoe ik m’n leven indeel), lukte het na een half uur steeds wat beter om in het moment te zijn, tot rust te komen. Dat was lekker zeg!

En dan nu het grote ‘hoe gaan we dit soort momenten vaker hebben en dit volhouden’. Want iedereen weet: ik kan nu heel dapper roepen dat ik dit vaker moet doen bla bla bla, maar puntje bij paaltje is dat natuurlijk enorm lastig.

Dus, kom maar op met die tips! En anders boek ik gewoon (omdat het moet haha) binnenkort weer een massage.

De zon begint eindelijk weer een beetje te schijnen, maar voor m’n gevoel heeft het afgelopen winter zo’n duizend jaar (ja da’s knap hé) geregend. Very not ideaal met kinderen. Want iedereen met peuters weet dat de dag echt leuker wordt wanneer je iets doet i.p.v de hele dag thuis gaat hangen. Ten minste, ik denk dat iedereen dat weet. Zo niet, bij deze. Gratis informatie voor jou.

Ik wijk af. Het was weer eens zo’n dag. Regen, regen, regen en ik zat er zelf ook niet helemaal lekker bij. De zoveelste gebroken nacht achter de rug en daardoor zat ik niet echt op dezelfde golflengte met Jens. Het liefst zat hij op mij, klom hij over mij heen of kroop hij dwars door mij heen.

Ik besefte mij maar al te goed dat Jens mij vandaag waarschijnlijk gewoon wat meer nodig had dan anders, maar ik kón het gewoon even niet. Ik wilde even niet de hele dag plakken. En hier begon de strijd. Alles wat ik anders wilde doen dan een halve centimeter bij hem vandaan zijn was niet goed. Alles wat ik vroeg had als standaard antwoord: ‘nee!’ of, om het allemaal extra kracht bij te zetten, wierp hij zichzelf dramatisch op de grond. Het was nog geen 10 uur..

Ik bedacht een plan! Het masterbrein ging aan het werk. We gaan naar een overdekt winkelcentrum in de stad. Kon ik even wat spullen halen en kon Jensieboy even de benen strekken. Win win zou je denken.
En ondanks dat ik het liefst in m’n eentje onder een kleedje met veel chocolade op de bank wilde liggen, heb ik de kinderen (en mijzelf. Dat vooral) bij elkaar geraapt, in jassen gepropt naar buiten geduwd.

Kak! M’n auto (en huis) sleutel ligt nog binnen. Ik stond buiten, in de regen, met twee kinderen, met de deur al achter mij dicht gegooid. Super..
M’n achterbuurvrouw was gélukkig thuis en daar konden we een reservesleutel ophalen. Dus hup, met het hele gezelschap door de steeg richting de buurvrouw en weer terug naar huis, sleutel halen en eindelijk die auto in. De marathon is er niks bij. Met het zweet in m’n naad eindelijk in de auto.

In de winkel besloot Jens uitgebreid de tijd te nemen om te kiezen welk mandje hij wilde tillen. O nee, toch trekken. Hij deed dit alleen precies voor het poortje waar iedereen doorheen moest. En terwijl er achter mij langzaam een kleine rij begon te ontstaan, was Jens ineens z’n kastanje kwijt en dus natuurlijk niet meer in staat om ook maar één stap opzij te zetten.
Gelukkig vond ik de kastanje snel, konden we doorlopen en glimlachte ik lief naar de rij die geduldig op ons had staan wachten.
Het ging goed in de winkel en dapper als ik was besloot ik na het winkelbezoek een klein rondje door het winkelcentrum te lopen, voor we weer terug in de auto gingen. Ik had nog wel wat tijd, dacht ik.

Toen begonnen de volgende uitdagingen. Toen ik Jens halverwege het rondje vertelde dat we bijna weer naar de auto gingen (pedagogisch verantwoord als ik ben bereid ik hem natuurlijk voor op wat gaat komen) ontstond er kortsluiting. Jens wilde niet naar huis! En dus besloot hij de vertragingstactiek in te zetten: ik gooi mijzelf op de grond en ik verroer mij niet meer.

Op dit soort momenten komt het aan op de opvoedskills. Wat ga je inzetten? Ik besloot rustig te blijven (applaus! Is namelijk best lastig) en hem een paar keer te roepen terwijl ik langzaam verder liep. ‘Kom je mee Jens?’. Geen reactie. Hij bleef waar hij zat.
Aiii wat nu. Soms helpt het om weg te lopen en te zeggen dat je gaat. Dus dat was m’n volgende poging: ‘Ik ga alvast Jens, doei!’. Geen reactie.
Ik zag ondertussen diverse mensen passeren. Bijvoorbeeld de oma’s die met een glimlach en een klein zuchtje het tafereel aanschouwen en terug denken aan de tijd dat zij er zelf zo bij liepen.
Je hebt ook oma’s die voor z’n neus gaan staan en speuren naar de moeder die erbij hoort.
Er zijn ook vrouwen die eerst langs Jens lopen, vervolgens langs mij en mij toe fluisteren: ‘het is niet altijd gemakkelijk hé..’. Nee, inderdaad mevrouw, het is niet altijd makkelijk. 

