Ons verhaal (in de maatschappij van nu)

“En, wanneer beginnen jullie eraan?”

“Begin maar snel met kinderen!”

“Al bezig?”

“Snel kindjes maken plz!”

- Slaat een glas cava af - “Ooh, ben je zwanger?!?!”

“En zijn jullie nog niet aan’t proberen?”

“Denken jullie al aan kindjes?!”

Deze opmerkingen startten een viertal jaar geleden (lees: ik was toen 21 jaar, mijn ‘vriend’ 23) & we waren net verloofd. Op dat moment helemaal nog niet klaar om zelfs nog maar aan kinderen te denken. (Ik toch niet. Mijn vriend/ man is daarentegen geboren met een vaderinstinct.) Na meerdere opmerkingen (& de daarbij horende frustraties) toch even duidelijk gemaakt dat het moederinstinct er écht nog niet in zat & dat ik zo’n opmerkingen dus moeilijk kan plaatsen. Dit was voorlopig voldoende.

Ondertussen zijn we getrouwd (wat een prachtige dag) & zijn we 3 jaar verder. De eierstokken begonnen toch te rammelen en we maakten de keuze om van start te gaan. (spannend!) 24 jaar jong & met vol goede moed enkele boeken ter lectuur onder de arm genomen, talloze artikels gelezen & het glaasje cava laten staan.

Na een jaar van extreem lange cyclussen (63 dagen, 45 dagen, 51 dagen…), toch maar verder gegaan voor extra onderzoek. Nooit gedacht dat we in de fertiliteit zouden terecht komen. We zitten eigenlijk in de vruchtbaarste periode van ons leven. Ook in de aangekochte lectuur stond weinig info over onvruchtbaarheid. Bij de start van ons avontuur begonnen we aandachtig allerhande informatie te lezen, podcasts te beluisteren over herbruikbare luiers, notities maken over hoe je het aanhappen bij borstvoeding best aanpakt, zwangerschapskwaaltjes opzoeken… We waren van alles op de hoogte, behalve dat wat we nodig hadden… Wanneer het niet lukt. En die drie pagina’s in de boeken met als inhoud: als het na een jaar niet lukt, ga dan verder naar je gynaecoloog voor verder onderzoek, hadden ons hier niet op voorbereid.

Vanaf 12 jaar krijg je seksuele opvoeding via het vak biologie op school. Je leert over het proces van het bevruchten van een eicel, over de verschillende soorten anticonceptie, over seksuele aandoeningen en over wat je kan doen als je per ongeluk zwanger geraakt. Ook hier mis ik een eerste aanzet om informatie in te winnen dat de kans bestaat dat je niet spontaan zwanger kàn geraken.

Na verschillende bezoekjes aan mijn gynaecoloog werd ik doorverwezen naar een gespecialiseerde fertiliteitsarts voor verder onderzoek. De eerste kennismaking was meteen in een operatiekamer tijdens de hysteroscopie, ofwel het baarmoederonderzoek. Stagiair Florian was ook aanwezig, samen met een lieve verpleegster. Het laatste dat je in gedachten had bij het vervullen van je kinderwens, is in een koude kamer in je baarmoeder moeten laten kijken. Om te beginnen stonden de benensteunen verkeerd, wat voor een zeer gênante, ongemakkelijke situatie zorgde. Tijdens het onderzoek zelf was ik gespannen, zenuwachtig, bang dat er iets niet in orde zou zijn, waardoor ik niet zwanger kan geraken. De vraag of ik wel zeker was dat ik niet zwanger was, deed me naar adem happen… Natuurlijk niet, anders zou ik hier niet liggen… Er was geen klik met de arts & ik had tranen in mijn ogen. Is dit nu echt aan het gebeuren? Door een gekantelde baarmoeder deed het wat meer pijn, maar voor de rest zag mijn binnenkant er normaal uit. “Ik ga nu nog een staaltje nemen dat naar het labo gaat. Tel maar tot tien en dan is het voorbij!” … “Awel, ik hoor u niet?” “Ik tel in mijn hoofd (ongemakkelijk, met tranen in de ogen).” “Dan blijf ik verder doen hé maske! Haha.” Het was voorbij. Oef. Rechtop zitten, enkel nog de plakkers rondom laten verwijderen door de verpleegster. “Dat is een gratis epilatie! (lacht)”. Ik was sprakeloos. De verpleegster vroeg bij het naar buiten gaan of het ging lukken, maar zelfs daar had ik geen woorden meer voor. Ik moet er niet bij vertellen dat ik na deze gebeurtenis geen zin meer had om gezellig wat te gaan drinken met enkele vriendinnen. Een paar dagen later volgde de hyfosy, ofwel het eileideronderzoek. Stagiair Florian was er ook weer bij, maar ondertussen hadden we geen geheimen meer voor elkaar. Dit onderzoek verliep in het begin niet zo vlot. Ook hier gaf de gynaecoloog aan dat ik bedrukt was en er stond veel spanning op mijn spieren… Ik voelde dat alles niet liep zoals gepland & na de woorden ‘Hmm, dat is raar, ik zie hier helemaal niets…’ voelde ik mezelf wegdraaien. Een appelflauwte. “Doe ondertussen maar verder”, hoor ik mezelf nog juist brabbelen. Na een slechte start, verliep het onderzoek verder toch normaal & bleek alles in orde te zijn. De ingebrachte vloeistof verspreide zich mooi naar mijn eierstokken. Ook het sperma van mijn man was in orde.

