Mijn hart...Wachtend op de uitslag

Voel me zo moe en onzeker. Loop al ruim een jaar te kwakkelen met mijn gezondheid. Moe, benauwd, geen energie en slecht slapen. Mijn strippenkaart vult zich al goed met al mijn bezoekjes aan de huisarts en allerlei doorverwijzingen.

Ondertussen al heel veel bloedonderzoek gehad en een verwijzing naar de longarts, maar daar kwam eigenlijk keer op keer niets bijzonders uit. Longarts dacht dat het misschien chronische hyperventilatie is, dan adem je structureel verkeerd en te snel, waardoor je heel moe wordt en snel benauwd bent. Maar daar kon ik mij helemaal niet in vinden. Mijn ademhaling is juist heel rustig. De uitslag hiervan was ook minimaal. Dan moest het wel stress zijn. Van zo'n opmerking wordt ik wel gestresst ja. Algemeen advies, doe de komende tijd rustig aan en neem extra tijd voor jezelf.

Niewe verwijzing naar een overgangsconsulent. Allerlei vragenlijsten en inwendig onderzoek gehad. Ja het zou wel eens kunnen zijn dat ik vervroegd in de overgang ben, dat verklaart wel een heel groot deel van mijn klachten. Op advies van de gynocoloog aan de hormoonpillen gezet. Na 2 weken merkte ik wel dat ik me weer iets fitter voelde en sliep ook weer een stuk beter. Maar de benauwdheid bleef. Als ik de trap oploop naar zolder sta ik hijgend boven aan de trap. En ook een lekker stukje fietsen kost me aardig wat energie. Dus toch nog masr eens langs de huisarts. Voor de zekerheid een verwijzing naar de cardioloog.

Eerst een hartfilmpje, daar was niets bijzonders op te zien. Voor de zekerheid ook een fietstest gedaan. Terug bij de cardioloog vertelde ze me dat hier toch een storing in het ritme van mijn hart was te zien. Ze wilde verder onderzoek met een CT-scan van mijn hart. Die is gisteren gemaakt. Eerst gewoon en daarna met contrast vloeistof (dat is echt een hele vreemde gewaarwording). En nu moet ik nog ruim een week wachten op de uitslag.

Het voelt allemaal heel dubbel. Aan de ene kant ben ik blij dat er eindelijk iets is gevonden wat alle klachten verklaard, dat het dus geen stress is. Ik mij niet aanstel. Maar aan de andere kant vind ik het heel spannend. Want ja, wat als er echt iets met mijn hart is, wat dan, wat houdt dat in.

Ik laat het voor nu maar even rusten, maar het is fijn om het even van me af te schrijven. Ben benieuwd of er meer mama's iets dergelijks hebben meegemaakt.