Isa begon op dit punt inmiddels ook te protesteren. De frustratie begon op te borrelen in mij. Zuchtend en al zelf medelijdend bedacht ik wat ik nu ging doen. Jens zat daar prima, had genoeg te zien dus had geen enkele noodzaak om op te gaan staan.
Ik ging het niet winnen en dus liep ik naar ‘m toe, tilde ‘m op en liep door. Ik had geen zin meer in strijd. Deze is voor jou Jensie.

In de auto zag ik Jens in z’n ogen wrijven. Ach, mijn lieve jongen, je bent ook gewoon hartstikke moe. De empathie kwam terug in mijn lijf en hoofd en na een gezellige lunch kon hij lekker even een dutje doen. Lief Jensje, dit lag allemaal totaal aan mijn eigen ongeduld en onrust. Wees jij maar gewoon lekker de peuter die je bent. Dan deal ik wel met mijzelf. 

Even handen in de lucht, wie heeft er na een dag hectiek met de kinderen of op werk, als ze eindelijk op bed liggen, nou nog écht zin om een ‘van hart tot hart’ gesprek te voeren met manlief? Dat dacht ik, niemand. Ik ben allang blij dat ik de dag weer door ben gekomen, dat m’n kinderen het goed hadden, dat ze gegeten hebben, gebadderd zijn en dat ik op dat tijdstip heeeel even niet meer ‘aan’ hoef te staan.

Moeders de vrouw ging een nachtje weg met een vriendin! Utrecht was de bestemming. Heerlijk, allebei moeder van twee, dus we keken uit naar een dag en nacht vrij (ja laten we eerlijk zijn, zo voelt dat toch?). Alles zorgvuldig goed achtergelaten voor Koos (ik ben helaas niet een ‘de boel de boel laten’ moeder) en de kinderen en toen: hé ho, let’s go!

Ach wat waren we uit. Het was heerlijk! Doen wat we willen, wanneer we willen, alleen op onszelf letten en kletsen zonder continue ‘maaaamaa’ of ‘aaaaaaauw’ of ‘helpeh!!’ te horen.
Tussendoor zo nu en dan kolven. Dat dan weer wel. Met mijn draadloze kolf geen probleem. Hup, ding erin en door. Ik had ‘m zelfs in m’n bh tijdens het pizza eten in het restaurant. Super handig ding!
Toen we na een bioscoop bezoek weer terug kwamen in het hotel moest ik nog even een keer kolven en konden we daarna slapen.

Dit was het moment dat mijn dierlijke brein het overnam en ik het een en ander aan scheldwoorden de kamer in begon te schreeuwen. Niet trots op. Maar het gebeurde. M’n vriendin zat op de wc maar kwam met een bezorgde blik, haar in de war meteen om de hoek kijken. Vriendin naar m’n hart!
Ik was het motortje van m’n kolf vergeten uit de pizzeria! O neeeeee!
De pizzeria was al dicht en ging de volgende dag om 10.00 uur open. Een snelle rekensom leerde mij, dat dit zou betekenen dat ik dus 2 voedingen (!!) niet af kon kolven.
Ik weet niet of je bekend bent met wat je borsten dan gaan doen, maar dat zijn geen grappen. Bloemkolen, kanonnen of voetballen zijn er niks bij. Hard, pijnlijk en vol worden die dingen. Ik telde de uren naar 10.00 uur zodat ik hem op kon halen.
Toen ik weer bij het restaurant stond (stípt 10.00 uur natuurlijk), waren alleen de schoonmakers in het restaurant. Heel lief en een beetje ongemakkelijk probeerden ze mee te zoeken. Hij lag niet meer op de plek waar ik ‘m had laten liggen. De tranen schoten mij in de ogen. Ik kon na 12.00 uur terug komen, dan zouden er meer medewerkers zijn werd mij verteld.
Ik had die tijd niet, lieve vriendelijke schoonmaak meneren. Jullie hebben geen idee hoe dit voelt, maar ik sta op het punt van ontploffen.
Ik heb m’n nummer achtergelaten, mompelde nog wat bedankerigs, maar liep verslagen naar buiten. Wat nu?! Het was zondag dus alle (grote) Etossen waren nog dicht. Ik kon dus ook geen handkolf kopen. De mensen die ik ken in Utrecht heb ik nog gebeld maar hadden ook niks liggen. Lichte paniek was aanwezig op dit moment.
Er zat niks anders op dan naar huis te gaan en te hopen dat Isa het ergste weg zou kunnen drinken. Ondertussen had ik Koos opgedragen haar niks meer te geven zodat ze goed hongerig was als ik thuis zou komen. Pedagogisch verantwoord ? Geen idee. Ik had crisis. En dus stapten mijn kanonnen en ik in de trein, op naar huis. Thuis kon ik niks anders dan Isa lofprijzend toe zingen tijdens het drinken omdat zij mij verloste van een hoop ellende. Ondertussen scoorde Koos ergens een handkolf voor het overige deel van de ellende. De crisis leek voor het grootse gedeelte opgelost.

