hoe vertellen we dat je weg bent?

2,5 jaar geleden werd onze kleine knuffel gedumpt in de schuur bij mijn ouders. 3,5 week oud was ze, een week later hebben we haar gevangen. Ze mocht bij ons groter groeien en een fijn leven leiden. Afgelopen zomer mocht ze voro het eerst naar buiten, en wat was ze daar blij mee, zoveel rustiger en liever.

's nachts was ze vaak buiten en overdag sliep ze veel. Soms even naar buiten om de behoefte te doen en dan weer naar binnen om te eten en te slapen. Als de kids er waren, wist ze dat ze snoepjes en nog meer aandacht kreeg. Vooral 's ochtends waren de kopjes die ze gaf niet meer te tellen. Eten kreeg ze van ons meisje, en dat wist ze maar al te goed! En tsja, die overload aan snoepjes, daar leefde ze voor.

Als de konijntjes binnen zaten zat ze meestal met argwaan te kijken wat die 2 aan het uitspoken waren. Voooral toen de konijntjes los gingen lopen in huis was het voor haar wat enger. Als de konijntjes onder de salontafel zaten en de poes erbovenop bleef ze net zolang wachten en kijken totdat die eronderuit waren zodat ze eraf kon.

Zaterdagavond ging ze naar buiten, zondagochtend 9u was ze nog niet thuis. Meestal komt ze ergens tussen 6 en 9 thuis in de ochtend. Verbaasd maar niet volledig ongerust begonnen we aan de dag. In de middag nog weg en toen was ze nog steeds niet terug (2u). De ongerustheid begon bij ons wel toe te nemen, en vooral ook mijn slechte voorgevoel. Bij mijn vriend ook wel, maar hij laat dat nooit zo goed zien. Toen we terugkwamen 's avonds was ze er nog steeds niet. Ook hadden we voor we vertrokken in de middag nog langs de kant van de weg gekeken of ze er niet ergens lag.

Jasper heeft toen we terug waren online bij Amivedi gekeken of er een poes gevonden was. Nog voor hij mij wat vertelde (wilde hij niet) ging hij bellen. Aan de andere kant van de lijn kon de medewerker niet veel meer vertellen dan op de site stond, behalve dat ze overleden was en er nog toonbaar uitzag. Mijn vriend noemde het woord helaas en ik vroeg of ze dood was.

Ik ging door de grond toen hij knikte! ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo hard gegild en gehuild heb! Ze was naar het asiel gebracht, maar die waren maandag pas om 1u open en bereikbaar. Een avond, nacht en ochtend vol ongeloof, verdriet, hoop en angst volgde. Jasper heeft nog gewerkt en is naar huis gekomen zodat we samen konden kijken of het echt ons moppie was.

De angst bij ons beide was groot. Bij hem om wat hij aan zou treffen, wat als het een andere poes was? En bij mij om hoe we haar aan zouden treffen. Hoe heel zou ze zijn? Zou je kunnen zien waar ze geraakt is? Is ze nog net zo mooi als dat ze was?

Ze werd opgebaard, en we moesten even wachten. toen mochten we haar zien, liggend op en onder een handdoek lag daar ons beestje. Ze is met zoveel liefde verzorgd daar! Ze had zichtbaar op het eerste oog alleen een bloedneusje en ze miste een hoektand. Ze lieten ons alleen met haar en daarna mocht ze mee naar huis.

In het doosje dat we gehaald hadden mocht ze bij mij op schoot onderweg. Eerst even langs mijn ouders, daar heb ik haar nog helemaal geborsteld en gedroogd, omdat ze in de regen had gelegen. Als je haar kopje voelde dat voelde je dat er flink wat breuken in zaten. Ze had haar oogjes ook niet dicht, ze heeft dus ook geen pijn geleden omdat het gelijk over was. Vervolgens door naar mijn schoonmoeder. Daar zou ze een plekje krijgen naast haar katers die overleden waren. Met zijn drieen hebben we een gat gegraven. En toen was ze echt weg, onder de stenen (op de bovenste foto) is haar plekje.

Ze had een slechte start in die schuur als gedumpte kitten. Een heerlijk leventje bij ons met heel veel liefde. En een heel slecht eind. Gelukkig heeft iemand haar netjes aan de kant gelegd en is ze niet overreden, maar alleen aagereden. We hebben wel gezocht, maar ze was in de ochtend al opgehaald door de dierenambulance.

Nu rest ons nog een ding. En dat is de kinderen vertellen dat ons wollige gezinslid er niet meer is. Als ze komen is het eerste wat ze (meestal) vragen: waar is pluim? Hun moeder weet het al en respecteerd dat we het zelf willen vertellen aan de kids. Maar het lijkt me ontzettend moeilijk. Ze waren zo dol op haar, ze was zo geliefd. Ze konden helemaal in een deuk liggen om wat ze deed (of at, want ze at sla en broccoli). We vertellen ze de waarheid wat er gebeurd is, en binnenkort gaan ze logeren bij oma en dan kunnen ze ook naar het grafje kijken als ze willen.

Hoe hebben jullie aan je kinderen verteld dat een geliefd huisdier was overleden?