Soms als ik je aan kijk, denk ik dat je best leuk bent. Je hebt mooie blauwe ogen, zonder wallen, en altijd een kleurtje op je wangen. Ik weet dat je nooit make-up gebruikt omdat je je gezicht mooi vind zoals hij is. Met alle puistjes die, ondanks dat je geen puber meer bent, nog steeds weer terug keren. Maar kon je maar wat aan dat haar van je doen! Verschrikkelijk vind ik het, het gaat alle kanten op en wat je er ook mee probeert te doen, het staat je niet of het is niet gelukt zoals jij wilde. Maar ach, dat zijn de genen zullen we maar zeggen.

De oudste heeft nog meegemaakt dat papa en mama bij elkaar waren (1,5 jaar), de jongste heeft dat nooit gehad. En afgelopen weekend stelde hij opeens de vraag die ik nog niet had had verwacht. Waarvan ik misschien wel hoopte dat die nooit zou komen. Terwijl papa aan het koken was vroeg hij het.

Water is altijd een gevaar, hoe goed je ook kan zwemmen. Maar wat als je niet kan zwemmen? Dan is het gevaar nog veel groter! Ik ben opgegroeid vlakbij het water en altijd een waterratje geweest. Daar heb ik dan ook mijn werk van gemaakt. Graag wil ik jullie in deze blog meenemen over het hoe en wat van zwemlessen en zwemmen met je kinderen.

Vorig jaar zijn we gewoon in Nederland gebleven en hebben we voor het eerst gekampeerd met de kinderen met onze. Nu hebben we bedacht dat we in het buitenland gaan kamperen.

Voor ons huis ligt een grote groenstrook. Aangezien wij bijna geen tuin hebben spelen de kinderen op de groenstrook. En niet alleen onze kinderen, maar ook die van de buren en die van de buren van 5 huizen verder. Dat zijn dus 5 kinderen die met grote regelmaat op het gras lopen, liggen, bloemen plukken en erdoor rollen.

Het is weer zover hoor, de moestuintjes van de Albert Heijn zijn er weer. Per toeval heb ik een vriendin die ze van allerlei mensen krijgt en vervolgens aan mij geeft. Oftewel: dan zijn de kinderen heel blij. Zo hoeven wij er nu nog maar 1 van de eerste doos, en denk ik dat we ook een tweede nog halen (als de kinderen dat willen).

Ieder jaar op 1e paasdag gaan wij richting Zwolle en dan net daarvoor slaan wij af naar Hattem. Daar woont mijn tante met mijn oom en hun hond Mix. Elk jaar bedenken zij een thema voor onze paastraditie. Zo hebben we er al velen gehad van de Eilympische spelen tot de stripdagen. Dit jaar hebben ze zich weer uitgesloofd voor een nieuw thema.

2,5 jaar geleden werd onze kleine knuffel gedumpt in de schuur bij mijn ouders. 3,5 week oud was ze, een week later hebben we haar gevangen. Ze mocht bij ons groter groeien en een fijn leven leiden. Afgelopen zomer mocht ze voro het eerst naar buiten, en wat was ze daar blij mee, zoveel rustiger en liever.

Wist je dat: