Wanneer ze weer wat aten begonnen ze meteen te gillen van de pijn!

Jaaaawel hoor! De kinderziektes zijn het huis weer in geslopen!

Toen wij alleen Jens nog hadden, hebben we denk in het eerste jaar bijna alle kinderziekte afgetikt met ‘m. Als het een bingokaart was geweest waren we absoluut de winnaar geweest.

Om de haverklap zaten we weer thuis met een zieke, koortsige, jengelige baby.

Inmiddels gaat het best goed. Dus toen Isa kwam, bereidde ik mij weer voor op de een na de andere ziekte. Maar dat bleef uit. Ze heeft zich kranig door het eerste jaar heen gewerkt. Tuurlijk heeft ze ook wel onder wat vlekjes gezeten hier en daar, maar het was deze keer geen lopende band werk.

Maar dan.. op het moment dat je comfortabel wordt bij ‘we hebben ze niet continue ziek’, wordt het gevaarlijk!

En jawel, we zijn het seizoen weer in gesprongen.

Eerst begon Isa. Hangerig, koorts, wilde niet zoveel eten en drinken.. Ik dacht, ach zal wel zo’n kinderziekte zijn, we zien het wel. Mijn ervaring is dat je vaak pas als het kind zich weer wat beter begint te voelen erachter komt wat er aan de hand was. Dus ik heb ook niet extreem m’n best gedaan om erachter te komen.

En tadaaa, m’n theorie kwam uit. Toen de koorts weer wat gezakt was en ze weer iets meer in d’r hum was, zag ik vlekjes en blaasjes op haar handen, voetjes en in haar mond. (meteen schuldig voelen over dat ik wilde dat ze at natuurlijk, want ja duuuuhh dat je niet wil eten als je tong zo’n pijn doet).

Een paar dagen later begon Jens.

Is het gek dat ik zeg dat baby’s die ziek zijn, in bepaald opzicht minder erg zijn dan peuters? Baby’s praten niet. Ze jengelen of huilen en dan weet je dat ze zich niet goed voelen, maar peuters praten. En kunnen zeggen waar ze pijn hebben, en beleven en ervaren het ook echt. En dat doet dan dus weer pijn in mijn hart.

Wanneer Jens wat wilde eten wat hij echt lekker vond, begon hij dan meteen te gillen en samen met het kwijl liep het weer z’n mond uit.

Zo. Zielig. Echt pijn had hij eraan.

Maar dat hij zo’n pijn had en zich naar voelde, zorgde er ook voor dat hij dwars werd.

Ik heb zo’n drie miljoen keer tegen mijzelf gezegd: rustig aan, een versnelling omlaag vandaag, laat het allemaal wat meer los, niet teveel verwachten.

En dat hielp. Dan maar even niet die boodschappen in de stad halen. Dan maar niet naar de speeltuin. Dan maar gewoon thuis. Met elkaar. En de tv. Terwijl we vla eten omdat dat nog redelijk gaat met de blaasjes.

Dan maar gewoon even rustig.

En zo zal ik het ziekte seizoen weer aan proberen te vliegen! Zet ‘m op weer alle ouders met de vlekken, snot en het gejengel!