Het coronavirus stelt ons serieus op de proef. Verstrengde maatregelen, stijgend aantal besmettingen & sterfgevallen, mondmaskers, lesgeven met een mondmasker en de handjes om het kwartier ontsmetten, de ramen de hele dag open... Verschrikkelijk.

Een nieuwe cyclus na inname van het hormoon clomid.

Na anderhalf jaar proberen & nog geen wonder te verwachten, begon ons 'geheim' zwaar te wegen. Waarom houden we onze onvervulde kinderwens nog voor onszelf? Er zijn zoveel momenten dat je naar het ziekenhuis moet, er niet met je gedachten bij bent, lichamelijk aan het afzien bent... (Het worstelen met mijn gevoelens omtrent dit thema kan je lezen in mijn eerste blog.)

Op maandag 24 augustus gingen we naar het ziekenhuis voor een eerste controle na het innemen van de hormoonpillen. Dit is dag 12. De gynaecologe deed een inwendige echo en duidde enkele potentiële follikels aan. Er was een groot zwart gat te zien. Dit kon een super-follikel van 30mm zijn, maar ook een cyste. Volgende cyclus zal ik op dag 3 terug moeten voor een echo, om te bekijken of dit weg is. Een inwendige echo tijdens de menstruatie… Toch maar kijken of ik dit bij een vrouwelijke gynaecoloog kan laten doen… Niet dat ik veel te kiezen heb. Ondertussen hebben we al 5 van de 6 verschillende gynaecologen gezien. Bij zo'n traject is dat normaal.

Vandaag (15-8) gestart met clomid. 1 pilletje van 50 mg, 5 dagen na elkaar, vanaf dag 3 van de nieuwe cyclus. Spannend! Zouden er bijwerkingen komen? Ga ik mij anders voelen? Wat gaat nog komen? Voel ik al direct iets?

“En, wanneer beginnen jullie eraan?”