Ik weet het even niet meer. Mijn zoontje is ondertussen 8 jaar en ik krijg hem niet op zijn fiets. Zodra het ter sprake komt raakt hij al licht in de stress. Hij heeft duizend-en-1 excusses om niet te hoeven. Af en toe verplichten we hem toch om het weer eens te proberen, maar hij zit dan met tranen en een zwaar gestresst lijf op zijn fiets. 

Na ruim een jaar van vage klachten en allerlei onderzoeken weet ik eindelijk wat er met mij aan de hand is. En dat het niet tussen mijn oren zit. En vooral dat laatste is fijn, want je gaat echt aan jezelf twijfelen. Na elke negatieve uitslag gooide de huisarts het weer op stress, erg frustrerend, want ik wist zeker dat dit het niet was.

Voel me zo moe en onzeker. Loop al ruim een jaar te kwakkelen met mijn gezondheid. Moe, benauwd, geen energie en slecht slapen. Mijn strippenkaart vult zich al goed met al mijn bezoekjes aan de huisarts en allerlei doorverwijzingen.

Mijn beide kids zijn hoog sensitief, wat simpel gezegd inhoudt, dat ze snel overprikkeld zijn door alles wat er om hen heen gebeurd. Hun zintuigen maken overuren.

Nog een paar dagen en dan is het weer moederdag. Zoonlief trots op zijn knutsel, zodat hij het al bijna verklapt. En dochterlief beledigd dat ze op school niets meer mag maken. Haar verzekerd dat ik ook heel blij wordt van een ontbijtje op bed, maar daar is ze nog niet helemaal tevreden mee. Wat heb ik toch een geluk met mijn lieverds. Nu al zin in al de extra knuffels zondag.