Hoe vertellen we dit aan de peuter..?

Oudjaarsdag, het hele gezin was vrij. Wanneer je ons inmiddels een beetje kent, weet je dat manlief (en ik ook, maar ik schuif het graag op manlief) er niet gelukkig van wordt om de hele dag binnen te hangen.

En dus bedachten we (zoals we dat ook altijd doen, last-minute) een leuk plan!

Laten we gaan zwemmen met elkaar. Jens is een échte waterrat dus gelukkiger konden we hem niet maken. Bij ons wordt dat dus ineens bedacht en dan willen we ook daarna binnen een half uur in de auto zitten. Dus als een soort tornado beweeg ik mij dan door het huis: overal trek ik handdoeken, een paar maten te kleine zwemkleding voor de kids (ah joh, we prakken ze er wel in. Kan best) en shampoo vandaan. Dan snel een paar boterhammen met pindakaas (je wil nooooooit hongerige kinderen dus boterhammen to the rescue) en wat fruit in een tas.

Koos zorgt ervoor dat de kinderen met schoenen en jasjes aan klaar staan. Met een licht verhoogde hartslag is het dan toch allemaal gelukt en zaten we in de auto.

Bij ons in de omgeving is niet echt een leuk zwembad dus we besloten naar een zwembad te gaan die een half uur rijden bij ons vandaan is. Jens heeft precies elke 2,5 minuut gevraagd of we er al bijna waren. ‘Mama, ik kan gewoon niet wachten’. (Smelt).

‘Nog eventjes jongen, dan zijn we er en duiken we er lekker in! Dit zwembad heeft zelfs een glijbaan, leuk hè!’

Toen we nog één rotonde te gaan hadden en het zwembad in beeld kregen zag ik het vrijwel direct: het is nogal donker daar. En dus, gesloten…

Een beetje peuter moeder snapt dat ik op dat moment intern (uiterlijk was ik erg kalm, ik moest wel!) meteen in een soort paniekaanval schiet. Oké niet een echte maar je snapt me. Want: Hoe. Vertellen. We. Dit. Aan. De. Peuter?!

We parkeerden en checken daar nog een keer de website. Shit, het stond er wel op. We hebben het niet goed gelezen.

Ik besloot de pleister er snel af te trekken; ‘Jens, het zwembad is dicht!’

De seconden die daarop volgden gingen in slowmotion aan mij voorbij. En toen kwam het: ‘Neeeeeee maar ik wil zwemmen mama!’

Ach lieverd, dat snap ik.

En dus gingen Koos en ik online alle zwembaden bij langs die in de omtrek van 45 min rijden bij ons vandaan waren. We deden echt ons best! Alles. Dicht.

We zouden onze zwem belofte dus echt niet kunnen waar maken.

Inmiddels was er gejammer op de achterbank ontstaan. De ene jammerde vanwege de teleurstelling en de andere van ongeduld. Want ja, Isa snapte er natuurlijk niks van waarom we op een lege parkeerplaats stil stonden. Dus geef ik ze allebei een paar blauwe bessen en ga door met zoeken. Helaas.

Goed, mijn ouders hebben mij altijd geleerd in mogelijkheden te denken. En dus gingen we op zoek naar andere opties.

We vonden gelukkig vrij snel een Monkey Town in de buurt die wel open was en ik wist zeker dat Jens dat leuk zou vinden.

En dus gingen we daar heen. Toen we Jens dat vertelden schreeuwde hij: ‘NEEE IK WIL ZWEMMEEEEENNN’. Huilen, huilen.

Ik snap het zo goed jongen. Wilden wij ook zo graag samen met jou. Maar helaas kan het niet.

Gelukkig zei hij na een paar minuten in de auto: ‘Oké, ik vind de speeltuin ook wel leuk’. Phieuw! De hartslag kon weer wat omlaag.

Wat had hij daar gelukkig een pret! Die aap is zo snel dat je ‘m amper bij houdt in die klim toestellen. Dus moeke erachteraan (de foto was dus ook gewoon niet scherper te krijgen met die snelle hyena) en op een gegeven moment zie ik hem teruglopen naar mij.

Zul je altijd zien: oeps, in z’n broek geplast.

Nou, mogen jullie allemaal een keer raden of ik extra kleding voor hem bij mij had?

Juist! Nee dus.

Maar goed, denken in mogelijkheden, weet je nog? Wat had ik wél?

Dan maar in je zwembroek!..

En dus rende hij uiteindelijk dolgelukkig in z’n knal oranje zwembroek op oudjaarsdag door Monkey Town.

Hij gelukkig. Wij gelukkig. (Kots. Maar we weten allemaal dat dit echt zo werkt!).

Op naar een nieuw jaar vol onhandigheden en veel liefde met en voor de kids! 

Lees ook: Hoe het begint, pijn