Hoe een ziekenhuis bevalling niet moet!

Met 17 weken begon de bekkeninstabiliteit, met 30 weken sliep ik niet meer en aan het einde van mijn zwangerschap schoot mijn bloeddruk omhoog en voelde ik mijn baby ineens weinig tot niet meer. Ja! Ik was er klaar mee en klaar voor! Klaar om te bevallen, de hele zwangerschap stond ik er nuchter in. Iedereen doet dit, dus ik kan dit ook! Let's do this!

Omdat ik de baby nog maar zo weinig voelde en ze na een aantal dagen de gezondheid van mijn kind niet meer konden garanderen werd er besloten om de bevalling te gaan inleiden, iets wat een schok maar knop om en GO! Op zondag werd er gestart met een ballonnetje, dit om ontsluiting op te wekken. Maandagmorgen was er nog niks veranderd en moest er een nieuwe geplaatst worden. Echter nadat deze plaatsing 3 keer mislukte (lees: dat "ding" viel er gewoon weer uit) constateerde ze pas dat ik toch wel voldoende ontsluiting had en dat mijn vliezen gebroken konden worden. Ik was verdrietig en blij tegelijk, ik snapte niet dat ze niet eerst even gevoeld had voordat ze 3 keer!!! zo'n pijnlijke behandeling bij mij deed, maar hè ik had voldoende ontsluiting (het voelde als een prijs) en ronde 2 kon beginnen. Mijn vliezen breken!

Ik mocht verhuizen naar de verloskamer en wachtte geduldig op de arts. Na verloop van tijd stapte een andere arts de kamer binnen en zei dat ze haar collega kwam vervangen. Na even gevoeld te hebben constateerde zij ineens dat het nog niet de juiste tijd was om mijn vliezen te breken, ondanks voldoende ontsluiting. (Huh?! Maar ik mocht toch door naar ronde 2?) Ik begreep hier niks van, het voelde alsof iemand mij een botje voor hield maar ik deze niet te pakken kreeg. We kregen de keuze om een dag naar huis te gaan of een hormoonveter te laten plaatsen. (Naar huis gaan? Maar gisteren moesten we nog met spoed blijven!) Ik vond dit raar en heb uiteindelijk gekozen voor de hormoonveter ook al wilde ik dit liever niet. 

Ook moesten wij weer van kamer verhuizen 'nee mevrouw u gaat nog niet bevallen'. Echt geloof me, een klap in mijn gezicht en ik voelde me een beetje van het kastje naar de muur gestuurd. Van ronde 2 weer terug naar ronde 1! Terug naar onze oude kamer. 'Hè zijn jullie weer terug' zei 1 van de verpleegkundige nog en ik moest moeite doen om haar geen klap te verkopen. (Hormonen he!?!)

7 pijnlijke uren later met veel kramp was er, na vele verzoeken, nog steeds niemand komen kijken en zat ik er helemaal doorheen. (Kan iemand mij vertellen wat er allemaal gebeurd en wat het nieuwe plan is?) Ik was al, mede door het slaapgebrek, op voor het echte werk begon. Op dat moment begonnen ook mijn weeën, maar nog steeds was er niemand beschikbaar. Weer 3 uur later, inmiddels 10 uur savonds, kwam er dan eindelijk een arts assistent kijken, deze had totaal geen begrip voor onze situatie en wuifde dit weg met 'Ja het is druk'.

Hoe kan het dat ze een "soon to be new mommy" 10 UUR lang aan haar lot over laten?Iemand die geen ervaring heeft met bevallen, geen voorlichting heeft gekregen van wat er gaat gebeuren tijdens het inleiden. Onacceptabel! 

De arts-assistent, zo'n vervelend klein meisje zonder people skills, constateerde voldoende ontsluiting en vond het allemaal gunstig. Toen ik zei 'mooi, dus nu kunnen mijn vliezen gebroken worden?' kreeg ik het verrassende antwoord van de avond 'nee, dat moet tot morgenochtend wachten dan is iedereen er weer'. Pardon? Maar ik heb voldoende ontsluiting en weeën en je zegt net dat het gunstig is! Wat moet ik nou nog meer?! Ik was helemaal over mijn toeren. Ik had pijn en was doodmoe van al deze miscommunicatie. Huilend en puffend heb ik haar verzocht de kamer te verlaten en iemand anders langs te sturen. 

Om half 1 snachts kwam dan eindelijk een bekend gezicht langs met het verlossende woord, 'we gaan je vliezen breken'! Om 1 uur s'nachts mocht ik weer van kamer verhuizen en ging ik met volle moed dan eindelijk aan ronde 2 beginnen. Mijn vliezen breken! Uiteindelijk heb ik al vrij snel om een ruggenprik gevraagd, ik was uitgeput en dacht dit is pas het begin hoe houd ik dit nog vol. Ik heb heerlijk 2 uur kunnen slapen echter werd ik om 6 uur s'ochtends wakker gemaakt met de mededeling 'u moet even op uw zij gaan liggen want de baby heeft last van uw rugligging'. Op dat moment viel de rechterkant van mijn ruggenprik weg en voelde ik alles weer aan die kant, pffff aan 1 kant weeën opvangen in bed is alles behalve prettig! 

Toen ik weer op mijn rug mocht gaan liggen werd ik niet goed, ik voelde mij heel ver weg en zwaar. Ik kon amper mijn ogen open houden en hoorde stemmen in de verte. Ik heb nog kunnen zeggen 'er klopt iets niet, dit gaat niet goed'. Er bleek dat mijn hartslag ver was gedaald naar nog maar zo'n 35 slagen per minuut. Op dat moment lichte paniek in de kamer echter voelde ik mij steeds verder weg zakken en besloop mij de gedachte 'dit is het, ik ga dood, ik laat mijn man achter en zal mijn baby nooit ontmoeten'. 

De anesthesist was te druk en kon niet komen dus ik moest met bed en al naar hem. Hiervan heb ik echter weinig mee gekregen. Pas nadat ik atropine heb gekregen om mijn hartslag weer omhoog te krijgen kwam ik bij. Op dat moment voelde ik enorme druk en bleek ik ineens 10 cm ontsluiting te hebben. Gauw terug naar de afdeling zodat ik kon gaan persen. Na 1,5 uur persen was hij er nog steeds niet, ik was op en heb gesmeekt om verlossing. De gynaecoloog kwam en heeft ons zoontje uiteindelijk met een knip en de vacuümpomp ter wereld gebracht! Wat een opluchting toen hij er eindelijk uit was! 

Achteraf bleek dat het wegzakken van mijn hartslag een complicatie was van de ruggenprik. Die, doordat ik rechts weer voelde, omhoog is gezet. Waarschijnlijk te hoog! 

Ik heb er veel over gepraat en alles heeft nu een plekje, hoewel ik soms angstig ben voor een volgende bevalling probeer ik wel te onthouden dat het gewoon een domino aan pech is geweest. Een ziekenhuis bevalling met medische indicatie hoop ik te kunnen vermijden de volgende keer.