Ik voel mij boos, maar ik weet niet waarom.

Toen ik zwanger bleek te zijn en een oud-klasgenootje, die ook zwanger was, mij toevoegde bij een Facebook groep, genaamd ''Uitgerekend in November'' dacht ik in eerste instantie 'Oh lord, wat moet ik daar nou weer mee?'. Normaal gesproken ben ik niet zo van de groepjes en clubjes, maar ach wat kon het kwaad?! We waren tenslotte maar met 3!

Met 17 weken begon de bekkeninstabiliteit, met 30 weken sliep ik niet meer en aan het einde van mijn zwangerschap schoot mijn bloeddruk omhoog en voelde ik mijn baby ineens weinig tot niet meer. Ja! Ik was er klaar mee en klaar voor! Klaar om te bevallen, de hele zwangerschap stond ik er nuchter in. Iedereen doet dit, dus ik kan dit ook! Let's do this!

Zo'n klein mensje, je eigen vlees en bloed. Compleet afhankelijk van zijn mama. Het ene moment ontroostbaar, het andere moment stil. Zijn ogen smeken je om de pijn weg te nemen, je knuffelt hem, zingt voor hem en wiegt hem in slaap. De pijn verdwijnt, zijn lijfje ontspant. Je voelt je trots, voelt de liefde voor hem door heel je lijf! Hij kijkt je aan, met net zoveel liefde als dat jij voor hem voelt. Als het ware bedankt hij je, omdat je er voor hem bent. Alleen maar dat, zoiets simpels. En langzaam valt hij in slaap...