Bij een volgende consultatie bespraken we wat onze mogelijkheden zijn. We startten met het innemen van hormonen. Op dag 12 wordt ik in het ziekenhuis verwacht voor een bloedafname en een follikelmeting. Bij het innemen van de hormonen hoort een intensieve opvolging. Veel bezoekjes aan het ziekenhuis en verschillende bloedafnames. Hopen dat ik niet elke keer flauw val, want bloed laten nemen is niet mijn talent. Hormoonpillen nemen & al last hebben van zwangerschapskwaaltjes (misselijk, vermoeid, acné, bijkomen…), maar nog geen wonder verwachten, is verschrikkelijk… Als het na een paar cyclussen niet lukt, zullen we verder gaan met inseminatie, maar dit zal sowieso iets moeizamer verlopen wegens mijn gekantelde baarmoeder.

In onze levensfase en omgeving volgen de zwangerschapsaankondigingen & babyborrels elkaar op… Dit zijn toch wel moeilijke momenten. Je gunt het de ander, maar je blijft je afvragen waarom het bij jou niet lukt… Op een babyborrel gaat het gespreksonderwerp ook standaard over op wie de volgende zal zijn. Smoesjes verzinnen dat je er nog niet aan denkt, dat de tijd nog niet rijp is, hoort hier (jammer genoeg) ook bij. Wat maakt eigenlijk dat we niet gewoon zeggen hoe het zit? Voor het verrassingsmoment? Wanneer weegt het alleen dragen van het geheim meer op tegen de surprise van de aankondiging? Zouden sommige gesprekken niet kunnen helpen bij het verwerken van alle gevoelens en emoties die erbij komen kijken?

Soms heb je nood aan een babbel om je situatie eens te luchten. Vaak is dan het antwoord op het einde van je verhaal: ‘Het zal wel goed komen’ of ‘dat komt wel goed’. Ik ben hier bijna allergisch aan. Komt het goed? Wanneer? Deze woorden zijn zo kort door de bocht & lijken het ‘probleem’ te minimaliseren tot iets wat in je hoofd zit en morgen wel in orde zal zijn. Ik zou eerder aanraden om te zeggen dat je hun denkt, dat ze de moed erin moeten houden… Dit is natuurlijk bij iedereen anders. Vanaf het moment dat je beslist om je kinderwens in vervulling te laten gaan, denk jij bijna constant aan het hele gebeuren. Zou het gelukt zijn? Spanning voelen bij het naar toilet gaan. Voelde ik nu een eisprong? Als het na maanden, jaren… nog niet gelukt is, denk je er steeds meer en meer aan. (vicieuze cirkel) Elk uur van de dag, soms zelfs elke minuut… ‘Het komt wel goed’ is dan moeilijk te geloven, aanvaarden en plaatsen. Zowel lichamelijk als mentaal is dit een zwaar proces. Je moet geloven dat het goed gaat komen en er blijven vanuit gaan dat jouw tijd nog wel komt, maar dat is moeilijk te relativeren wanneer het zo lang duurt.

Tijdens de corona-lockdown hadden we meer tijd thuis & besloten we om te starten aan het renoveren van een extra slaapkamer. Dit wordt dan de kinderkamer (ooit). Blijkbaar is dit ook duidelijk voor de hele wereld & is het dan ook logisch dat de grapjes hierover volgen. “Dat wordt dan de kinderkamer zeker?!” Je zou al bijna geheim houden dat de kamer af is, om deze opmerkingen te vermijden, want het is onze droom om van die kamer zo snel mogelijk een kinderkamer te maken… Je weet al waar het bedje zal staan, hebt een keuze gemaakt van kleur verf, materialen die gebruikt werden…

Corona zorgde ook voor heel wat andere ongemakken. Trouwfeesten werden geannuleerd, verplaatst naar volgend jaar. Een vriendin zat ook in dit schuitje en liet weten dat hun trouw niet door kon gaan. ‘Dan trouwen we volgend jaar met een hummeltje erbij.’ Ik was ondersteboven van deze uitspraak. Is het bij anderen echt zo simpel als het lijkt?

