Je bent niet goed genoeg!

Soms als ik je aan kijk, denk ik dat je best leuk bent. Je hebt mooie blauwe ogen, zonder wallen, en altijd een kleurtje op je wangen. Ik weet dat je nooit make-up gebruikt omdat je je gezicht mooi vind zoals hij is. Met alle puistjes die, ondanks dat je geen puber meer bent, nog steeds weer terug keren. Maar kon je maar wat aan dat haar van je doen! Verschrikkelijk vind ik het, het gaat alle kanten op en wat je er ook mee probeert te doen, het staat je niet of het is niet gelukt zoals jij wilde. Maar ach, dat zijn de genen zullen we maar zeggen.

En dan onder je gezicht, zit eerst die lelijke dubbele kin die er nog niet zo lang zit. En daaronder, net zo breed als je gezicht, zit je TE dikke nek. Niet meer die mooie slanke nek die er ooit zat, die je gezicht zo mooi deed uitkomen. Waar vroeger vanaf je borsten omhoog het mooiste gedeelte van je lijf was, is dat nu alleen nog maar je ogen en omhoog.

Om daar dan maar direct mee verder te gaan, die borsten. Ze zijn veel te groot, ze hangen en voorheen kon je nog wel eens zonder BH over straat, maar dat kan echt niet meer. En alles wat daaronder zit is echt veel en veel en veel te DIK! DIK! DIK! Dikke buik, dikke heupen, dikke billen, dikke dijbenen, dikke dikke ikke.

Mijn spiegelbeeld verteld me iedere dag weer dat ik niet ben zoals ik zou willen. Mijn hoofd klemt zich daaraan vast. En niet alleen daaraan. Mijn lijf verteld mijn hoofd dat het te dik is om slim te zijn. Mijn lijf verteld mijn hoofd dat het te dik is om die ene baan te krijgen. Mijn lijf verteld mijn hoofd dat het te dik is om goed te kunnen sporten. Mijn lijf verteld mijn hoofd dat ik niet goed genoeg ben voor mijn vriend en zijn kinderen. En heel soms zegt mijn lijf wel eens tegen mijn hoofd dat het beter is als ik er niet meer ben.

Mijn hart verteld me nog veel meer. Lieve maar ook confronterende dingen. Mijn hart weet dat mijn lief me nooit zal verlaten omdat ik te dik ben. Mijn hart verteld me dat mijn zelfbeeld niets met hem of mijn werk te maken heeft. Mijn hart weet ook dat ik nu net zo diep gezonken ben als 2 jaar geleden.

2 jaar geleden heb ik hulp gezocht omdat ik niet lekker in mijn vel zat, zoals mijn huisarts verwoorde: je bent erg depressief! Een half jaar lang, eerst iedere week, later om de week, kreeg ik hulp van een psycholoog. Ze hielp me uit een donker dal, een dal waar ik nooit meer wilde komen. De angst die ik heb gehad om hier weer terug te keren was ontzettend groot in de eerste maanden na mijn behandeling. Maar altijd aanwezig in het struikgewas, ritselde de depressie. Altijd op mijn hoede, wetend dat ik het zou verliezen als hij me zou bespringen. En nu, een ruim jaar na mijn laatste sessie bij haar, ben ik weer in hetzelfde dal gewandeld, of eigenlijk, gerend, want het ging erg snel dit keer.

Hulp zoeken is een groot goed. Je hebt er moed voor nodig. Moed die ik nu nog aan het verzamelen ben, maar waarvan ik weet dat ik het ontzettend hard nodig heb. Moed om om hulp te schreeuwen, naar een psycholoog, naar mijn huisarts, naar een diëtiste.

Ik functioneer normaal, Ik lijk meestal vrolijk, heb nooit wallen onder mijn ogen (ook al ben ik altijd moe) en ik ben niet vaak ziek. Maar ik voel me ontzettend eenzaam en buitengesloten, ik ben altijd moe omdat ik vaak slecht slaap, en als ik thuis ben lig ik het liefst onder een dekentje op de bank te slapen. Kijk jij door mijn facade heen? Zie jij hoe ik me voel? Kom jij me een knuffel geven als ik dat (niet) nodig lijk te hebben?