Eindelijk duidelijkheid (ziekte van Graves)

Na ruim een jaar van vage klachten en allerlei onderzoeken weet ik eindelijk wat er met mij aan de hand is. En dat het niet tussen mijn oren zit. En vooral dat laatste is fijn, want je gaat echt aan jezelf twijfelen. Na elke negatieve uitslag gooide de huisarts het weer op stress, erg frustrerend, want ik wist zeker dat dit het niet was.

Zo'n week of 5 geleden zag mijn man opeens een bobbel op mijn hals. Had het zelf nog niet gezien en voelde er ook niets van. Maandag huisarts gebeld, maar vanwege corona moest ik een foto sturen en kreeg ik het advies het even aan te kijken. 2 weken later leek hij iets groter te zijn geworden, dus nog maar eens gebeld. Mocht op een andere praktijk langskomen, dan zouden ze even kijken. Deze huisarts stelde allerlei vragen over mijn klachten en voelde even. Ze stuurde me door voor een echo en ik moest maar weer eens bloedprikken.

De uitslag van het bloed kwam al snel, mijn schildklier werkte te snel, zei mijn huisarts, dus ik kreeg een verwijzing naar het ziekenhuis. Na de echo heb ik telefonisch contact gehad met de arts. En na een vragenvuur kwam hij met de uitslag.

Ik heb de ziekte van Graves. Een auto immuunziekte die, simpel gezegd, mijn eigen lichaam aanvalt. Heb nu beta blokkers gehad voor mijn hartslag, om deze omlaag te krijgen. En iets om mijn schieldklier te remmen. Maar de arts zei dat het 3 tot 6 weken kan duren voordat je effect hiervan ziet. Dus ik ben heel benieuwd. Eind mei heb ik een lijfelijke afspraak in het ziekenhuis.

Ben wel benieuwd of er meer vrouwen hier zijn die zich in mijn verhaal herkennen