Tikkie minder oordelen met z'n allen misschien?!

Toen Jens net geboren was weet ik nog goed dat ik een keer met hem in de kinderwagen naar de supermarkt liep en hij halverwege begon te huilen. Meteen schoot de stress in m’n lijf want ‘o neee, wat als hij huilt in de supermarkt?!’ Ik besloot na een paar keer wanhopig om mij heen te kijken, om te keren en weer terug naar huis te gaan. Zat ik dan. Weer thuis.
O jongens wat kon ik veel bezig zijn met meningen van andere voorbijgangers als m’n kind huilde. Of überhaupt anderen als het gaat over mijn kinderen. Wat zouden ze denken? Krijg ik m’n kind niet stil? Ben ik geen goede moeder? De ene onzekerheid was nog niet opgelost en de andere tuimelde er wel weer overheen.

Nu ik een peuter en een (net niet meer) baby heb, weet ik inmiddels iets beter dat kinderen geen robots zijn, je ze niet kunt programmeren en dat ze inderdaad soms huilen. Zelfs in de supermarkt. Maar nu heb ik geen tijd meer om terug te gaan en thuis in alle geduld m’n kinderen rustig te krijgen. Nee, soms moeten er gewoon even dingen gebeuren. Met of zonder huilende kids.
Nog steeds kan ik wanneer 1 of 2 kinderen huilen of boos zijn een soort spanning in m’n lijf voelen die gaat over de mening van anderen, maar ik ben er wel relaxter in geworden! Het helpt echt dat ik inmiddels al even mee draai in het moederbestaan.
Eigenlijk is het zonde dat we als moeders zo vaak onzeker zijn. Zal er later nog eens uitgebreider over schrijven.

Maar weet je wat nou leuk is? Als je goed oplet op straat, is er juist veel steun! Je hebt diverse varianten steun:
1. Je ziet een mede moeder met ongeveer dezelfde leeftijd kind of kinderen. Die geven je bemoedigende blikken. Zo van: ‘ik weet hoe je je voelt, sterkte!’
2. Je ziet oma’s die met een soort medelijden/liefdevolle blik naar het tafereel kijken. Je ziet ze gewoon terug denken aan hoe het er bij hen 40 jaar geleden aan toe ging.
3. De mede ouders met kinderen die wat ouder zijn. Die kijken ook bemoedigend en zeggen soms zelfs: ‘het wordt beter hoor!’ Dat is echt fijn om te horen wanneer ik met pluis haar en zweet in m’n naad weer eens aan het discussiëren ben met de peuter.

Tegelijkertijd heb ik ook zeker de veroordelende blikken mee gemaakt. Het gezucht van mensen wanneer de baby gilt of de peuter een driftbui had.
Dames en heren, dat helpt niet voor de moeder en kinderen in kwestie!
Attentie attentie! Dat helpt niet! Je kunt er vanuit gaan dat het zweet al in straaltjes over de rug naar beneden sijpelt. Of, als je denkt dat de moeder nogal nonchalant niet reageert op de kinders, dat er al het een en ander aan liefdevol bejegenen, waarschuwen, praten en aandringen aan vooraf is gegaan.
Ja, soms is het opperdepopski en huilt een kind gewoon even. Probeer het gezucht dan even intern te houden en houd het bij de bemoedigende blik. Geen adviezen, ook geen oordelen, gewoon dé blik.

Nou, hebben jullie er gratis en voor niks een opdracht bij voor dit weekend en komende week. Kijk eens om je heen op straat en probeer elkaar een beetje te bemoedigen.
Ja hallo, ik ga er vanuit dat iedereen z’n best doet. Soms gaat dat geweldig en soms ook niet. Tijd voor meer liefdevolle en bemoedigende blikken dus! Let’s go!