Voor een kinderwens ga je ver. Tips van de gynaecoloog, aanraders op Pharmaline… het ging allemaal over de toonbank. Inofolic voor een regelmatigere cyclus (60 zakjes in 1 doosje van €39.99, ’s morgens en ’s avonds op te lossen en in te nemen). Na 5 doosjes & een nog steeds veel te lange en onregelmatige cyclus, begin je toch te twijfelen aan de werking… Maar alle beetjes helpen, toch? Dus we blijven het maar nemen, want voor zo’n kleintje heb je letterlijk alles over. Macapoeder, afkomstig van de wortels van Lepidium meyenii, zou de vruchtbaarheid bevorderen. Toe te voegen aan sappen, shakes… 1 eetlepel per dag. Amper te drinken, mits enkele kokhalzingen en je moet je neus dichtknijpen tijdens het binnenkrijgen, maar we hebben er alles voor over, dus we doen het maar. Ovulatietesten, zwangerschapstesten, een thermometer om elke ochtend de temperatuur te meten… Niks is te veel. Reken daar alle onderzoeken, bloedafnames, consultaties nog bij en je krijgt al snel een mooie totaalrekening.

Ondertussen kennen we nog verschillende koppels in onze omgeving waarbij het allemaal ook niet vanzelfsprekend gelopen is. Dit wordt vaak pas verteld wanneer het kindje geboren is, of wanneer de zwangerschapsaankondiging de wereld ingestuurd wordt. Zo droevig om te weten dat deze prachtige mensen ook door de hele molen zijn gegaan & blij dat het uiteindelijk toch lukte, dat ze de hoop niet opgaven & dat hun wens in vervulling ging. Het gedacht dat ze alleen alles verwerkten bij het zien van een bol babybuikje, of dat ze op een babyborrel stonden, doen alsof er niets aan de hand is, hoewel ze ook zo graag een boeleke in hun armen hadden liggen, maakt het allemaal zo triest… Als ik ooit een babybuikje mag dragen, zou ik dit zo graag tonen aan de hele wereld, maar tegelijkertijd zijn er zoveel vrouwen die zo’n buikje ook wensen, maar waarbij de wens nog veraf is met de realiteit. Dit maakt de bezoekjes aan de gynaecoloog ook zo moeilijk. (& dat zijn er véél!) Je zit in een wachtkamer met allemaal (of toch veel) bolle buiken, koppels die uitkijken naar hun echo om hun wezentje te kunnen zien bewegen, het hartje horen kloppen. Jij maakt je klaar voor een follikelmeting en bloedafname na een periode van innemen van hormoonpillen, om te kijken of er een eisprong geweest is & je ook een inspuiting pregnyl moet krijgen indien nodig. Je gaat naar huis met een nieuw voorschrift voor clomid omdat het deze cyclus niet raak was, niet wetende of het bij de volgende cyclus wel in orde zal zijn.

Op de social media circuleren zoveel artikels over hoe zwaar het moederschap is, hoeveel slaaptekort je gemiddeld hebt wanneer je kinderen hebt, hoe je omgeving niet begrijpt hoe moeilijk het is om je kind op te voeden, etc. Dit is heel begrijpelijk, maar sommigen willen ZO graag ouder worden en dat is omwille van verschillende (medische) redenen niet mogelijk. Ik zou tekenen voor slaaptekort, mocht ik weten dat ik een gezond kindje op de wereld kon zetten. (Dit zeg ik nu, wie weet hoe kijk ik hiernaar als het écht zo ver is natuurlijk.) Deze artikels zijn zeer dubbel, doen soms pijn… Ook artikels over hoe zwaar de zwangerschap is, kwaaltjes die erbij komen kijken, lees ik steeds met gemengde gevoelens. (maar ik lees ze wel, want ik wil zoveel mogelijk informatie opslaan.) Ik zou heel graag misselijk zijn, als ik weet dat er een prachtig wezentje in mijn buik groeit. Ik zeg nu dat ik met plezier elke ochtend boven de pot hang, maar misschien kan ik deze situatie moeilijk relativeren en denk ik daar (hopelijk) binnenkort anders over! Een foto plaatsen op Facebook of Instagram met een nichtje, of een pasgeboren baby’tje van een collega staat ook gelijk aan reacties over het ouderschap. ‘Beginnen jullie er maar snel aan!’ of ‘Al aan het oefenen? Je staat er mee!’ Zelfs voor we getrouwd waren, waren deze reacties al helemaal ingeburgerd in de maatschappij.

