Als ik vroeger kleine jongetjes met van die neppistolen zag, werd ik al helemaal onpasselijk. Hoe kan je dat nou als speelgoed voor je kind kopen, dacht ik dan. Nu ik zelf moeder ben van een jongen weet ik dat het allemaal iets anders ligt. Mijn jongste is een jongen. Eentje die precies voldoet aan alle eigenschappen die je aan een jongen toekent. Ja hij klimt graag in bomen, heeft bijna dagelijks een gat in zijn broek, een geschaafde knie of op een andere plek bloed of schrammen. Voetbal is zijn lust en zijn leven en een potje stoeien is hij zeker niet vies van.

Sinds kort gaat Lennox naar school en dan weet je het wel. Speelafspraak hier, speelafspraak daar. Mijn ervaring is dat zeker in de kleutertijd de vriendjes nog wel eens wisselen. En hopelijk is dat ook zo bij Vince. Vince zit bij Lennox in de klas en hij wil de laatste paar weken graag met hem spelen. Ik zeg natuurlijk geen nee. 

ze niet luisteren of een grote mond hebben. Het is soms echt een zoektocht naar de beste oplossing. Maar toch, het is een cliché, maar alles, echt alles is het zó waard. Mijn kinderen zijn mijn alles, mijn wereld. Dus ik neem alles voor lief en dit zijn mijn stiekeme bekentenissen die ik ze nooit zal vertellen...