5 dagen geleden
Hoe het begint, pijn
Onze reis naar/met jeugdreuma
Onze dochter is 2 jaar. Ontwikkelt zich als een vrolijke dame. Praten kan ze als de beste. De hele dag door het liefst. Inmiddels hebben we handigheid gekregen in de koemelkallergie. En een periode van verhoging, pijn in de tenen en chronische verkoudheid is achter de rug.
April kenmerkt zich door een paar virussen die zich afwisselen. Buikgriep, keelpijn, alles komt voorbij. Opeens begint dochterlief aan te geven dat ze pijn in haar enkel heeft. Het zijn korte momentjes. Een paar minuten. Tranen met tuiten. En dan kan ze weer verder spelen.
Ze zal haar enkel wel verstuikt hebben met het springen. Ze is deze periode flink aan het uittesten van hoe hoog ze kan springen.
Na een paar weken neemt de pijn alleen maar toe. Ze stopt soms midden op straat met lopen. Gaat dan op de grond zitten en zegt: au, au, mijn enkel doet pijn. Er is geen logica in te ontdekken. Het is op elk willekeurig moment van de dag. Of ze nou rustig zit of aan het spelen is. Ook in de nacht gebeurd het soms. We proberen andere schoenen, blote voeten, minder laten springen. Het lijkt allemaal geen verschil te maken. We maken een afspraak bij de huisarts. Voor het eerst valt het woord reuma.
Nog geen haar op mijn hoofd die daaraan gedacht heeft. Ik laat thuis mijn googleskills er eens op los gaan. En opeens komt daar een moedergevoel naar boven. Dit is het. Heel gek en super irritant. Ik weet mij geen raad met dit gevoel. Ik ben er heel rustig onder. We zien het wel. En als het reuma is komt het vroeg of laat wel uit de onderzoeken. Tegelijk vind ik het heel vervelend dat het gevoel zo sterk is. Want dat is nergens op gebaseerd. Als ik de klachten doorlees past het niet 100 procent en herken ik ook een aantal dingen niet. Na het op allerlei manieren door mijn gedachten te hebben laten gaan laat ik het los en overheerst een gevoel 'we zien het wel'.
Bij de huisarts kan ze gelukkig goed aangeven waar de pijn zit. Dat is soms nog maar afwachten met een peuter is mijn ervaring. De huisarts besluit een röntgenfoto aan te vragen om uit te sluiten dat er stiekem een breukje zit. De volgende dag gaan we naar het ziekenhuis. Ze vind het best wel spannend. Een groot apparaat. Gelukkig mag papa erbij blijven en krijgt ze een mooie sticker.
De volgende dag hebben we telefonisch contact met de huisarts. De foto ziet er goed uit. Dat is fijn. We krijgen een verwijzing naar de kinderarts. We wachten rustig af.
