7 jaar geleden
Dit ben ik niet, toch?!
Eén van de moeilijkste dingen aan zwanger zijn vind ik toch wel dat je jezelf kwijtraakt!
Ik voel mij boos, maar ik weet niet waarom.
Ik voel mij verdrietig, maar ik weet niet waarom.
Ik voel mij gefrustreerd, maar ik weet niet waarom.
Schelden, tieren, huilbuien, stampvoetend door de kamer lopen. Het hoort er allemaal bij.
Dat weet ik, maar hoe frustrerend is het om bewust te zijn van je eigen gedrag maar er niets aan te kunnen doen?
Aan het begin van de zwangerschap vroeg ik mijn man, schat help je mij straks herinneren dat ik niet zo ben?
Zeg jij tegen mij, op de momenten dat ik het moeilijk heb, dit ben jij niet.
Want er komt een moment dat ik zelf bijna niet meer beter weet.
9 maanden is lang. Lang genoeg om jezelf kwijt te raken.
Hij zei laatst tegen mij dat hij weet dat ik dit niet ben, maar dat hij het moeilijk vind dat hij zijn vrouw weer kwijt is en dat Max niet de mama heeft die hij gewend is. Dat doet zeer, maar ik weet maar al te goed dat hij gelijk heeft, want hij verdient het niet dat ik boos op hem wordt omdat hij niet de juiste chocola heeft meegenomen. En de kleine man verdient het niet dat ik begin te tieren als het na 1 poging nog niet gelukt is om zijn jas aan te trekken. Nee, zij verdienen het niet. Maar ik kan er niks aan doen. Het is niet eerlijk, voor niemand niet. Maar hoe ga je er mee om?!
Het enige antwoord dat ik tot nu toe heb gevonden is er het beste van maken samen, maar dat is niet altijd even makkelijk. Ik prijs mijn man dat hij zo stevig in zijn schoenen staat en zijn geduld eindeloos weet te verlengen.