Ik moet me ook excuseren bij mijn vrienden, vriendinnen en familie. Ik was vaker afwezig tijdens uitstapjes, etentjes… Of ik was er met mijn gedachten niet bij. Mijn glimlach misschien niet zo breed als anders. Af en toe ging het zo ver dat ik zelfs gewoon een avondje annuleerde, want je wilt eigenlijk geen aperitiefje/ wijntjes drinken, maar afslaan staat gelijk aan verantwoording afleggen (ook al zou je er maar eentje of twee drinken) & daar heb ik soms geen zin in… (niet dat we alcoholisten zijn, maar het is vreemd hoe dit gegeven zo kan meespelen.) Zoveel mogelijk BOB zijn, helpt ook wel. Ondertussen ken ik al de alcoholvrije drankjes uit het hoofd & zijn mijn man en ik een tandem als het gaat om een glas cava te verwisselen, of om alcoholvrije wijn in mijn glas te schenken op ons terrasje als we volk hebben. De vele (stiekeme) afspraakjes in het ziekenhuis zijn ook telkens spannend. Met mijn man op voorhand een waterdicht plan bedenken voor als we iemand zouden tegenkomen of een reden zoeken waarom we niet aanwezig kunnen zijn op een afspraak of later zijn op het werk. Als je dan achteraf aan tafel zit & iemand geeft af over een pakketje dat fout geleverd werd, of de batterij van een smartphone die maar een halve dag mee gaat, bedenk je toch vaak dat dit pietluttigheden zijn. Dan zeiden we ’s avonds tegen elkaar: “Ze moesten eens weten wat er in ons koppeke omging.” Genieten van de kleine dingen (#kleingelukske) is zo belangrijk.

Wat als je zou reageren op de vraag: “En zijn jullie al aan het proberen?” met “Al twee jaar. Al een baarmoederonderzoek, eileideronderzoek, spermaonderzoek achter de rug, 100’en afspraken bij de gynaecoloog gehad, verschillende bloedafnames, follikelmetingen, al gestart met hormoonpillen, maar dat werkte niet, dus nu zijn we met volgende stappen bezig. Dus ja, we zijn aan het proberen & we denken al een hele tijd aan kindjes.” Vaak zijn deze vragen goed bedoeld, maar toch… Er is zoveel om rekening mee te houden… Een kindje krijgen is niet voor iedereen weggelegd, hoe graag je dit ook zou willen.

Gelukkig zijn wij een fantastisch koppel met onvoorwaardelijke liefde (al zeg ik het zelf). We willen allebei zo ongelooflijk graag een wonder van ons twee samen creëren, maar we geven elkaar ruimte om dit alles te verwerken. Ook het omgaan met mijn moodswings doet mijne man geweldig. (Hier verdient hij echt een standbeeld voor!) Deze hele situatie heeft ons nog sterker gemaakt, dichter bij elkaar gebracht. Ik kan perfect begrijpen dat dit hele gedoe op een relatie kan gaan wegen, koppels uit elkaar drijft. Dankbaar dat wij dit allemaal kunnen plaatsen & toch nog kunnen genieten van de kleine (en grote) dingen. Ook de babbeltjes met enkele vertrouwenspersonen zijn goud waard. Gewoon even kunnen vertellen over hoe verschrikkelijk het baarmoederonderzoek gelopen is, of hoe je reageert op de hormoonpillen, kan echt deugd doen. Je staat er niet alleen voor.

Het doel van mijn schrijven? Heb er oog voor dat een kinderwens niet voor iedereen weggelegd of vanzelfsprekend is. Even je cyclus uitrekenen & hup, prijs… Zo werkt het jammer genoeg niet (voor iedereen)… Ik klink nu misschien als een drama Queen, iemand die niet meer kan relativeren en maar één iets voor ogen heeft, namelijk mama worden. En ergens voelt dat soms ook wel zo, maar door dit mee te maken, verandert het beeld over onze maatschappij. Sommige uitspraken, vragen, artikels, opmerkingen lijken niet veel voor te stellen, of lijken vanzelfsprekend voor anderen, maar brengt toch veel verdriet teweeg bij sommige koppels. Kijk eens met een andere blik naar het gegeven van een kinderwens & geef elkaar ruimte om hier zelf (op eigen kracht) mee om te gaan.