Telefoon! Hij was gevonden en ik kon ‘m komen halen. Laten we er dan maar gelijk een uitstapje van maken. En dus nam ik Jens mee in de trein, wéér naar Utrecht. Koos bleef thuis met Isa.
Het kind keek gelukkig z’n ogen uit, voor hem was het een groot avontuur.
Moeke weer heel Hoog Catharijne door (wat is het daar groot als je haast hebt), op naar de pizzeria. Met het zweet tussen de bilpartij kwamen we bij de pizzeria aan. Toen ik weer herenigd werd met mijn motortje kon ik die man wel zoenen! Ik heb het niet gedaan, rustig maar. Dat zou een gekke situatie worden. Maar ik was ‘m dankbaar! Ze hadden hem in een zakje gedaan, om hem te beschermen. Dat ontroerde mij bijna. Of het was de opluchting wat me ontroerde. Naja, hoe dan ook. Mijn motortje en ik zijn weer samen.

Leuk joh! Zo’n nachtje weg met een vriendin. Maar ‘vrij’ van die kinderen ben je in principe eigenlijk nooit..

Hallo hallo! Welkom in ons gezin! Het is de hoogste tijd dat wij elkaar een beetje leren kennen. Ik zal beginnen!

We starten bij Koos, mijn man. Hoe zal ik hem eens omschrijven? Sportief! Hij traint voor de marathon van Parijs (I know, why on earth zou je?!), is analytisch, erg grappig (vindt hij zelf ook, want meestal begint hij zelf al keihard te lachen voor hij de grap goed en wel uitgesproken heeft), lief, een doorzetter (als hij iets belangrijk vindt, moet en zal het gebeuren. Met de nadruk op: als hij iets belangrijk vindt. Zo missen er bijv. al 2 jaar plinten in ons huis).

5 jaar geleden trouwden wij! Je weet wel, op zo’n moment dat je nog jong bent (ik was 23), je denkt dat de wereld aan je voeten ligt en natuuuuurlijk beloofden wij elkaar trouw in goede en slechte tijden. Want dat kunnen wij uiteraard aan. Wij, samen, altijd.

Nou, inmiddels zijn wij 2 kinderen verder en is de realiteit er wat meer ingekickt hoor. Terug op aarde, hallo, welkom.
Het is lang niet allemaal makkelijk, zelfs zo’n huwelijk niet. Voor dat ‘altijd samen’ moet je enorm hard werken. Want best regelmatig voelt het niet als ‘samen’ maar hobbelen wij als twee huisgenoten door het huis. Hier later natuurlijk meer over.

Dan nog die twee bloedjes van kinderen van ons. Want dat zijn het hoor. Vaak.
Jens is de oudste, 2,5 jaar. Wat een heerlijk kind! Met z’n blonde krullen beleeft hij alles in z’n leven intens. Zijn emoties zijn altijd puur en met volle overtuiging.
Hij is dol op klimmen, op pad zijn, knutselen, en knuffelen. Jens is niet het type ‘ik zit 20 minuten stil op de grond een boekje te lezen’. Jens is meer het type: ‘wat gebeurt er met een stapel boeken (of alle andere dingen die ik tegenkom) als ik het op de grond smijt’.

Jens maakte mij moeder. Dat vond ik wereldschokkend. Mijn eigen leven, dat wat ik perfect georganiseerd, uitgedacht en in kaders geplaatst had, werd doorbroken (ontzettend gewenst, verlangd en op gehoopt) door Jens. Ik heb hier echt aan moeten wennen.

Want dat ben ik, hi! Ik houd van structuur, voorspelbaarheid, maar ben ook dol op het avontuur, reizen, op gezelligheid en warmte. Ik ben best onhandig, stoot altijd m’n tenen of laat dingen vallen.
Ik geniet van mijn vriendinnen en familie. Ik heb een haat-liefde relatie met sporten. Ik doe het zeg maar omdat het moet en goed voor mij is. Daar waar Koos thuis kan komen met ‘oh die 17 km was écht even lekker’, zal ik dat waarschijnlijk nooit meemaken.
Ik ben sensitief en voel altijd van alles (voor de oplettende lezer, een tegenpool van onze analytische Koos dus).
Wanneer ik mij ongemakkelijk voel ga ik stomme grapjes maken of bluf ik mij door een situatie heen.
I love toneel en theater en kom daar ook ooit zelf te staan, dan weet je dat vast!

En dan nog Isa, de kleinste van het stel. Nu 6 maanden oud en een heerlijke baby.
Ze lacht veel, is een alerte, ondeugende baby. Ze kan erg goed gillen. Vaak en hard ook. Best intens. Waarop Jens schreeuwt: ‘ISAAA NIET DOEN, AUW OREN!’. Of, wanneer hij een filmpje kijkt: ‘ISAA, IK NIET VERSTAAN MEER!’. Nou, zo gaat het ongeveer bij ons.

Wij proberen er ook maar wat van te maken en vinden het leuk als jullie het mee willen beleven! Welkom in ons gezin!